[-19-]
30 december 2021 om 15:09Ze herkende veel bloemen en struiken bij naam. Bloemen, planten en tuinieren waren nog altijd haar grote passie. Een passie waar ze sinds het duikongeluk in de praktijk van alledag weinig meer mee kon. Als Agaath nu maar niet van haar verwachtte dat ze die tuin ook kon onderhouden. Voorover bukken was al een probleem, en vijf minuten lang in dezelfde houding hurken ook. Het zweet brak Renate bij voorbaat al uit. Sjors had voor zijn tuin een gepensioneerde tuinman geregeld die het maandelijks netjes onderhield. Daar hoefde zij verder niets aan te doen. Dat gold natuurlijk ook voor Agaath als zij hier voor de duur van haar vakantie zou zijn. Ze zou de tuinman vooraf een seintje geven dat hij voor haar vertrek de tuin nog kon bijwerken, dan had Agaath er tijdens haar verblijf geen last van.
Agaath vertelde iets over zichzelf. Ze werkte niet in het onderwijs, maar als verpleegkundige in de nachtdienst. Dat vond Renate nogal wat. Dat zou helemaal niets voor haar zijn, ook niet als ze gezond was. Haar leven zou op zijn kop staan als ze het dag-en-nachtritme steeds maar weer moest omkeren. Maar Agaath ondervond daar geen hinder van, zei ze. Het werken in de nacht was veel rustiger dan het werken in de chaotische hectiek van overdag. Verder had Agaath een goede vriendin, Elsa genaamd, die bij haar afwezigheid de honneurs zou waarnemen en bij wie Renate altijd met eventuele vragen terechtkon. Agaath had zich ingeschreven voor een workshop in juli bij de Quiltshop in het centrum van Middelburg.
Renate glimlachte, ze wist precies waar Quiltshop Zwaan zich bevond. Het was niet eens zo ver van haar eigen appartementje vandaan. Ze verkochten daar leuke, zelfgemaakte patchworkartikelen, als je er tenminste van hield. Handwerken was niet bepaald haar ding. Maar ze kon het zich goed voorstellen dat dames van Agaaths leeftijd er veel plezier aan beleefden. Trouwens, met haar whiplashtrauma kon ze nog geen vijf minuten geconcentreerd voorovergebogen zitten met wat voor handwerk dan ook.
‘Kun jij ook iets over jezelf vertellen?’ vroeg Agaath nadat het gesprek stilviel en ze hun koffie opdronken.
‘Natuurlijk…’ knikte Renate. Ze leunde achterover in de stoel, met haar hoofd tegen de hoofdsteun. Een pijnlijke vermoeidheid nestelde zich in haar nek en maakte dat haar schouders zwaar aanvoelden alsof er een gewicht van tien kilo op lag. Hoofdpijn lag op de loer, haar oren suisden al. Ze sloot een moment haar ogen. Ze zou nu het liefst even een kwartiertje willen rusten.
‘Gaat het wel met je?’ informeerde Agaath meteen.
Renate opende haar ogen en glimlachte. ‘Ja, ik zou alleen heel graag even een kleine time-out willen. Dan vertel ik zo wat over mezelf.’
‘Prima. Ik heb de tijd.’
Renate sloot haar ogen weer en probeerde zich te ontspannen. Dat lukte maar half. Daar was ze te opgewonden voor nu de zo gewenste vakantie binnen handbereik kwam. Ze vond Agaath Meijerink een bijzonder aardige vrouw. Het huis van Sjors was bij haar in goede handen als ze tot overeenstemming zouden komen. En ze nam de zorg voor Luna en Brutus erbij alsof het haar eigen huisdieren waren.
Na tien minuten opende Renate haar ogen weer. Ze voelde zich nu toch wat beter.
‘Sorry,’ verontschuldigde ze zich toen ze de vragende blik van Agaath op zich gericht zag. ‘Sinds een duikongeluk vijf jaar geleden zit ik met de nare gevolgen van een whiplashtrauma opgescheept.’
Ze vertelde kort over het ongeluk en de jaren die achter haar lagen.
‘Als we het samen eens kunnen worden, heb ik eindelijk weer iets om naar uit te zien. Een paar weken in een heel andere omgeving logeren. Dat lijkt me zo tof!’
Haar ogen schitterden bij dat vooruitzicht. ‘Weet je, ik ben daar nog nooit met vakantie geweest. En ik vind je huis op de foto’s ook erg mooi, net als die prachtige tuin. Helaas kan ik niks voor je tuin betekenen, hoewel ik dat wel heel graag zou willen doen. Ik heb namelijk groene vingers en heb vóór het ongeluk zelfs enkele jaren bij een tuincentrum gewerkt. Het is zo jammer dat ik niets meer kan. Ik hoop dat je daar begrip voor hebt.’
‘Jij hoeft je niet te verontschuldigen voor je klachten,’ glimlachte Agaath. ‘Ik denk wel dat we het samen eens zijn over onze huizenruil, vind je ook niet? En wat betreft mijn tuin, dat zal ik opnemen met Elsa. Bij droog weer en hoge temperaturen zal er uiteraard een keer extra gesproeid moeten worden. Zij zal dat dan wel op zich nemen, als jij ermee akkoord gaat.’
‘O écht!’ Renate trilde van ingehouden blijdschap. ‘Maar het moet wel met gesloten beurs, hoor.’
‘Vanzelfsprekend.’
‘Deal! Daar ga ik mee akkoord.’ Ze strekte haar hand uit naar Agaath, die hem lachend aannam.
Elsa kwam ’s avonds pas tegen twaalf uur thuis na een drukke dienst in het ziekenhuis. Ze parkeerde haar auto en sloop zachtjes het huis binnen. Meestal lag Stefan al op bed als ze laat thuiskwam, maar nu trof ze hem nog aan in de huiskamer voor de tv met slechts een klein schemerlampje aan.
‘Zo laat nog op, Stef?’ Ze gaf hem een kus en trok haar vest uit, daarna ging ze tegenover hem zitten. Hè, wat was ze moe! Ze had de hele avond veel gelopen, haar voeten voelden branderig en haar schoenen knelden. Ze trok ze meteen uit en legde haar voeten op de salontafel. Dat voelde een stuk aangenamer.
[wordt vervolgd