[-58-]

10 november 2021 om 13:58

August deed een stap opzij, alsof hij alsnog verwachtte dat Sem zou uitstappen. ‘Wat kan er nou gebeuren? Je hebt ook zonder rijbewijs in mijn auto gereden. Je weet toch hoe het werkt? En dit is ook nog een automaat. Een makkie om in te rijden. Ik wist echt niet dat jij zo’n schijterd was!’ Hij lachte geringschattend.

Sem wilde dolgraag en tegelijk was hij echt de schijterd waar August hem voor hield. Hoe kwam het dat August alles leek te durven, terwijl hij altijd bang was? Deze BMW was zo groot. Hij had het idee dat die auto er met hem vandoor zou gaan.

‘Echt man…’ August schudde vertwijfeld z’n hoofd. ‘Dat papiertje zegt niks. Jij hebt je rijbewijs zo in de pocket als je eenmaal met lessen begint. En we rijden hier niet op de snelweg, maar op een rustige buitenweg.’ Hij maakte aanstalten om het portier weer dicht te klappen. ‘Maar ik rij zelf wel.’

‘Nee, ga aan de kant. Ik rij!’ haastte Sem zich te zeggen. Hij was wel een schijterd, maar dat hoefde hij niet te blijven. Hij liep om de auto heen en schoof achter het stuur. Het voelde onwennig, heel anders dan in het autootje van August. 

Hij probeerde uit zijn hoofd te zetten dat hij geen rijbewijs had en omvatte het stuur. Het leer voelde prettig aan zijn handen. August ging naast hem zitten. ‘Ik wist wel dat ik je kon overhalen.’

Hij antwoordde niet. Geconcentreerd startte hij de motor van de robuuste terreinwagen. Hij hoefde nu niet aan schakelen te denken. August had gelijk. Hij moest er even aan wennen, maar dan was een automaat makkelijker. Uitgebreid keek hij in de spiegels voordat hij de weg op reed. Zijn handen klemden zich om het stuur. Hij reed langzaam.

‘Een beetje speed mag wel,’ hoorde hij August naast zich.

Hij probeerde zich er niet zenuwachtig door te laten maken. Als hij even verder was, kreeg hij meer zelfvertrouwen. Zo ging het ook altijd als hij in de auto van August zat. Hij ademde diep in en uit, legde zijn handen losser rond het stuur, gaf meer gas. Het ging lekker. Langzaam maar zeker kreeg hij er plezier in. Eerst reed hij langzamer dan de toegestane snelheid. Af en toe passeerde er een auto, de weg was verder lang, recht en rustig. Onbewust drukte hij het gaspedaal dieper in. Naast hem kletste August over alle mogelijkheden van de auto op het gebied van parkeren, filerijden, over het instellen voor gedeeltelijk autonoom rijden. Hij luisterde nauwelijks. August meldde dat Sem de cruisecontrol kon inschakelen, zodat hij geen gas meer hoefde te geven.

‘Hoeft niet.’ Sem hield zijn ogen strak op de weg gericht.

‘Wat nou, hoeft niet? Man, dat is veel makkelijker. Druk maar op die onderste knop daar links op je stuur.’

‘Laat nou…’ In de verte naderde een auto. 

‘Doe toch niet zo moeilijk…’ steunde August. Hij helde naar Sem over. ‘Die knop daar.’

Sem keek even op het stuur, zag welke knop August bedoelde en drukte er snel op.

‘Nu op set drukken om de snelheid in te stellen,’ dramde August door. ‘Die bovenste knop bedoel ik. Ja, ja… en nu die knop ernaast om de snelheid wat hoger te zetten.’

‘Zo…’ zei Sem. De auto was vlakbij en passeerde.

Hij haalde opgelucht adem en keek naar de knop die August bedoelde. Hij bewoog die naar boven, vond net dat het welletjes was toen August schreeuwde: ‘Pas op!’

De schreeuw bleef in zijn oren hangen toen hij de overstekende fietser ontdekte, hij wilde remmen, tegensturen, raakte de fiets, wilde stoppen, toen August bleef schreeuwen: ‘Rij door! Rij door, gek!’ 

Zonder verder na te denken drukte hij in paniek het gas weer in. De cruisecontrol was automatisch uitgeschakeld, hij reed te snel, zonder er verder over na te denken, hij wist alleen maar dat hij weg moest, zo snel mogelijk weg van deze afschuwelijke plek.

[Hoofdstuk 17

Vanaf het moment dat Gemma was opgestaan, zeurde de hoofdpijn achter haar ogen. Na het ontbijt had ze een paracetamol genomen, maar die had niet het gewenste effect. Net vandaag leek Morris alleen maar te willen schreeuwen, en zelfs het kleine stemmetje van Kaj kon ze op een gegeven moment niet meer verdragen. 

Célina was gestopt met haar opleiding en had alle medewerking van meneer Zwiers gekregen toen ze om uitbreiding van haar uren had gevraagd. Dat hield wel in dat Gemma nu tijdelijk nog meer op Kaj paste dan ze al deed. En daar kwam de patiënt boven in bed nog bij, die helemaal niet lastig wilde zijn, maar zich nog niet goed genoeg voelde om naar beneden te komen en wel zin kreeg in een ontbijtje en kopjes thee. Bovendien was het bijna sinterklaas. Cadeautjes had ze al. Het hele jaar door hield Gemma de koopjes in de gaten en als ze iets leuks voor een zacht prijsje voor een van de kinderen tegenkwam, nam ze dat mee. Begin december had ze meestal voor iedereen wat in huis. Die cadeautjes moesten nog wel worden ingepakt. 

Ze had geen idee wanneer ze dat moest doen.

Het grootste deel van deze morgen was al voorbij. Gemma keek misnoegd naar buiten, waar een donker wolkendek zijn inhoud liet vallen en de dag troosteloos leek.

Nog steeds zat het haar dwars dat Ruud met geen woord over Juliëtte en hun lunchafspraak had gesproken. 

[wordt vervolgd