[-30-]

9 november 2022 om 10:38

Nog na grinnikend verschuift Ingeborg een paar kussens op de bank en plukt een denkbeeldig pluisje van een van de kussens. Die Maureen! 

Van boven klinkt een luide schreeuw. Een paar tellen later stommelen de jongens een voor een de trap af. ‘Mam, we gaan buiten voetballen,’ hoort Ingeborg hen tegen Maureen zeggen.

Ellen heeft meer moeite om haar vakantie invulling te geven. Ondanks haar voornemen om de vakantie te starten door extra vroeg op te staan en een rondje te gaan hardlopen, blijft ze die ochtend liggen. In plaats van de wekker uit te zetten en in beweging te komen, drukt haar vinger hem op de sluimerstand.

Pas halverwege de morgen loopt ze naar de badkamer om zich klaar te maken. Ze trekt een scheve grimas naar haar spiegelbeeld. Haar ogen knipperen. Wat een donkere wallen. Ziet ze het goed? Ze laat een pluk haar door haar vingers glijden. Onmiskenbaar komt haar oude kleur aan de wortels weer tevoorschijn. Ellen zucht. 

Maar dan recht ze haar schouders. Kom op, zeg! Ze heeft zich al die jaren nooit laten kennen, waarom zou ze daar nu verandering in brengen? 

Grondig maakt ze haar gezicht schoon en voorziet haar huid van een royale laag crème. Zo, dat ziet er al beter uit. Geroutineerd brengt ze een laagje make-up erover aan. 

Ten slotte brengt ze haar haren in model. Dat oogt heel anders. Nauwkeurig bekijkt ze haar spiegelbeeld. Waarom zichzelf niet verwennen met een ander kleurtje in haar haren? 

In de kapperszaak is het rustig. In de hoek bij het raam is een kapster bezig om bloemen in het haar van een jonge vrouw te steken. Ze hoort het tweetal overleggen. Kennelijk een proefkapsel voor een bruid. Ineens schiet het door haar heen. Stel je voor dat zij de bruid was. Maar dan schudt ze wild met haar hoofd. Daarvoor heeft ze haar vrijheid te lief!

‘Waarmee kan ik u helpen?’ klinkt de stem van een meisje vriendelijk. 

‘Kleuren en knippen,’ zegt Ellen kort. 

De kapster loopt naar achteren om met de kleurenkaart terug te komen. Ellen kijkt haar na. Ze heeft het meisje hier nog niet eerder gezien. Kennelijk werkt ze hier nog niet zo lang.

‘Wilt u dezelfde kleur?’

Ellen schudt haar hoofd. ‘Nee,’ zegt ze stellig. ‘Ik ben toe aan wat anders!’

‘Dat kan,’ zegt ze vriendelijk. ‘Wat dacht u van deze kleur? Een tikkeltje meer kopergloed kunt u prima hebben.’

Ellen bekijkt de kaart nauwgezet. ‘Denkt u?’

De vrouw knikt. ‘Staat prachtig bij uw huidtype. En is heel wat anders dan u nu hebt.’

Ellen knikt. ‘Goed, dan doen we die kleur. Ik houd er wel van om eens iets anders te proberen.’ 

‘Prima, dan ga ik de verf voor u klaarmaken. Ik ben zo terug!’

Als ze een uurtje later de kapperszaak verlaat, voelt ze zich meer dan tevreden over het resultaat. Zo kan ze morgen Jeroen prima onder ogen komen. Oké, de nieuwe haarkleur is gedurfd. Geen idee wat Jeroen ervan vindt. Maar dat doet er niet langer toe. 

Haar hart slaat een slag lichter. Het is duidelijk hoe haar antwoord zal klinken. Ze stelt hem voor de keuze: de relatie in een kalm tempo laten ontwikkelen of anders ermee kappen, dan is hij gewoon niet de ware! Ze schudt haar hoofd. Nee, ze gaat niet voor een tussenweg. Daar is ze in het verleden wel mee op de koffie gekomen. 

In de ruit van de etalage ziet ze haar spiegelbeeld. Ze houdt haar adem in. Zal ze nog even de winkelstraat in lopen? Een nieuw setje kleding in warme najaarstinten zal het geheel als een toef slagroom mooi afmaken. 

Een uurtje later loopt ze met een papieren tas van haar lievelingsmerk haar huis in. Ze glimlacht als ze de tas op een stoel zet. Meer dan geslaagd is ze!

Pas na het eten ziet ze dat er een voicemailbericht is ingesproken. Wie? Zou Jeroen? Maar dan schudt ze haar hoofd. Eigenlijk is er maar één persoon die via de vaste telefoon een bericht achterlaat. Tante Ageeth! 

Haastig luistert ze naar de woorden. Inderdaad. Tante Ageeth! O, wat stom. Helemaal vergeten terug te bellen. Ellen luistert naar de vriendelijk stem van haar tante. ‘Meisje zou je me binnenkort willen bellen, ik heb nieuws!’

Ellens hart slaat een slag over. Nieuws? Goed nieuws? Slechte berichten? De hakken van haar enkellaarsjes klikken onbeheerst als ze de telefoon weer op de lader plaatst en terug naar de bank loopt. Daar laat ze zich zakken. Bah, nu weet ze nog niets. Langzaam laat ze de rits van haar schoenen zakken om ze met een flinke zwaai onder de bank te schuiven. Ze trekt haar beide benen op de bank en slaat haar armen eromheen. Met een zucht laat ze haar kin op haar knie zakken. Tante Ageeth? Dan schiet ze overeind. Natuurlijk! Om het antwoord te weten te komen, kan ze haar tante beter bellen! Op haar sokken loopt ze naar de telefoon en niet veel later klinkt de stem van tante. Vriendelijk en helder als altijd. 

‘Dag meisje,’ hoort ze haar tante aan de andere kant van de lijn. ‘Hoe gaat het met jou? Ik dacht: ik ga maar eens bellen. Na je reis naar Noorwegen afgelopen zomer heb ik niets meer van je gehoord.’

‘O nee tante, niets mis, hoor,’ reageert Ellen. ‘Gewoon een beetje druk hier geweest. En bij u? Alles goed?’

‘Ja hoor, hier is alles goed. Al wordt het huis wat bewerkelijk.’

[wordt vervolgd