Mijn vrouw stond onlangs op dinsdagmorgen op met koorts. Ze probeert meteen al telefonerend een testlocatie te vinden waar binnenkort een corona-test kan worden gedaan. Donderdagmiddag kan ze terecht. Zaterdag wordt ons de uitslag beloofd. Net nog op tijd om te weten of ik op zondag mag voorgaan. Inmiddels moet ik volgens de regels thuisblijven. Op donderdagmorgen gaat Jannet naar de huisarts, omdat de koorts stijgt en de buik- en rugpijn erger wordt. De huisarts onderzoekt haar en stuurt haar - met mij als chauffeur en begeleider - door naar de Spoed Eisende Hulp (SEH) van het GVZ in Ede. Als Jannet zich met mondkapje op meldt bij het loket, krijgt ze te horen: ‘U wordt verwacht’. Ze staat versteld. Ze krijgt als gekende door het ziekenhuis een armbandje om en kan zo van het ene onderzoek naar het andere. Bloedonderzoek, een echoscopie, een longfoto en tenslotte een ct-scan volgen elkaar op. Nadat het woord ‘opname’ al is gevallen, komt de dokter met het laatste goede nieuws: de scan heeft aangetoond dat er een forse ontsteking aan de rechter nier is. Dat verklaart dus de hoge ontstekingswaarde in het bloed. Met een stevige antibiotica kuur mogen we naar huis. Opgelucht.
Nee, naar de coronatest konden we niet meer. Dat hoefde volgens de dokter ook niet, omdat het bij Jannet om een bacterie gaat en niet om een virus.
We verbaasden ons over de uitstekende ziekenzorg in ons kleine landje. Waar maak je dat mee, dat je in acht uur tijd met behulp van een huisarts, een team van de SEH en geavanceerde medische apparatuu..
