De bruid die niet wist dat ze ging trouwen

BARNEVELD In zijn nog korte carrière als trouwambtenaar maakte Erik Roest, verslaggever bij deze krant, al verschillende memorabele huwelijken mee. Zo maakte hij kennis met een bruid die pas tien minuten voor de plechtigheid te horen kreeg dat ze ging trouwen....

Als trouwambtenaar kom ik graag bij de mensen thuis. Maar Frank, de bruidegom, hield de boot af. Samen met de bruid zat hij in quarantaine, mailde hij. Bovendien had zij een auto-immuunziekte en dus was ik niet welkom. Bellen kon wel. Gelukkig maar, want ik moest natuurlijk nog wel wat informatie boven tafel krijgen. Anders zou het wel een heel grote uitdaging worden om een fatsoenlijke toespraak op papier te zetten.

Tijdens het gesprek met Frank kwam de aap uit de mouw: zijn vriendin (Janneke) wist niet eens dat ze gingen trouwen. Hij had haar wel ten huwelijk gevraagd (en stuurde me daar later als bewijs een filmpje van), maar daar was het eigenlijk bij gebleven. ,,Ze wil graag trouwen voordat ze vijftig wordt. En omdat ze 26 mei Sara ziet, heb ik bedacht dat we op 25 mei moeten gaan trouwen.´´

Frank gooide mijn digitale postvak vol met filmpjes (onder meer van het huwelijksaanzoek), foto´s, een verwijzingslinkje naar de Facebookpagina van de bruid en een epistel van acht A4-tjes, waarin hij alles vertelde wat ik maar wilde weten. Eén ding werd me al snel duidelijk: hier was een echte romanticus aan het werk. Elke keer weer wist hij zijn vriendin te verrassen en dat zou deze keer niet anders zijn. De grote vraag was alleen: hoe zou de bruid het zelf vinden dat ze pas tien minuten voor het begin van de plechtigheid te horen kreeg dat ze niet veel later in het huwelijksbootje zou stappen?

Het was de eerste keer dat ik me -als trouwambtenaar- zorgen maakte. Als Janneke de verrassing niet op prijs stelde, zou ik geconfronteerd worden met een chagrijnige en onvoorspelbare bruid. Met haar temperament kon het -wat mij betreft- alle kanten op. Maar Frank stelde mij gerust. Dat probeerde hij althans. ,,Haar twee beste vriendinnen, die als getuigen aanwezig zullen zijn, weten zeker dat ze het leuk vindt. Dus maak je niet druk.´´

Op de dag zelf stond ik de trouwauto op te wachten. Zenuwachtiger dan anders, omdat ik niet wist hoe het zou gaan lopen. Maar toen de blinkende bolide arriveerde, kon ik opgelucht ademhalen. De bruid zat er stralend bij en gaf volmondig haar jawoord aan de bruidegom. En daarmee kwam haar droom - trouwen voor je vijftigste- toch nog uit. Dankzij die geweldig romantische en creatieve bruidegom.

ROEIEN MET DE RIEMEN DIE JE HEBT Als trouwambtenaar kom ik graag bij de mensen thuis. Het interieur biedt vaak de nodige aanknopingspunten voor een gesprek. Zo ook bij Jan en Alie, die hun woonkamer hadden behangen met foto´s van zeilboten. Dit was hun passie, dat kon niet anders. Achter de foto´s ging echter ook een ongekend drama schuil.

Jan was altijd een begaafd botenbouwer geweest. Samen met zijn geliefde bevoer hij de nationale en internationale wateren. Meer dan eens bracht hij peperdure, miljoenen euro´s kostende jachten naar de Franse goudkust. De foto´s aan de muur, waar het plezier letterlijk vanaf spatte, waren overtuigende getuigen van prachtige avonturen.

Een hersenbloeding, die Jan zo´n tien jaar geleden trof, maakte daar abrupt een einde aan. Hij kon niet meer lopen, hij kon niet meer praten, de helft van zijn lichaam was verlamd. Jan zou nooit meer een boot bouwen. En varen? Dat zat er ook niet meer in.

De twee geliefden weigerden echter om bij de pakken te gaan neerzitten. Gewapend met een ongekende dosis doorzettingsvermogen begon Jan te werken aan zijn herstel, terwijl Alie hem trouw overal heen bracht en haar geliefde met raad en daad terzijde stond. Hij leerde weer praten, hij leerde weer lopen, hij slaagde er zelfs in om opnieuw zelfstandig auto te rijden. De internationale wateren zouden ze nooit meer bevaren, maar ze telden hun zegeningen. Ze genoten nu in een kleine boot van de schoonheid van de Nederlandse binnenwateren.

Ik was diep onder de indruk van hun verhaal. Van hun trouw (als voorbeeld voor anderen), van hun doorzettingsvermogen en vooral ook van hun vermogen om zich te voegen naar het kleinere speelveld en daar met volle teugen van te genieten.

Toen ze na een samenzijn van veertig jaar dan eindelijk gingen trouwen, kon ik het niet laten om mijn toespraak te beginnen met de volgende zin: ,,Voor mensen die zoveel van zeilen houden, is het wel bijzonder dat jullie pas na veertig jaar in het huwelijksbootje stappen.’’

(Dit artikel verscheen donderdag 8 oktober in de Trouwspecial van de Barneveldse Krant)