‘Moeilijker om eindjes aan elkaar te knopen’
9 november 2022 om 16:48 hartenzielBARNEVELD Hij is een man van de praktijk. Als diaken van de Hervormde Gemeente Barneveld stroopt Henk Bettink (55) graag de mouwen op bij ‘Aan Tafel’ en inzameling van pakketten voor de Voedselbank. Samen met zijn vrouw adopteerde hij drie kinderen uit de Filipijnen.
Waar bent u opgegroeid?
,,Dat was een beetje achteraf op een boerderij aan de Broekweg in Stroe. Ik heb zeven zusters en vier broers. In totaal waren we met twaalf kinderen. We hadden een prettige jeugd, want we konden volop buiten spelen. Mijn vader had wat varkens en de jongens moesten hem helpen, vooral in de moestuin om de eigen groentes te verbouwen.”
Waar ging u naar school?
,,Dat was de Rehobothschool in Kootwijkerbroek. We waren thuis van de Gereformeerde Gemeente en die school sloot daar goed bij aan.”
Hoe vond u het in die kerk?
,,Als kind niet zo’n probleem, maar toen ik wat ouder werd, kreeg ik moeite met allemaal dingen waar ik aan moest voldoen. In je pubertijd ga je daar een beetje tegenaan schoppen. Ik vond het in die kerk te streng met al die regels. Toen ging ik wat meer mijn eigen gang, om te ontdekken wat mijn identiteit is.”
Maar het geloof liet u niet los?
,,Op mijn tweeëntwintigste leerde ik mijn vrouw Sjirine Schaafsma kennen in Het Witte Paard, een uitgaansgelegenheid in Wekerom. Ik was nog wat rebels, maar toen we langer verkering hadden en dachten te gaan trouwen, gingen we in andere kerken kijken of we ons daar thuis voelden. De Hervormde Kerk in Barneveld sprak ons aan. Daar hebben we catechisatie gevolgd, omdat de Bijbel hier op een andere manier werd uitgelegd. Dat was een beetje vergelijkbaar met de huidige Alfacursus. Zo ging er een wereld voor ons open. Bij dominee Nap was er ruimte om vragen te stellen en hij stimuleerde ons om de Bijbel zelf te onderzoeken. Bij hem leerden wij waar het in het geloof echt om draait, hij drong de boodschap niet vanuit één perspectief op. Het geloof moet je gegeven worden. Ik voel me nu heel goed thuis in de Hervormde Gemeente, al geloof ik niet dat dit de enige kerk is waar bekeerde, christelijke mensen zijn. Wereldwijd heb je allerlei kerken in verschillende culturen. Zo waren we in de Filipijnen voor de drie kinderen die we geadopteerd hebben. Daar merkte je dat de mensen heel gemakkelijk over het geloof spreken. Ze spreken je er op straat gewoon op aan. Tachtig procent van de bevolking is er christelijk en de meesten zijn katholiek. We waren in Zuid-Afrika bij de familie van mijn vrouw. Ook daar merk je dat het er heel anders aan toe gaat. De verschillen hebben de mensen zelf bedacht. Daar moet je niet zo zwaar aan tillen.”
Wat is voor u het hart van het geloof?
,,Heb God lief boven alles en je naaste als jezelf. Dat is niet altijd makkelijk. Als je naar je naaste kijkt, doe je dat vaak vanuit je eigen perspectief. Je denkt nogal eens dat jouw manier de beste is en als iemand het anders doet, zij zich aan moeten passen. Maar het is juist belangrijk om die ander in zijn waarde te laten. En om er voor iedereen te zijn.”
Waarom bent u medewerker geworden van de Voedselbank?
,,Toen de coronatijd begon, werd ik diaken in de kerk. Melis de Vries organiseerde tot die tijd de inzameling bij de Voedselbank, maar hij stopte daarmee, omdat hij voorzitter werd van de diaconie. Ik heb die taak van hem overgenomen. Elke maand zamelen we nu voedsel in bij de Goede Herderkerk en ik zorg ervoor dat de publiciteit wordt geregeld. Als je je dagelijkse boodschappen bijna niet meer kunt betalen, dan word je leven wel erg moeilijk.
Als diaken heb je de opdracht om mensen dan te helpen. Voedselbank Barneveld deelt de pakketten uit in ons eigen dorp, dat spreekt me heel erg aan. Er zijn zo’n honderddertig gezinnen die er gebruik van maken. Vrijwilligers van de Voedselbank maken pakketten van verschillend formaat, afhankelijk van de grootte die de gezinnen hebben. De samenwerking is heel goed.”
Sommige mensen vinden dat je mensen op deze manier pampert en niet in hun eigen kracht zet. Want iedereen kreeg van God talenten. Is het wel verstandig wat de Voedselbank doet?
,,Jawel, want juist als je zorgt voor de eerste levensbehoefte, krijgen ze de kans om verder te komen. Bijvoorbeeld om vervolgens werk te zoeken. Want je wilt ervoor zorgen dat ze in de samenleving staan. Als dat niet kan, word je heel erg eenzaam. De meeste mensen kiezen niet voor de situatie waarin ze terecht gekomen zijn. Ze komen niet voor hun plezier bij de Voedselbank. Het is altijd zo dat ze niet anders meer kunnen; ze wachten vaak veel te lang met hulp zoeken. Zeker in de huidige tijd wordt het voor veel mensen steeds moeilijker om de eindjes aan elkaar te knopen. Ook de mensen uit Oekraïne konden in het begin bij ons terecht.”
Op soortgelijk gebied helpt u ook bij een ander initiatief. Vertelt u eens hoe het werkt bij Aan Tafel?
,,In het gebouw van scholengemeenschap De Meerwaarde wordt één keer in de veertien dagen een goede maaltijd gekookt. Hier mogen we dan de keuken gebruiken. Het is vooral bedoeld voor mensen die alleen zijn. Dan koken en eten we samen een warme maaltijd. Meestal zijn dit zo’n vijfendertig mensen, zowel ouderen als wat jongeren. Het gaat vooral om de gezelligheid en de sociale contacten.
Het bestaat nu bijna tien jaar en is van de diaconieën van onze kerk en de Gereformeerde Kerk vrijgemaakt. Iedereen is welkom en het wordt gewaardeerd, voor zover ik dat kan zien. Er staat een potje, waar mensen eventueel een financiële bijdrage in kunnen doen. Ik praat met de gasten, schil soms wat aardappelen en help bij het opruimen.”
U adopteerde met uw vrouw drie kinderen uit de Filipijnen. Wat voor overwegingen ging hieraan vooraf?
,,We konden zelf geen kinderen krijgen, dat vonden we een gemis. Dus hebben we ons verdiept in adoptie. We volgden eerst de verplichte via-cursus, omdat je er goed over moet nadenken hoe je met kinderen om moet gaan, zeker als ze uit een andere cultuur komen.
Daarna schreven we ons in bij de organisatie Wereldkinderen. Vanuit de Filipijnen eisen ze dat je christelijk bent. Een werkgever, dominee en een vriend of vriendin moeten een referentie over jou geven. Ze willen weten of je wel naar de kerk gaat. De oudste is Samuel (23). Hij kwam op tweejarige leeftijd bij ons. De tweede is Bryan (20) en de derde is onze dochter Charlene (16). Ze kwamen alle drie uit kindertehuizen die in zeer verschillende gebieden staan.”
Met alledrie de kinderen is het bij ons wonderlijk goed gegaan. Voor zover ik kan zien, zijn ze niet anders opgegroeid dan andere kinderen.
Ging dat allemaal van een leien dakje?
,,Nou, Samuel was gewend dat hij in een groep voor zichzelf op moest komen om eten te krijgen. Bij ons moest hij leren dat er echt wel genoeg was. En dan ben je ineens bij vreemde ouders in een koud land. ’s Nachts was hij gewend dat er altijd lawaai was. Hij schrok gewoon dat het bij ons muisstil is. Daar hebben we een tijd mee gestoeid. Maar met alledrie de kinderen is het bij ons wonderlijk goed gegaan. Voor zover ik kan zien, zijn ze niet anders opgegroeid dan andere kinderen. We zijn in 2019 met z’n allen teruggegaan naar het land waar ze vandaan komen. We hebben alle kindertehuizen bezocht waar ze gewoond hebben en dat vonden ze erg leuk.
Samuel heeft in het verleden zijn biologische moeder ontmoet. Hij had er nu geen behoefte aan om haar weer te ontmoeten. Onze kinderen zijn meer op Nederland gericht. Ze zouden niet naar de Filipijnen willen verhuizen, zij voelen zich hier helemaal thuis. Het voelt echt als één gezin. Onze kinderen voelen zich ook broer en zus. Bryan helpt bij Breakpoint om jongeren bij de kerk te betrekken. Dan doen ze één keer in de maand een activiteit samen. Charlene geeft zondagsschool en past op tijdens de Oekraïense kerkdiensten.”
Aan de muur hangt een kunstwerkje uit de Filipijnen. In een grote kast in uw woonkamer zie ik attributen uit dit land en veel foto’s. Dat zijn niet alleen uw eigen kinderen…
,,Het zijn kinderen die geadopteerd zijn door Nederlandse gezinnen. We hebben een hechte groep en komen bij elkaar om ervaringen uit te wisselen, dat voelt als een warm bad. Het is één grote familie. Op deze foto’s zie je ook twee kinderen die helaas overleden zijn. Het waren goede vrienden van onze kinderen. Dat heeft een grote impact op hun leven.”
Wat vindt u het allermooiste lied?
,,Onze kinderen zijn in de Filipijnen gedoopt. Het is een rooms-katholiek land. Het is er normaal dat een kind direct na de geboorte gedoopt wordt. Wij hebben in onze kerk de doopvragen beantwoord en zij hebben hier de zegen ontvangen. In de dienst van Charlene, heeft Samuel het mooie opwekkingslied ‘Heer U bent mijn leven’ gezongen. ‘Vader van het leven, ik geloof in U. Jezus de Verlosser wij hopen steeds op U. Kom hier in ons midden, Geest van liefde en kracht, U die via duizend wegen ons hier samen bracht. En op duizend wegen zendt U ons weer uit, om het zaad te zijn van Gods rijk’. Samuel wilde dat toen graag zingen, omdat hij zag dat ze via zoveel wegen zijn samengebracht. Dat vond ik mooi.”
Freek Wolff