'Wij hebben het [diesel] door onze aderen stromen'

3 januari 2022 om 12:07

Zoon Hendri schuift halverwege het interview aan. Tussen Kerstmis en de jaarwisseling werkte hij ‘gewoon’ door. Zijn werkdag woensdag voor Van Heugten Transport begon om 5.30 uur. ,,Ik heb op vier adressen lading gelost in Noord-Frankrijk, ben daarna via België weer omhoog omhoog gereden naar Roosendaal, daar weer geladen en vervolgens weer hier in Scherpenzeel gelost”, vertelt hij over zijn werkdag. Een relatief rustig dagje, zo blijkt later. 

Het liefst draait Hendri namelijk rond een uur of vier in de ochtend zijn vrachtwagen al de weg op. En hoe laat hij dan weer thuis is, dat valt niet tegenop te plannen. Want het leven van een chauffeur, of je nu binnenlandse ritjes maakt of kriskras door Europa rijdt, is onvoorspelbaar. Een chauffeur moet flexibel zijn, stressbestendig, geduldig, z’n talen spreken, goed met vermoeidheid kunnen omgaan en bovenal houden van dat gevoel van onderweg zijn. 

MILITAIRE DIENST Bij de familie Donselaar zit het met die capaciteiten wel goed, al ontdekte vader Gert (61) pas op latere leeftijd dat het beroep van chauffeur hem wel trok. Voordat hij dit leven ontdekte, was werkte hij als trekkerrijder bij loonbedrijf Berkhof BV. ,,Dat had toen mijn hart.” Toen hij in militaire dienst ging, is hij via het PBNA de opleiding tot chauffeur gaan volgen en heeft hij het rijbewijs gehaald. ,,Zo is het balletje gaan rollen.”

Het leidde na zijn diensttijd in 1984 tot een carrièremove: Gert switchte van de trekker naar de vrachtwagen. Als melkrijder ging hij bij De Greef aan de slag, waarna hij in 1991 bij Dimetra, op de Glashorst, in dienst kwam. Destijds had het Scherpenzeelse transportbedrijf zes vrachtwagens, nu is de vloot gegroeid tot vijfenvijftig trucks. Dimetra rijdt veel op ‘Zwitserland’, waarmee het een lijndienst heeft voor stukgoederen en op temperatuur gecontroleerde transporten. Toen Gert Donselaar begon, maakte hij veel internationale ritten. ,,Nu help ik de goederen die uit Zwitserland komen weer te lossen en op de plaats van bestemming te brengen. Mijn ‘wijk’ is de haven van Antwerpen en omstreken.”

Dertig jaar terug zag het leven van een chauffeur er uiteraard compleet anders dan nu. ,,Ik moest in die tijd nog met behulp van een gasfles en kookstelletje mijn eten opwarmen. Als je nu kijkt hoeveel luxe je in de cabine hebt… een magnetron, koffiezetapparaat, navigatie; je bent van alle gemakken voorzien.”

STABIEL THUISFRONT Maar volgens hem is de verandering die de mobiele telefoon teweeg heeft gebracht het grootst. Terwijl het in deze tijd eenvoudig is om met de smartphone contact te onderhouden met het thuisfront, heeft Gert Donselaar de tijd nog meegemaakt dat hij een week lang verstoken was van contact met zijn gezin. Op maandagochtend in alle vroegte reed hij weg, op vrijdagavond kwam hij dan pas terug. ,,Ik heb altijd gezegd dat een stabiel thuisfront de voorwaarde is om chauffeur te kunnen zijn. Mijn vrouw Corrie en ik hebben een groot gezin met acht kinderen gekregen. Je kunt je dan vast wel voorstellen hoe sterk haar schouders zijn. Zij stond er doordeweeks altijd alleen voor.”

Zoon Jasper, die naast de zestienjarige Gerbert, de benjamin van het gezin, nog thuis woont, geniet nog steeds van de goede zorgen van zijn moeder, lacht hij. ,,Daar hebben al mijn broers ook veel profijt van gehad. Maar als ik bijvoorbeeld na een lange week diep in de nacht met honger thuiskom, dan staat er gewoon een pan met eten voor mij klaar”, lacht hij. ,,En de verse stamppot van je moeder blijft toch het allerlekkerste.” 

Jasper werkt net als zijn tien jaar oudere broer Benno voor Chickliner uit Renswoude, dat in heel Europa zorg draagt voor transport van broedeieren en eendagskuikens. Het betekent dat de twee vaak de hele week op pad zijn. ,,Ik vind het heel mooi om de weg op te gaan en op jezelf aangewezen te zijn”, vertelt Jasper die geen twijfels kende voor zijn beroepskeuze. Het was de bedoeling dat hij een week na zijn achttiende verjaardag al alleen op pad zou gaan. Maar in het voorjaar van 2020 brak de coronapandemie uit, waardoor dat plan met een paar maanden werd uitgesteld. Transport werd nadien echter al snel aangemerkt als vitaal beroep.

Het was in de eerste coronagolf wel eventjes zo dat chauffeurs nergens binnen werden gelaten, zelfs niet voor een warme maaltijd of toiletbezoek. ,,Daar ben je na een paar dagen echt wel klaar mee, eten uit een piepschuimen bakje smaakt niet. Maar gelukkig zijn die regels daarna snel versoepeld”, aldus Jasper, die sindsdien al het nodige heeft meegemaakt. Zo stond hij met zijn truck al eens lang vast in de sneeuw in Rusland. ,,En die taal is ingewikkeld. Je probeert jezelf dan met handen en voeten zien te redden.”

Dat soort ervaringen heeft Benno de afgelopen tien jaar al opgedaan. ,,Vaak hoor je pas op vrijdagmiddag waar je maandag naartoe moet”, legt hij de dagelijkse praktijk uit. ,,Maar ik vind dat helemaal niet vervelend. Als chauffeur leer je om flexibel te zijn, kun je goed omgaan met klanten én kun je je ogen goed openhouden”, lacht hij. ,,En om zelf je weg te vinden en iets van de cultuur te zien in landen als Marokko, Spanje, Rusland of Italië, dat is supermooi om mee te maken.”

MINDER KILOMETERS Erik, die twee jaar ouder is dan Jasper en één jaar jonger dan Hendri, is de vierde broer met een vrachtwagenrijbewijs. Hij werkt voor Outstanding in Barneveld, dat onderdeel is van de Donselaar Groep. Hij rijdt stukken minder kilometers dan zijn broers en vader, lacht hij. ,,Ik denk dat ik gemiddeld één of twee dagen per week achter het stuur zit. Dat vind ik heel leuk om te doen, maar ik vind het ook mooi om op de zaak aan het werk te zijn. Dat geeft wat meer afwisseling. Zou ik de hele week op pad zijn, dan denk ik dat voor mij de lol er gauw af zal zijn.”

De andere broers en hun vader kijken er niet vreemd van op. ,,Erik heeft als kind nooit zoveel belangstelling getoond voor vrachtwagens. Maar toen hij een keer met een kar achteruit reed en die kar hier de dam in moest steken, toen deed hij dat met gemak. Het zit er gewoon in, zeiden we meteen. Daarna heeft hij zich daar ook op dat rijbewijs gestort”, vertelt vader Gert.

Van zijn andere jongens verbaast hun beroepskeuze hem niet. Zo ging Benno als baby, toen hij zeven weken oud was, al in een reiswieg mee naar Zwitserland. Jong geleerd is oud gedaan, lacht ook moeder Corrie. ,,Dat die jongens chauffeur zouden worden, dat zie je van jongs af al aankomen. Dat merkte je als je in de auto reed. Zij hadden gevoel voor richting, waren continu bezig met het noemen van merken van de vrachtwagens die ze langs zagen komen, je zag dat ze wiskundig inzicht hadden, hadden oog voor details in het verkeer dat andere kinderen niet hadden. Dan denk je als moeder: het zou mij niet verbazen als ze hun vader achterna gaan.”

GEHEIM Het maakt het allemaal niet minder opmerkelijk dat de broers in de voetsporen van hun vader zijn getreden. Wat precies het ‘geheim’ van deze opvoeding is, durft Gert Donselaar niet te zeggen. Natuurlijk zijn ze vaak meegegaan naar het werk van hun vader. ,,We mochten als kind op schoot bij pa en dan de truck besturen. En op afgesloten terrein, als we een jaar of veertien waren, mochten we dan zelf eens een rondje rijden. Zo zijn we allemaal een beetje besmet geraakt met het virus”, leggen Benno en Erik uit. ,,Ik denk dat we wel kunnen zeggen dat  we een bijzondere familie zijn”, vervolgt hun vader. ,,We hebben bij wijze van spreken diesel door onze aderen stromen.” 

Het dertigjarig jubileum bij Dimetra werd begin december uitgebreid gevierd met een familiedag, waar de trucks uiteraard een flinke rol in vervulden. ,,Ik ben compleet verrast die dag”, lacht hij. Zo kreeg hij ‘s ochtends een opfriscursus motorrijden bij autorijschool Geijtenbeek in Woudenberg. ,,Ik had vijfendertig jaar lang niet meer motor gereden, dus dat was al leuk om te doen. Ik dacht dat het toen al voorbij was, maar daarna werd ik door mijn oudste dochter opgehaald en weer thuisgebracht.”

Daar wachtte de volgende verrassing, want er stonden vijf opgepoetste trucks nabij het ouderlijk huis aan de Industrielaan. Bovendien trof hij z’n kinderen en kleinkinderen in de achtertuin aan. ,,Ik dacht: wat is dat nou allemaal? Wat heb ik nou allemaal aan mijn fiets hangen?” 

Tussen al het nageslacht bevond zich ook fotograaf Martine Buitenhuis, die de familie Donselaar goed kent en geregeld langskomt. Daarna is het hele stel met de indrukwekkende trucks een ritje gaan rijden door het centrum van Scherpenzeel. Opvallend in die optocht was de felblauwe Aixam, de brommobiel die hooguit 45 kilometer per uur kan. De zestienjarige Gerbert rijdt daar in rond. Hij maakt in de Aixam dagelijks een ritje naar Kootwijkerbroek en vice versa. In Kootwijkerbroek werkt Gerbert bij Van Middendorp Montage. Maar verzekert hij alvast: ,,Ik word later geen vrachtwagenchauffeur.”

TRUCKERSDAG Dat laatste valt in deze bijzondere truckersfamilie natuurlijk nog te bezien, maar de lol was er niet minder om. De trucks met al die PK´s werden voorafgegaan door de brommobiel. ,,Uiteraard hebben we flink getoeterd en trokken we met al die vrachtauto’s veel aandacht. Het leek truckersdag wel”, geniet vader Donselaar na. 

Er werd uiteindelijk koers gezet naar de Ubbeschoterweg in Renswoude, waar alle opgedofte - ,,de trucks waren nog nooit zo schoon” - vrachtwagens werden neergezet voor een uitgebreide fotosessie. Met uiterste precisie werden alle trucks naast elkaar geparkeerd. Daar kwam zelfs een meetlat aan te pas, moeten de broers toegeven. ,,Na de fotosessie met Martine hebben we de feestdag thuis afgesloten met een gezellig samenzijn in de tuin. Ik zal deze dag niet gauw vergeten”, benadrukt vader Gert, die uiteraard hoopt dat hij de komende jaren zijn vak kan blijven uitoefenen. ,,Ik hoop bij Dimetra tot mijn zevenenzestigste mijn pensioen te halen. En wie weet blijf ik na mijn zevenenzestigste dan nog wel een paar ritjes voor ze maken.”

Voor Benno, Hendri, Erik en Jasper is dat nog veel verder weg, maar voorlopig blijven ze rijden, verzekeren ze. Hendri verwoordt het als volgt: ,,We hebben het mooiste beroep dat er bestaat. Ik zou niet weten wat ik anders zou moeten doen”.