[-40-]

20 oktober 2021 om 15:06

Onwillekeurig huiverde ze toen een koude windvlaag langs haar gezicht streek. ‘Een eindje verderop zit een restaurant,’ zei ze. ‘Het enige restaurant dat ons dorp rijk is. Zullen we daar iets drinken?’

‘Wil je dat?’ Zijn gezicht lichtte op.

Ze had erover gedacht dat er in het restaurant met een beetje geluk geen gasten zouden zitten die haar kenden, maar dat de eigenaar bij hen in de buurt woonde, en een van de meisjes van de bediening had op de basisschool bij haar in de klas gezeten.

De kans was groot dat de boodschap dat ze hier met Leander had gezeten op korte termijn aan haar ouders zou worden overgebracht. 

‘Ja, dat wil ik,’ zei ze zelfverzekerd. Zo had ze het zich afgelopen week voorgesteld. Alles moest anders worden. Vanavond zou ze het haar ouders vertellen. 

Ze glimlachte naar Leander en hij ging naast de kinderwagen lopen. Het voelde inmiddels vertrouwd.

‘Waarom?’ Leander had Kaj een beetje onhandig vast, maar zijn gezicht straalde. Voor hem stond een nog onaangeroerd glas cola. Hij wiegde zachtjes heen en weer en Kaj lag ontspannen tegen hem aan. ‘Waarom wil je eerst met mijn ouders kennismaken voordat je iets beslist? Het gaat toch zeker om ons?’

Ze had zijn tegenwerpingen verwacht en zich erop voorbereid. ‘Omdat ik jou echt wil leren kennen, en daar horen ook je ouders bij,’ zei ze beslist. ‘Dat is mijn voorwaarde voordat ik ook maar iets anders wil. Toen ik in verwachting was, merkte ik ineens hoe weinig ik maar van je wist. Je vertelde me dat je geadopteerd bent, maar dat is toch geen reden om mij bij je ouders weg te houden? Ze hebben toch altijd voor je gezorgd? Het is niet meer dan fair: jij kent mijn ouders, de rest van mijn familie, mijn achtergrond. Waarom zou ik de jouwe niet mogen kennen?’ 

Kennelijk merkte Kaj de onrust van Leander op. Hij begon te huilen. Ze verwachtte dat Leander hem nu aan haar zou teruggeven, maar in plaats daarvan stond hij op en liep heen en weer op het kleine stukje naast hun tafeltje. Hij zweeg totdat Kaj weer rustiger werd.

‘Natuurlijk mag je dat, maar ik vind het zo’n achterlijke voorwaarde. Je kunt toch later met m’n ouders kennismaken?’

‘Ik wil geen geheimzinnigheid meer. Wanneer jij niet eerlijk wilt zijn, heeft onze relatie geen schijn van kans. Ik wil het nu weten. Ik wil nu je achtergrond kennen en zien wie je nog meer bent behalve de man die me altijd wil verleiden. Kaj mag er niet de dupe van worden. Wanneer we na een tijdlang samenzijn alsnog uit elkaar gaan, zal dat traumatisch voor hem zijn. Als we nu ieder onze eigen weg gaan, weet hij niet beter.’

Leander ging weer zitten. Er verscheen een diepe denkrimpel in z’n voorhoofd. ‘Ik vind dat je het zo zakelijk bekijkt.’

‘Realistisch…’ Het had veel eenvoudiger geleken toen ze dit allemaal had overdacht. Ze kreeg de neiging om toe te geven, maar tegelijk wist ze dat het hiervan afhing. Ze hield van deze man, maar ze liet zich niet langer afpoeieren en in een hoekje zetten. Als hij echt van haar hield, zou hij rekening met haar moeten houden. Anders begon ze er niet meer aan.

Peilend nam hij haar op, alsof hij nog steeds niet zeker wist of hij haar serieus moest nemen.

‘Waarom wil je niet naar je ouders?’

Ze had die vraag eerder gesteld en er een ontwijkend antwoord op gekregen. Nu wilde ze het weten.

‘Ze zullen je afkammen omdat je ouders tien kinderen hebben, omdat je studeert, omdat je Kaj geboren hebt laten worden.’

‘Waarom?’

‘Omdat ze zo zijn.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik wil je dat besparen.’

Ze dacht even na. ‘Denk jij er ook zo over?’

‘Dan zat ik hier nu niet.’ Hij wiegde zachtjes met Kaj heen en weer. ‘Bij jullie thuis is alles anders dan bij ons. Ik vond het gewoon lastig dat je ouders van alles van me wilden weten. Bij mij thuis wordt er nooit iets gevraagd.’

Ze kon zich er geen voorstelling van maken. ‘Je zei net zelf dat het om ons ging,’ merkte ze bedachtzaam op. ‘Daar gaat het ook om, maar wel met alles wat bij ons hoort. Het oordeel van jouw ouders of mijn ouders doet er niet toe, het gaat erom wat wij van elkaar vinden. Maar je ouderlijk huis hoort wel bij jou, hoe je ouders ook zijn en of je nou geadopteerd bent of niet.’

‘Misschien moet je psychologie gaan studeren,’ zei hij met een zuur lachje. ‘Ik hoop dat je er nog zo over denkt als je bij mij thuis bent geweest.’

‘Volgende week zaterdag, zelfde tijd sta ik op het station. Haal jij me op?’

Hij knikte bedachtzaam. ‘Doe ik. Wanneer het niet kan, app ik je wel even.’

‘Top! Maar ga alsjeblieft niet weer om de tien minuten appen dat je me mist. Dan neem ik weer een ander telefoonnummer.’

‘Er zit geen greintje romantiek in je,’ mopperde hij.

‘Dat kon je nog weleens meevallen.’ Ze stond op en gaf hem een snelle kus op z’n voorhoofd. ‘Nu ga ik naar huis. Ik ga mijn ouders vertellen dat ik met je heb afgesproken.’

‘Daar zullen ze niet blij mee zijn.’

‘Het is mijn keuze.’ Ze glimlachte geruststellend naar hem toen ze Kaj overnam en hem in de kinderwagen legde, maar de rust die ze uitstraalde, voelde ze niet.

[wordt vervolgd