[-27-]

27 oktober 2022 om 08:51

Ellen knikt. ‘Precies,’ zegt ze. Haar blik dwaalt naar Job die om zijn opa heen springt. 

‘Kom, opa! Kom nou!’

Opa haalt glimlachend zijn schouders op. ‘Je hoort het, geen greintje geduld heeft dat spul.’

‘Ach,’ zegt Ellen luchtig. ‘Ze hebben tenslotte al de hele morgen op een stoeltje moeten zitten. Neem het ze eens kwalijk met de vakantie in het vooruitzicht.’

‘Nee hoor, juf. Ik heb niet de hele morgen stil gezeten. Ik heb viool gespeeld!’

‘Welja,’ zegt opa. ‘Viool gespeeld? Vroeger leerden wij rekenen en taal.’

Ellen grinnikt. Viool gespeeld? Het jammeren van de kat komt er meer bij in de buurt. Haar ogen dwalen over het plein. Vanuit haar ooghoeken ziet Ellen dat Sterre zich verveeld omdraait en iets fluistert tegen Max.

‘Ik kan het heel goed, toch, juf?’

‘Ja hoor,’ bevestigt Ellen. ‘Jij hebt goed je best gedaan!’ Het verbaast haar dat juist dit onrustige ventje deze morgen zo enthousiast en vol aandacht voor de muziek was. Maar Judith zei dat dit heel logisch te verklaren was. Als muziektherapeut had ze een heel verhaal gehouden over muziek en de werking van het brein, maar Ellen had er weinig van opgepikt.

‘Juf?’ hoort ze Sterre naast haar vragen. ‘Wat gaat u doen in de vakantie?’ 

‘Ach,’ zegt Ellen ontwijkend. ‘Gewoon lekker niets doen, heerlijk!’

Sterre kijkt haar bedenkelijk aan. ‘Een hele vakantie niets doen?’

‘Heerlijk,’ zegt opa, terwijl hij Job bij zijn jas grijpt. ‘Niks doen, dat lijkt me wel wat!’

‘Maar opa, u hoeft niks meer te doen, toch?’ Job kijkt zijn opa aan. 

‘Ja jongen, je bedoelt dat ik met pensioen ben. Maar niks doen? Nee, dat gaat me met jullie niet lukken!’

Ellen draait zich om. ‘Fijne vakantie!’

In de meesters- en juffenkamer houdt Werner Ellen tegen. ‘Heb je Judith nog gesproken?’

Ellen schudt haar hoofd. Na de pauze was Judith al snel vertrokken. Zelf was ze druk met andere zaken.

‘Of je vanavond komt eten.’

Ellen kijkt Werner verrast aan. ‘Eten?’

‘Ja, Judith vindt dat je je gezicht veel te weinig laat zien.’

Een rode blos kruipt over Ellens gezicht.

‘Aha,’ zegt Werner plagend. ‘Daar kunnen wij niet tegenop.’

Maar Ellen schudt haar hoofd. ‘Nee,’ zegt ze haastig. ‘Nee, het is niet wat jij denkt ….’

Werner geeft haar een vette knipoog. ‘We gunnen het je anders van harte!’

‘Zeg maar tegen Judith dat ze op me kan rekenen vanavond.’ Ellen draait zich om, weg van die plagende ogen. Hoe goed ze met hem overweg kan, nu zou ze willen dat hij zijn mond hield. Niet nu Jeroens vraag eindeloos door haar hoofd spookt. En steeds tevoorschijn komt op de meest onmogelijke momenten. Bah! Met grote passen loopt ze de personeelskamer uit. Pas als ze bij haar lokaal komt, bedaart het kloppen van haar hart.

Ze ruimt wat laatste spulletjes op, verschuift in het voorbijgaan nog snel een tafeltje, veegt het bord schoon en sluit de ramen. Nog eenmaal kijkt ze speurend het lokaal rond. Nee, ze kan niets meer bedenken. Tijd om naar huis te gaan. In het voorbijgaan groet ze nog haastig Antoinette. ‘Fijne vakantie!’

Bas is jengelig die avond. Er verschijnt een bedenkelijke rimpel op Judiths voorhoofd. ‘Volgens mij heeft ons mannetje koorts.’

‘Stop hem maar lekker in zijn bed,’ meent Werner echter luchtig. ‘Dan zet ik ondertussen een kopje koffie.’ Hij komt uit zijn zitplaats overeind. ‘Ellen, jij doet toch ook nog een ronde mee?’

Ellen knikt. ‘Lekker,’ zegt ze dan. 

Judith loopt naar de box en tilt het mannetje op. Zacht drukt ze hem tegen zich aan. ‘Zal ik anders een zetpilletje geven?’

Werner haalt zijn schouders op. ‘Stop maar lekker in bed. Laat het lichaam zelf zijn werk doen. Die koorts betekent immers dat zijn lijfje aan de slag is om de aanvallers te verjagen. Zolang het geen veertig graden is.’

Judith lijkt overtuigd. Met het kereltje op haar arm verlaat ze de woonkamer. ‘Zeg maar welterusten tegen papa en Ellen!’ 

Tegelijk met Werner komt ze de kamer weer in en schakelt de babyfoon die in de vensterbank staat aan. ‘Je koffie, meisje,’ zegt Werner vriendelijk. 

Ellen neemt het tweetal in zich op. Via de babyfoon hoort ze zacht nog wat gejammer van Bas. Dan wordt het stil. Blijkbaar is hij in slaap gevallen. Er kriebelt iets in haar naar boven. Een eigen gezinnetje. Zou dat ook voor haar weggelegd zijn? Zo zorgzaam als Werner met Judith omspringt. Hoewel, soms is hij ook vreselijk kort door de bocht. Een rilling kruipt over haar rug. Nee, daar zou ze niet aan moeten denken. Daarvoor heeft ze haar vrijheid te lief.

‘En heb je nog plannen voor de vakantie?’

Ellen schudt haar hoofd. ‘Geen bijzondere plannen,’ houdt ze zich wat op de vlakte. ‘Jullie dan?’ speelt ze de vraag terug.

Maar Werner laat zich niet zo gemakkelijk afleiden. ‘Heb je nog contact met die lui van je reis naar Noorwegen?’

Een rode kleur trekt over Ellens gezicht.

‘Aha,’ zegt Werner met een vette knipoog naar Judith. 

‘Vertel,’ mengt Judith zich in het gesprek. ‘Was het niet Jeroen?’

[wordt vervolgd