Krijn Korving: 'Ik ben een moralist, maar zonder geheven vingertje'

VOORTHUIZEN De schoolmeester met de hoed, de leraar die de belevingswereld van kinderen kent. Krijn Korving, meester van groep acht van de Koningin Wilhelminaschool, is een fenomeen in Voorthuizen. ,,Excentriek? Ik ben vooral mezelf. Misschien een beetje oubollig, maar tegelijk ook een man van de wereld."

Door Wouter van Dijk

Een bastion van nostalgie of een veilige vluchthaven in deze snelle maatschappij. Het maakt niet uit hoe je het noemt, feit is in ieder geval dat een argeloze bezoeker een stap terug in de tijd doet, zodra de drempel van Kerkstraat 50 in Voorthuizen overschreden wordt. Hier heeft schoolmeester Krijn Korving (54) zich verschanst, behaaglijk naast één van de twee houtkachels in zijn monumentale boerderijtje uit 1886. Op een steenworp afstand van het dorpscentrum wonen hij en zijn vrouw nog in vroeger sferen. ,,Ik geef toe, ik houd van oude dingen, het kneuterige van vroeger", zegt de 'meester met de hoed', zoals hij in het dorp bekend staat. ,,Maar het is niet obsessief, ik ga ook mee met de moderne tijd."

Tussen een voorkamer in jaren vijftig-stijl, een kelder met weckpotten, een bijna origineel boudoir (,,waar vrouwlief Marjo lekker kan tutten"), een bakelieten telefoon aan de wand en een klassieke keuken, is dan ook verstopt in een hoekje van een opkamer een led-tv te vinden. De plavuizen op de grond verraden moderne vloerverwarming. ,,Laat ik het zo zeggen: ik heb een hang naar het goede van vroeger, en combineer dat met het goede van nu. Ik laat me niet zo gauw meeslepen door nieuwe hypes, maar relativeer en val terug op oude normen en waarden."

En daarmee heeft Korving het direct over de kern van zijn persoonlijkheid. Al 33 jaar is hij schoolmeester aan de Koningin Wilhelminaschool in Voorthuizen. Sinds jaren staat hij voor groep acht, maar daarvoor was hij ook meester van groep zes en vooral vijf. ,,Mensen vragen mij wel eens: 'roest je nou nooit eens vast op die school, je zit er al zo lang.' Ik vind dat zo'n onnozele opmerking. Als je ergens nooit kunt vastroesten, dan is het wel in het onderwijs. Je hebt toch elk schooljaar weer een nieuwe klas, nieuwe kinderen, nieuwe ouders. Dit is zo'n dynamische baan, zoiets verveelt nooit."

Daarbij, Korving heeft een passie voor kinderen. ,,Dat heb ik altijd al gehad. Op mijn twaalfde wist ik al dat ik onderwijzer wilde worden. Ik heb zo'n verschrikkelijk fijne tijd gehad op mijn eigen basisschool in Vaassen, waar ik vandaan kom. Die goede ervaringen hebben mijn leven gevormd. Ik wilde in die fijne tijd blijven hangen." Korving stond op zijn negentiende al voor de klas, aanvankelijk op een school in Huizen. ,,In die tijd, eigenlijk net als nu, was het best lastig een baan te vinden in het basisonderwijs, dus ik pakte aan wat ik kon vinden. Ik solliciteerde overal, totdat ik op een avond in 1980 werd gebeld. Ik weet het nog goed, het was al half elf geweest en ik wilde net gaan slapen. Tot het hoofd van de school in Huizen me belde. Of ik de volgende dag een proefles wilde geven aan de vierde klas, met het verzoek op tijd aanwezig te zijn. Dat was me wat. Moest ik snel de les voorbereiden en uitzoeken hoe ik op tijd vanuit Vaassen in Huizen zou zijn, dat was een best end. Maar ik heb het gedaan, natuurlijk. En ik kreeg de baan."

Het was een jaarcontract in Huizen, waardoor Korving, inmiddels verloofd met Marjo uit Emst, eind mei van het volgende schooljaar op zoek ging naar een nieuwe school. ,,En zo streek ik neer in Voorthuizen. Ik weet nog goed dat het schoolbestuur van de Wilhelminaschool bij een kennismakingsgesprek expliciet verzocht dat ik Marjo zou meenemen. Ze wilden misschien weten of ik een goede thuisbasis had." Dat was duidelijk. Krijn en Marjo kregen drie kinderen, Thijs, Marijn en Emmalieke, inmiddels met respectievelijk leeftijden van 29, 28 en 23 jaar volwassen en zelfstandig. Thijs en Emmalieke staan zelf inmiddels ook voor de klas, in Nijkerk en Kootwijkerbroek. De schoolmeester wordt zelfs al bijna opa. ,,Maar schrijf dat maar niet op, hoor. Dat klinkt ineens wel heel oud. Al verheug ik me wel heel erg op de komst van ee kleinkind."

Excentriek, zo wordt meester Korving wel eens geduid. Dat komt onder meer door zijn eeuwige hoed op zijn hoofd, zijn knalrode schoenen en zijn oude DAF. ,,Ik snap het wel, maar eigenlijk voel ik me niet zo. In mijn hart ben ik bescheiden, tegelijkertijd wil ik mezelf zijn. Het is niet een mezelf opgelegde manier om per se anders te willen zijn. Nee, ik voel me prettig op mijn eigen wijze. En ik vind ook dat anderen daar geen probleem mee hoeven te hebben. Respect voor elkaars levensstijl, daar gaat het om. Daarom vinden mijn vrouw en ik het ook heerlijk zeer geregeld een dagje Amsterdam te doen. De vrijheid daar geeft een soort rust."

Het woord respect is gevallen, één van de ankers van Korvings levensvisie, tevens wijze van lesgeven. ,,En dan bedoel ik niet alleen dat kinderen respect moeten hebben voor hun meester of juf, maar vooral ook andersom. Het grappige is dat leerlingen aanvankelijk, voordat ze bij mij in de klas komen, denken dat ik heel streng ben. Maar na twee weken beseffen ze dat dat niet zo is. Ik ben wel heel duidelijk en zeer gestructureerd. Dat komt streng over, maar is juist naar mijn idee heel rustgevend. Binnen de strakke regels die ik hanteer, hebben de kinderen veel bewegingsvrijheid." Daar komt bij dat hij zich naar eigen zeggen goed kan verplaatsen in de belevingswereld van de kinderen en ook durft toe te geven dat hij zelf als kind wel eens kattenkwaad uithaalde. ,,Misschien is dat ook wel de aantrekkingskracht die ik met kinderen heb en die zij met mij hebben. Ik kan het niet goed uitleggen, maar ik zit met ze op één lijn en dat zijn kinderen niet zo gewend van volwassenen. Ik verdiep me tot op zekere hoogte in allerlei zaken als popmuziek en nieuwste mode, zodat ik weet waar de leerlingen het over hebben. Een hiaat zit wat dat betreft alleen in mijn kennis over computergames. Daar heb ik werkelijk geen verstand van."

Bij meester Korving staan de tafels in kaarsrechte rijen achter elkaar. ,,In groepjes zitten vind ik meestal niks. Want hoe je ze ook opstelt, er zitten altijd leerlingen met hun rug naar mij toe." Minimaal vier of vijf keer per schooljaar gooit hij de opstelling van wie naast wie zit door elkaar. ,,Zodat kinderen leren met anderen om te gaan. Bovendien wil ik alle leerlingen laten profiteren van de betere plekjes in het klaslokaal. Bij het zonnige raam bijvoorbeeld."

Zijn vrouw Marjo geeft hem ter onderbreking van het gesprek een kus op zijn wang, voordat ze vertrekt richting woonzorgcentrum Nieuw Avondrust. Haar naambordje prijkt al op haar blouse. ,,Ze werkt hard, gaat dit jaar weer een opleiding volgen", vervolgt Korving. ,,Daarom is een veilige thuishaven dan ook van groot belang om tot rust te komen", zegt hij. Hij leidt bezoekers graag rond in zijn monumentale pand. In de voorkamer, vroeger de belangrijkste leefruimte van de boerderij, geven de originele haardtegels en de mosterdkleurige balken aan het plafond direct een sfeer van vroeger, als een boerderij in het Openluchtmuseum. ,,In deze kamer zitten we graag op zondag naar de radio te luisteren. Op dat soort momenten kom ik echt tot rust."

Houtbewerken, hout hakken en lekker buiten bezig zijn, dat zijn voor Korving ook belangrijke manieren om thuis los te komen van de school. ,,Ik voel me als meester heel betrokken bij de school, maar vind het tegelijkertijd heel belangrijk om in mijn vrije tijd juist vooral andere dingen aan mijn hoofd te hebben. Houthakken is een perfect middel. Later op de avond ga ik dan gezellig binnen aan de tafel, bij het haardvuur, aan de slag met nakijkwerk en lesvoorbereiding. Dat is voor mij ook een manier van ontspanning. Laat mij maar mijn werk doen zoals ik het wil."

Onderwijshervormingen, daar heeft meester Korving dan ook wat minder mee. ,,Wat niet wil zeggen dat ik me ervoor afsluit hoor, ik sta open voor handige tips, bijvoorbeeld ook voor ervaringen van stagiaires, want ik weet ook wel dat ik niet de wijsheid in pacht heb. Nieuwe methodes hebben vaak best hun goede kanten, maar ik ga niet klakkeloos achter alle nieuwe hypes aanlopen. Zo was er eens een onderwijskundige die vond dat het vingeropsteken maar afgeschaft diende te worden. 'Geef de kinderen gewoon een beurt', zei hij. 'Nou, daar doe ik echt niet aan mee hoor', riposteerde ik direct. Het is ook te zot voor woorden. Het opsteken van je vinger in de klas getuigt namelijk ook van zelfverzekerdheid en lef. Het is een sociaal heel belangrijk middel voor je ontwikkeling."

Veel meer houdt Korving vast aan oude waarden en normen. ,,Ik luister naar de kinderen, ben helder en rustig. Ik vloek of schreeuw nooit in de klas, want ik ben me uiterst bewust van mijn voorbeeldfunctie. Dat laatste gaat zelfs zo ver dat ik in het dorp bijvoorbeeld nooit fietsend oversteek bij een fietssuggestiestrook ofzo. Je zult mij ook nooit rommel zien maken of horen vloeken. Ik ben misschien wel een moralist, maar zonder geheven vingertje. Ik wil niet belerend zijn, wel duidelijk en eerlijk. Laatst sprak ik een jongere erop aan dat hij een leeg blikje in mijn tuin gooide. Ik heb hem rustig uitgelegd dat dat gewoon niet kan, en gaf hem uiteindelijk zelfs nog een lolly. Daarvan sloeg hij achterover van verbazing. Sinds die dag groet hij me altijd heel vriendelijk. Ik denk dat ik hem op mijn wijze een les heb geleerd die hij niet snel zal vergeten."

Oude waarden zijn volgens hem ook terug te vinden in gedateerde kinderboeken, series en films. ,,Ik lees dan ook iedere dag na de pauze tien minuten voor, ook uit hedendaagse boeken. Dat heeft ook een sociale functie: even een moment van rust in de klas. En geregeld, wanneer ik vind dat de kinderen hard gewerkt hebben, beloon ik ze onverwacht met een stukje film. Momenteel is dat The Sound of Music, maar het kan bijvoorbeeld ook Cast Away, Laurel & Hardy of Mr. Bean zijn. Of we gaan even lekker rennen op het grasveld vlakbij de school. Zoiets kunnen ze enorm waarderen."

Doceren houdt volgens Korving ook in het lef te hebben af en toe het schoolboek aan de kant te leggen. ,,In groep acht leren kinderen hun eigen mening te vormen over het leven. Ik vind het belangrijk ze daarvoor ingrediënten mee te geven. Zo kunnen er spontaan discussies ontstaan naar aanleiding van de actualiteit, waarbij ik parallelen met vroeger benadruk. Zo reken ik ook nog wel eens met de kinderen terug in guldens, ik denk dat ik zo ongeveer de enige ben die dat nog doet. Ik schroom ook niet om met de leerlingen te discussiëren over bijvoorbeeld seksualiteit. Zo geef ik ze mee dat het - in tegenstelling tot wat bijvoorbeeld in soapseries gebruikelijk is - helemaal niet zo normaal is om met iemand die je vijf minuten kent het bed in te duiken. Ik probeer de beeldvorming een beetje recht te zetten. Daar heb je de moralist in me weer."

De nieuwe tijd, met computers en iPads op school, houd je niet tegen, denkt Korving. ,,Dat hoeft ook niet. Zoals ik al zei combineer ik het goede van vroeger met het goede van nu. Technologische ontwikkelingen kunnen in de klas heel handig zijn, zolang je ze ziet als middel, niet als doel. Bij mij staat de computer aangesloten op het digitale schoolbord, ik gebruik hem geregeld. Soms vraag ik één van de kinderen bijvoorbeeld even iets op te zoeken. 'Dat kunnen jullie veel sneller dan ik', zeg ik dan. Om direct te vervolgen: 'Over al het andere weet ik dan weer meer.' Onderwijs is een rollenspel."

Het jachtige leven van deze tijd gaat aan Korving voorbij. ,,'s Ochtends sta ik ruim op tijd op, lees ik eerst het laatste nieuws via teletekst op onze iPad - ja, je hoort het goed - en dan maak ik nog even een puzzeltje. Daarna ga ik rustig naar school. Daar lees ik eerst het bijbelverhaal van die dag nog eens door en bereid ik andere dingen voor, om vervolgens in de lerarenkamer te gaan zitten met een kop koffie. Als de leerlingen binnenstromen, ben ik er al een uur, dat vind ik heerlijk en relaxt." Gaat om half vier de schoolbel, dan gaat Korving naar huis als de praktische zaken geregeld zijn. ,,Ik blijf niet hangen op het plein, ik waak voor mijn eigen privétijd. Daarom doe ik bijvoorbeeld ook geen vrijwilligerswerk voor de kerk bijvoorbeeld. Dan zou ik na school opnieuw met leerlingen van mijn school te maken hebben, dat vind ik niet goed." Korving doet wel vrijwilligerswerk op Nieuw Avondrust, daarnaast fluit hij geregeld een voetbalpotje bij VVOP. 's Avonds gaat de meester op tijd naar bed. ,,Want ik kan het mezelf niet vergeven als ik 's ochtends humeurig voor de klas zou staan, dat is oneerlijk tegenover de kinderen. Het is hypothetisch: in al die jaren heb ik me nog nooit verslapen."

Korving: ,,Ik realiseer me heel vaak dat ik een bevoorrecht en gezegend mens ben, mede door mijn vrouw en kinderen en hun partners, mijn werk en mijn wonen in Voorthuizen."

Privacy vindt Korving een belangrijke waarde. ,,Ik zeg daarmee niets geks, maar toch ben ik daar uniek in. Het woord 'privacy' is tegenwoordig zo beladen, maar wordt tegelijkertijd te grabbel gegooid. Via sociale media bijvoorbeeld, moet ineens alle privé-informatie nu gedeeld worden. Ik doe daar niet aan mee. Sterker nog, ik heb hier een vaste telefoon," - waarbij hij wijst naar het bakelieten monster - ,,waarvan slechts vijf mensen het nummer kennen. Een mobieltje heb ik niet. Heel rustgevend. Als mensen me echt nodig hebben, weten ze me meestal wel te vinden. Ik houd er wel van om in contact te komen met mensen hoor. Maar dan het liefste gewoon in het écht, als ik iemand in de ogen kan kijken."