Als gereformeerd theoloog ben ik opgeleid en lange tijd gericht geweest op vooral ‘het woord/Woord’. Toen ik als predikant begon vond ik de liturgie meer ‘opsmuk’. Ik voelde weerstand als men wensen had over de vormgeving van de liturgie. Ik had een allergie voor alles wat ‘hoogliturgisch’ was (een modetrend in de jaren ’90). Ik hoorde collega’s over hoeveel werk zij maakten van de liturgie, van de aankleding van het ‘liturgisch centrum’ in de kerk met kleuren en bloemen, van het formuleren van gebeden en hoe blij ze waren met het dienstboek dat hen daarbij woorden gaf. De preek leek weleens ondergeschikt te zijn. In mijn beleving vond ik het ook geen wonder dat het kerkbezoek laag was in dit soort kerken. Dit had toch niets met het gereformeerde geloof te maken, waar de reformatoren zo voor gestreden hadden? Het moest om Het Woord gaan, de inhoud.
En toch, ik merkte in mijn eerste gemeente dat er iets gebeurde als je bepaalde liederen zong. Hoe mensen ontroerd raakten bij die liederen, vanwege de woorden, maar ook de sferen die ze opriepen. Men kreeg soms een herbeleving van situaties die hen (ooit) raakten. In het pastoraat sleepte men je soms mee in de emoties die bepaalde handelingen i..
