Het Groene Vingertje: Dit is helaas mijn afscheidscolumn

Een jaar geleden werd ik hier geïntroduceerd met mijn gezin dat ‘struikelend op zoek was naar vooruitgang’. Nog steeds. Als het aan mij lag, woonde ik in een zelfvoorzienend tiny house. Kom maar op. Mijn kinderen, man en mij (met nog steeds veel te veel bezit) prop je er helaas niet meer in. Het hebben van kinderen (en al hun zooi) is alles behalve duurzaam. Klinkt niet heel gezellig. Ik vind kinderen wel degelijk fantastisch. Eigenlijk vooral kleuters. ‘Later als ik groot ben…’ is altijd hun thema. Het gaat er thuis regelmatig over. Hun ‘later’ ziet er niet per se rooskleurig uit. Wij mensen zijn vrij goed bezig met het vernachelen ervan. Ik ook. Totdat mijn eerste baby een kleuter werd die ook iets wilde worden. Ik las het boek ‘de Verborgen Impact’. Die sloeg in. Plotseling voelde ik de urgentie. Ik moest méér gaan doen. Want van dat ‘later’ zijn we niet meer zo zeker. Hoe langer ik erbij stilstond, hoe ongelukkiger ik ervan werd. Het deed een beroep op mijn enorme gevoel van verantwoordelijkheid die ik had genomen door mijn kinderen op deze wereld te zetten. Ik voel het nog steeds weleens. Een grote ‘help!’. 

HOOPVOL BLIJVEN Ik las laatst een column. De schrijver stelde de vraag hoe je hoopvol blijft in een wereld die er steeds hopelozer uitziet. Waarin niet alleen míjn motivatie tot actie soms afneemt, maar die van velen. Het klimaatprobleem is immens. Wat hebben mijn acties voor zin? Eerst zij, dan ik. Hij schreef: “We hebben geen hoop nodig om in actie te komen, in de actie zit de hoop.” Samen met anderen je inzetten en inspannen voor een zo goed mogelijk later. Voor je kinderen, de wereld, jezelf. Hoppa! Dat motiveert. Net zoals al jullie reacties het afgelopen jaar. Hoopvol!

LAATSTE COLIMN Dit is mijn laatste column. Mijn schaarse schrijftijd wordt opgeslokt door een peuter, paleontoloog en verpleegster in wording. En ik was ‘em even kwijt, die zinvolle actie. Ik ging dozen kleding bestellen om de helft ervan terug te sturen om te laten vernietigen (waar ik nog iets over wilde schrijven). Ik propte weer al ons afval bij elkaar, vond de wasbare luiers irritant, vervloekte de seizoenskalender omdat het niet aansloot bij wat ik gemakkelijk vond. Kortom: ik koos de gemakkelijke weg. Die met de minste voldoening. En ondertussen schreef ik driftig over hoe we het met z’n allen wél moeten doen. Nee, dat gaat zo niet langer. Hoe zuur ik dat ook vind.

ACTIE Actie dus. Vul de tool in op mijnverborgenimpact.nl zodat je weet waar je de grote klappers gaat maken. Want alleen een shampoobar kopen en water opvangen terwijl de kraan heet wordt, zetten geen zoden aan de dijk. Volg op instagram ‘the greenlist’ of ‘duurzame keuzes’ voor alledaagse praktische tips (want waar social media je soms alleen maar rot laat voelen, werkt dat omgekeerd op het gebied van duurzaamheid). Stop met vliegen en doe vegetarische bitterballen in de frituurpan. Doe het vooral samen. En volgens mij hebben we dat echt gedaan. Bedankt!