[-39-]

8 november 2022 om 14:15

Ellen neemt een slok van haar drinken. ‘Kan ik u niet helpen?’ hoort ze Sterre ineens vragen.

Met een klap zet ze haar mok op tafel. ‘Met nakijken bedoel je?’ 

‘Nou gewoon. Net als laatst. Een taallesje nakijken.’ 

Wat een type, het lijkt zo’n rustig en bescheiden meisje. Ellen moet het toegeven, ze komt wel voor zichzelf op.

‘Nou ja, als het niet uitkomt…’ Sterre kijkt naar buiten. ‘Volgens mij is het weer droog, ik ga er maar vandoor. Max wil vast wandelen.’

Ellen kijkt naar de hond. Het dier ligt tevreden op de grond. Aan niets merkt ze dat het beest zo nodig naar buiten wil. In de hoek van de kamer staat haar schooltas waarin ze een stapel schriftjes weet. Een tel knijpt ze haar ogen nauw samen. ‘Zie je die tas daar?’ vraagt ze ineens. 

Sterre schudt haar hoofd. 

Ellen loopt naar de tas en zet hem met een zwaai op tafel. ‘Hier,’ zegt ze. ‘Taalschriftjes die nodig nagekeken moeten worden. Kun je oefenen, juf!’

Sterre begint te stralen. Snel neemt ze aan de tafel plaats om zorgvuldig aan de slag te gaan. Haar pen glijdt langs de geschreven letters. Waar nodig streept ze aan. En onder ieder taallesje tekent ze een sierlijke krul.

Ondertussen heeft Ellen haar laptop opgestart om haar lessen voor morgen voor te bereiden. Tot haar verbazing zijn de onrustige gedachten eerder die dag totaal verdwenen. Ze geniet zelfs van de aanwezigheid van haar buurmeisje. 

Pas als ze de deur achter hen sluit en het tweetal het paadje af ziet lopen, keert de onrust in haar lichaam terug. Langzaam draait de dag als een film aan haar netvlies voorbij. De woorden van Werner die zo akelig dicht bij de waarheid in de buurt kwamen. Antoinette met haar goedbedoelde advies om lekker op de bank te kruipen. Juist dan komen alle akelige gedachten tevoorschijn. Beter kan ze bezig blijven zodat ze geen tijd heeft om na te denken. 

In het halfduistere en krappe halletje struikelt ze bijna. Net op tijd weet ze zich tegen de muur staande te houden. Haar blik glijdt omlaag. O ja, die koffer. Na haar bezoek aan tante Ageeth heeft ze hem daar voor het gemak neergezet. En hem er vervolgens laten staan. Zo vaak komt ze ook niet in dit halletje. Meestal gebruikt ze de achterdeur.

Nog steeds weet ze niet wat ze met dit ding aan moet. Wegdoen? En later spijt krijgen? Misschien is het beter om hem naar de zolder te brengen. Daar heeft ze ruimte genoeg. Ze loopt ermee de trap op naar de eerste verdieping en beklimt vervolgens het kleine trapje naar de vliering. Daar schuift ze de koffer de halfduistere ruimte in. Ziezo, niemand die er hier nog hinder van heeft. 

Hoofdstuk 10

[[Eigenlijk – gek woord eigenlijk – moet ik met wiskunde aan de slag. Morgen toets. Maar ik snap er toch niets van. Liever een kleine drie zonder er tijd in te stoppen dan misschien een grote drie waar ik heel veel tijd in heb gestopt!!!!

Het gure weertype houdt aan. De dagen worden merkbaar korter. Naarmate het Sinterklaasfeest nadert, worden de kinderen onrustiger. De lontjes zijn kort en het kost Ellen steeds meer moeite om orde te houden. Ze telt de weken tot de kerstvakantie af. Veertien dagen lang geen kinderstemmetjes die om haar aandacht vragen, wat zal dat fijn zijn. Met hoeveel plezier ze haar werk ook doet, dit jaar valt het haar zwaar. Waar ze zich andere jaren niet liet tegenhouden door koude en donkere dagen om te gaan hardlopen, vindt ze nu steeds vaker een reden om over te slaan.

Zelfs Sterre valt het op dat ze juf Ellen niet meer ziet als ze voor schooltijd met Max wandelt. ‘Juf Ellen?’ zei Job toen ze er een keer over begon. ‘Die kan alleen nog maar mopperen.’ Sterre had haar broertje verbaasd aangekeken. 

Op een middag – als ze een uurtje eerder uit is door lesuitval – ziet ze juf Ellen fietsen. Wild zwaait Sterre met haar arm heen en weer. Het stuur van haar fiets maakt een gevaarlijke slinger. ‘Juf Ellen,’ roept ze hard.

Maar Ellen ziet haar niet en Sterre fietst teleurgesteld verder. Jammer, ze had haar best willen helpen met wat klusjes voor school. Het was zo fijn die keer toen het zo regende. Juf Ellen neemt haar tenminste serieus. Maar na die ene keer was het er niet meer van gekomen. Sterre schudt haar donkerblonde paardenstaart en bijt op haar lip. Zeker weten dat er iets met juf Ellen is! 

Sterre tuurt op haar mobieltje die ze uit de zak van haar winterjack heeft gevist. Nog mooi op tijd, ziet ze, terwijl ze opnieuw een gevaarlijke slinger maakt. De meiden van school hebben haar uitgelachen toen ze zei dat ze geen zin had om mee de stad in te gaan maar liever naar huis wilde. Nu kan ze met Max naar het park voor een stevige wandeling. Een enkele keer als het heel erg regent, neemt ze hem weleens mee naar haar slaapkamer. Haar vingers knijpen wat harder in de handvaten van haar fiets. Nog een paar weekjes, dan heeft ze tenminste vakantie. Dan gaan ze vast nog wel naar opa en oma. Er trekt een glimlach over haar gezicht. Vanmorgen heeft ze een appje van Eva gehad, die het de hoogste tijd vindt om een logeerpartijtje te plannen. Sterres glimlach wordt breder. Eva! Ze remt af voor een stoeprandje en springt van haar fiets om de laatste meters door de steeg af te leggen. In de achtertuin zet ze haar fiets slordig tegen de muur van het huis. 

[wordt vervolgd