Tegengeluid

Ik durf het bijna niet te schrijven (voor je het weet word je afgeslacht op social media), maar ik zal blij zijn als de zomer weer voorbij is. 'Ondankbare hond', hoor ik u denken en daar moet ik u eigenlijk ook gelijk in geven.

De oorzaak van deze afwijking: ik ondervind ernstige hinder van buitengeluid. Met name thuis, waar ik allesbehalve ontspannen ben. Inderdaad, dat mag u zien als een afwijking, ik ben er ook voor in behandeling, maar vooralsnog kijk ik verwachtingsvol uit naar de eerste weersverwachting waarin een stevige bui zit verwerkt.

Krijsende kinderen, barbecuënde buren, wijkgenoten die mij ongevraagd laten meegenieten van hun muzikale voorkeuren, iets te hard tetterende tuinzitters en klussende knuppels: ik ben er helemaal klaar mee. En dan te bedenken dat er ons nog een ellenlange zomer staat te wachten, waarin relatief veel mensen ook nog de vakantie in hun achtertuin gaan doorbrengen. Nou, mij niet gezien.

Gelukkig kreeg ik voor Vaderdag een koptelefoon met 'noise cancelling', waarmee ik me kan afsluiten voor buitengeluid. Heerlijk, zeker als mijn teerbeminde weer ongevraagd een donderpreek of me afvuurt of me vraagt een klusje te doen.

Waarom moet er altijd en overal geluid zijn? De stilte, die we allemaal af en toe heel hard nodig hebben, is vaak letterlijk en figuurlijk heel ver te zoeken. Vorige week, op Texel, liepen mijn duifje en ik naar het strand om te genieten van de geluiden van de zee, inclusief rollende golven en krijsende meeuwen. Ondertussen werden we ongevraagd getrakteerd op de diepe basklanken van de muziekinstallatie van de net iets te hippe strandtent honderd meter verderop. Waarom? Ik kom hier voor mijn rust.

Wat te denken van voetbalstadions (toen publiek nog welkom was?) Bij mijn laatste bezoek aan de beste club van Nederland wilde ik graag met mijn vriend nog wat praten over de opstelling, maar horen en zien verging ons, omdat we werden weggeblazen door een blijkbaar oneindig repertoire aan kansloze clubliederen. Waarom? Laat me met rust.

Ik wil graag met het Outbreak Management Team het volgende afspreken: kom met een verbod op irritante kunstherrie, maar laat verder de 'natuur' gewoon zijn gang gaan. Een voetbalwedstrijd zonder juichende en zingende toeschouwers? Onbestaanbaar. Sport is namelijk emotie. Een kerkdienst zonder samenzang? Onvoorstelbaar. Een festival zonder meezingend publiek? Een gruwel! Daarmee haal je de ziel eruit. Het is als beeldbellen met je kleinzoon in Australië of knuffelen met je oma in het verpleeghuis met een stuk plexiglas ertussen. Het kan wel, maar het is niet wat je wilt.

Ondertussen is het een mooie dag voor mijn buurman op de redactie, die vandaag zijn 12-jarig huwelijksjubileum viert. Hij had graag groots willen uitpakken, maar vanwege corona heeft hij besloten de festiviteiten met een half jaar uit te stellen. ,,Misschien een raar idee, maar dan moeten we van 12,5 jaar onafgebroken en oneindig huwelijksgeluk maar een feestje maken.''

Erik Roest