Huilend hing ze aan de lijn. ,,Nu (snik) gaat (snik), de mooiste dag (snik, snik) van mijn leven (snik) niet door.'' De bruid, die ik als trouwambtenaar in april in de echt zou verbinden met de liefde van haar leven, bleek ontroostbaar toen haar bruiloft als gevolg van het coronavirus in de soep liep. Hieronder volgt (een deel van) de rest van het gesprek. Ik ga u alvast verklappen dat ik niet goed reageerde. Ik had mijn empathische, begripvolle kant moeten tonen, maar ik ging -als echte kerel- op de relativerende en oplossende toer. Dom, dom, dom. Dit is wat er (ongeveer) gebeurde.
Toen de ontroostbare bruid weer een beetje bij zinnen was, hield ik haar het volgende voor. ,,Het is natuurlijk jammer dat je trouwdag nu niet doorgaat, maar dit is uitstel, geen afstel.''
,,U heeft het wel over de mooiste dag van mijn leven hè? Hier kijk ik al mijn hele leven naar uit. En wie weet hoe lang ik moet wachten?''
