[-64-]

29 november 2021 om 11:15

Wat was hij snel aan zijn nieuwe leven gewend, peinsde Thomas, terwijl hij de gegevens van een nieuwe werknemer in de computer zette. In het begin had hij dat superspannend gevonden. Nu draaide hij zijn hand er niet meer voor om.

Hij keek naar het schamele salaris van de nieuwe magazijnmedewerker. Geld maakte niet gelukkig, werd er altijd gezegd, maar hij hoopte toch dat hij het verder zou brengen. 

Wanneer hij zijn studie achter de rug had en een goede baan had gevonden, kon hij een mooi salaris verdienen. De vraag was alleen of het wel zover zou komen. Zijn werk in dit warenhuis, dat hem de eerste tijd zo goed was bevallen, voelde de afgelopen dagen als een zware opgave. Op deze afdeling was het onmogelijk om Diana te ontwijken. Ze hield hun gesprekken oppervlakkig en deed haar best om niet te laten merken hoe hij haar had gekwetst, maar hij voelde het en hij zag het aan de manier waarop ze naar hem keek. 

Hij telde de uren af en was opgelucht als hij eindelijk naar huis kon, maar daar merkte hij hoe hij Lotte probeerde te ontlopen. Sinds zondag was alles anders geworden en hij speelde doorlopend verstoppertje. 

‘Werk je wel een beetje door?’ Harry, die leiding gaf aan de afdeling Human Resources, liep hem met gefronste wenkbrauwen voorbij. ‘Die nieuwe gegevens moeten voor drie uur worden aangeleverd. Ik hoop niet dat je er een hele dag over wilt doen?’

Hij knikte zwijgend, probeerde het onderwerp te laten rusten en ging geërgerd verder met zijn werk. Zijn hersens weigerden hun medewerking te verlenen. Ze bleven vragen stellen. Hoe moest hij hieruit komen? Was het beter om op te geven en terug naar Nederland te gaan? Hij merkte dat hij doorlopend mogelijkheden op een rijtje zette. In Nederland tijdelijk een baantje zoeken en volgend jaar een andere studie beginnen, hier doorgaan maar Lotte eerlijk vertellen wat er aan de hand was en dan zien wat ervan zou komen, of gewoon doorgaan en niets laten merken.

Hij had tijd nodig, dacht hij. Het was niet goed om hard van stapel te lopen en nu al knopen door te hakken. De beslissing die hij moest nemen zou hoe dan ook ingrijpend zijn. Misschien moest hij nu wat meer met Lotte en haar familie meegaan als ze in het weekend uitstapjes maakten. Hij trok zich steeds terug. 

Het was geen wonder dat hij zich een buitenstaander voelde. 

Gewoon doorgaan, dat leek hem op dit moment het beste, maar toen zijn vingers de laatste gegevens intypten en hij op OK drukte, waagde hij dat alweer te betwijfelen.

‘Mam, mogen Fleur, Loïs en ik achter de computer?’ Felice keek Gemma smekend aan. Normaal gesproken zou ze direct weigeren. In hun huis mochten alle kinderen volgens schema achter de computer, zolang ze nog geen laptop hadden. Felice was vandaag aan de beurt, maar wanneer er vriendinnetjes waren vond Gemma het jammer dat ze achter de computer gingen zitten. Ze vond het belangrijk dat ze dan andere dingen gingen doen. Vandaag hoopte ze alleen maar dat ze wat meer rust zou krijgen. Zonder ibuprofen zou ze het echt niet veel langer volhouden. Zonder aarzelen gaf ze toestemming.

‘Dat ging soepel,’ hoorde ze Felice opgewekt zeggen. ‘Had ik niet verwacht.’

Ze zag dat Loïs nog een steelse blik op haar wierp alsof ze bang was dat ze alsnog van gedachten zou veranderen. Felice zette snel de computer aan.

Lucas had ook een vriendje meegenomen. David en hij waren bezig met een opdracht voor school. Samen moesten ze een ontwerp maken van een milieuvriendelijk huis. David had gezorgd voor een groot vel papier. Nu lagen ze op hun buik, midden in de kamer, geconcentreerd te tekenen. ‘Misschien kunnen jullie even aan de kant gaan,’ zei Gemma vermoeid. Ze veegde met haar hand over haar ogen. 

‘Mag David blijven eten?’ informeerde Lucas, terwijl hij de dop op zijn stift deed en welwillend een eind opschoof. ‘Anders redden we het niet om het morgen klaar te hebben.’

‘Ik weet niet of David van zijn ouders mag.’ 

Sinds Lucas naar de middelbare school ging, was hij met David bevriend, een rustige jongen met rossig haar en een veel te grote, donkere bril op zijn sproetige neus. 

‘Ik zal mijn moeder appen,’ zei hij meteen. ‘Ik denk wel dat het mag.’

‘Mag Fleur dan ook blijven eten?’ vroeg Loïs prompt. 

‘Natuurlijk, maar ze moet het ook aan haar moeder vragen. Gebruik mijn telefoon maar even.’

Dick las Morris en Aiden voor. Morris zat bij hem op schoot. Aiden was dicht tegen hem aan gekropen. Erna had Kaj net de fles gegeven en had hem nu op zijn buik tegen haar schouder gelegd. Célina was inmiddels thuis. Ze hing over de rugleuning van de bank waar haar oma op zat en kriebelde Kaj onder zijn kin. Hij lachte breed.

Ongemerkt wilde Gemma in de badkamer verdwijnen om nog een ibuprofen in te nemen, maar ze stuitte op Raymond. Betrapt draaide hij zich om. 

‘Sorry!’ zei ze automatisch. ‘Ik wilde alleen… Wat heb je met je haar gedaan?’

Ze zag hoe hij een rode kleur kreeg.

‘Gewoon… wat anders…’ mompelde hij.

Uit het medicijnkastje grabbelde ze het doosje met ibuprofen tevoorschijn en ze drukte een van de roze tabletten uit de doordrukstrip. Onderwijl deed ze haar best om niet te lachen. Zijn blonde haar was iets te lang. Hij had het nu glad naar achteren gekamd.

[wordt vervolgd