[-44-]

10 november 2021 om 10:27

Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik ben bijna klaar met de campagne voor die zorginstelling. Morgenochtend staat m’n afspraak gepland, dus dan wil ik ze graag het eindresultaat laten zien.’ Nadenkend wreef hij over z’n kin. Hij moest zich nodig scheren, merkte hij. Gemma had er vanmorgen een grapje over gemaakt toen hij haar een kus gaf. Hij had er de humor niet van ingezien. Op dit moment zag hij nergens de humor meer van in.

Hij probeerde zijn gedachten weer op zijn werk te concentreren, maar de teleurstelling zat hem dwars. Steeds dwaalden zijn gedachten naar Célina en Leander, naar de afzegging van BelAir, naar alles wat er de laatste tijd verkeerd was gegaan. Nadenkend wreef hij over zijn voorhoofd, typte af en toe voor de vorm iets in zodat Tom niet het idee had dat hij helemaal niets deed.

Gemma begon af en toe over een bakkerij op een andere locatie, maar hij wilde er niet van horen. Het had hem al te veel gekost, en wie kon hem verzekeren dat het dan wel goed zou gaan? Supermarkten verkochten tegenwoordig ook goed brood. Dat haalde het niet bij de versgebakken broden die hij in zijn assortiment had, maar de prijzen lagen aanzienlijk lager. Hij kon het daar niet voor doen en veel mensen waren niet genegen om zoveel te betalen, zelfs niet als de kwaliteit aantoonbaar beter was.

Tom deed zijn computer uit en ruimde zijn bureau op. ‘Ik verklaar het einde werktijd. Waarom ga jij ook niet? Ik weet zelf dat de inspiratie na zo’n tegenvaller toch niet meer wil komen. Ga lekker naar huis en neem het ervan.’

‘Ik ga ook zo.’ Hij deed alsof hij ingespannen naar zijn beeldscherm keek. 

Zou Juliëtte alweer werk hebben? Was er inmiddels een nieuwe man in haar leven?

Hij had het de laatste tijd vaker gedacht, maar nu ineens leek het heel belangrijk. Hij zou even willen horen hoe ze het maakte. Dat kon toch geen kwaad?

De deur viel achter Tom in het slot.

Ruud wachtte even. In de stilte hoorde hij zijn eigen ademhaling. Zijn mobiele telefoon lag op zijn bureau. Welbewust zocht hij zijn lijst met contactpersonen op. Juliëtte had alweer een nieuwe profielfoto, zag hij. Ze droeg hierop een azuurblauw shirt dat haar prachtig stond.

Peinzend bestudeerde hij haar vrolijke gezicht, klikte daarna de foto weg en drukte op het icoontje van de telefoon. Zijn hart bonkte zwaar terwijl hij wachtte en hij betrapte zich erop dat hij ineens hoopte dat ze niet zou opnemen. 

Al snel wilde hij de verbinding weer verbreken, maar ineens hoorde hij hoe er opgenomen werd.

‘Met Juliëtte!’ Haar stem klonk net zo als in zijn herinnering.

‘Ha Juliëtte, je spreekt met Ruud.’

‘Ruud?’

‘Je wilt me nu toch niet vertellen dat je me al bent vergeten?’

‘Natuurlijk niet.’ Haar lach klaterde hoog op. ‘Hoe zou ik jou nou kunnen vergeten? Hoe is het met je?’

Hij meldde dat het hem goed ging, dat hij het weer naar z’n zin had op het werk. ‘Al mis ik de bakkerij natuurlijk wel.’

‘Dat geloof ik,’ zei ze. ‘Het is een zware tijd voor je geweest, vooral vanaf het moment dat het echt duidelijk werd dat je ermee moest stoppen. Ik vond het ook heel jammer. Gelukkig heb ik inmiddels weer een leuke baan gevonden. Ik ben manager van de afdeling schoonmaak bij een vakantiepark geworden. Je hebt geluk, want ik rij net naar huis.’

‘Dan hou ik je niet langer op.’

‘Ik bel handsfree,’ sputterde ze tegen.

‘Ook dan word je afgeleid.’ 

‘Zullen we een keer afspreken om wat uitgebreider met elkaar te praten?’ hoorde hij haar zeggen. ‘Ik ben echt benieuwd hoe het nu met jou gaat en met je gezin, en met je kleinkind. Wat is het geworden? Ik hoop in ieder geval dat het in gezondheid is geboren.’

Hij wist dat het heel onverstandig was om nu af te spreken, dat hij veel beter kon zeggen dat hij graag een keer zou willen maar dat de tijd ontbrak. Ze zou het vast begrijpen.

‘Graag,’ hoorde hij zichzelf zeggen.

Het was het domste wat hij kon doen, maar hij verheugde zich er nu al op.

Leander was zenuwachtig. Célina merkte het aan de manier waarop hij praatte, struikelend over zijn woorden. Hij had haar opgehaald bij het station en samen hadden ze de bus naar zijn ouderlijk huis genomen. Doorlopend had hij gepraat, steeds weer naar zijn zoon in de draagzak voor haar buik gekeken en dan streelde hij voorzichtig zijn wangetje. Kaj bleef onverstoorbaar doorslapen. Het vertederde haar en meer en meer kwam ze tot de conclusie dat ze de juiste keuze had gemaakt, hoe moeilijk de afgelopen week ook was geweest. Vanmiddag was ze opgelucht toen ze eindelijk het huis kon ontvluchten. Haar vader zei zo min mogelijk tegen haar, haar moeder probeerde haar daarentegen duidelijk te laten merken dat ze het belangrijk vond dat haar kinderen hun eigen weg zochten, maar door haar woorden heen schemerde haar teleurstelling. Kort voor Célina’s vertrek had haar moeder Kaj geknuffeld alsof ze bang was dat ze hem nooit weer zou zien. 

Het was fijn dat ze afgelopen zondag met Thomas had gepraat. Dat gesprek had haar echt goedgedaan. Het laatste restje twijfel was erdoor verdwenen. Inmiddels waren ze uit de bus gestapt en samen liepen ze naar het huis van Leanders ouders. Ze voelde zich sterk en zelfbewust, al moest ze toegeven dat ze ook wel een heel klein beetje zenuwachtig was. 

[wordt vervolgd