[-38-]

20 oktober 2021 om 19:19

Zijn maag rommelde weer. Hij had echt honger. In z’n T-shirt en boxershort liep hij naar beneden. De ontbijttafel was afgeruimd. Het lampje van de vaatwasser brandde ten teken dat de afwas klaar was. Hij besteedde er geen aandacht aan, pakte brood uit de vriezer dat daar nog niet zo lang geleden in was gelegd. Snel liet hij een paar plakken in de magnetron ontdooien, legde ze op een bord, besmeerde ze met boter en bestrooide ze daarna rijkelijk met pure hagelslag. Met een glas melk en zijn bord installeerde hij zich even later op de bank, deed de tv aan en zapte langs de verschillende kanalen. Op geen enkele zender kon hij iets interessants vinden en toch genoot hij. Eindelijk had hij dit huis een keer helemaal voor zichzelf.

Wat hem betrof was dit voor herhaling vatbaar.

Gemma wilde het niet aan zichzelf toegeven, maar ze voelde zich onrustig nu ze Sem thuis wist, terwijl zij met z’n allen in de kerk zaten. Het was misschien de beste oplossing voor dit moment, maar ze vroeg zich steeds af hoe het nu verder moest. Af en toe keek ze naar Célina, die rustig voor zich uit zat te kijken. Felice leunde aan de ene kant tegen haar aan, Tycho aan de andere kant. Straks gingen ze naar de kindernevendienst. Wanneer het zover was, werd hun bank ineens leeg.

Kaj en Morris waren al bij de oppasdienst. 

Onwillekeurig ontsnapte haar een zucht. Ruud, naast haar, legde even zijn hand over de hare. Hij knipoogde toen ze in zijn richting keek. 

Ze wist een glimlach tevoorschijn te toveren en liet toe dat Aiden bij haar op schoot klom. Ze legde haar hoofd tegen het zijne, zijn zachte haren kriebelden tegen haar wang.

Deze momenten moest ze vasthouden, wist ze inmiddels. Ze gingen voorbij en kwamen nooit meer terug.

De geur van koffie kwam hen tegemoet toen ze thuiskwamen. Sem had kopjes en glazen op een dienblad klaarstaan. Ernaast stond een schaal met karamel-zeezoutkoeken die hij gisteren uit de supermarkt had meegenomen omdat ze in de aanbieding waren. Een beetje onhandig kwam hij de trap af toen hij hen hoorde. ‘Hé, hoi! Ik heb vast koffie gemaakt. Zal ik inschenken?’

Hij deed haar ineens denken aan het kleine jongetje van vroeger dat er alles aan probeerde te doen om het weer goed te maken als ze een keer kwaad op hem was. Het vertederde haar. Ze kreeg de neiging om hem te omhelzen, zoals ze dat vroeger ook deed, maar ze was bang dat ze dit moment daarmee weer zou verstoren.

‘Graag!’ nam ze zijn aanbod aan. ‘Dan zal ik de limonade in de glazen schenken. Heb je lekker uitgeslapen?’

‘Ja, was ik wel effe aan toe.’ Hij keek haar niet aan. ‘Bedankt…’

‘Ik vond het stom dat je er niet was.’ Tycho was de keuken binnengekomen. ‘Ik kon helemaal niet naast je zitten.’

‘Je zit nooit naast me,’ reageerde Sem verbaasd.

‘Nee, maar nu kon het ook niet. Volgende keer gewoon weer mee, hoor!’ Tycho huppelde opgewekt de keuken weer uit.’

‘Logica!’ bromde Sem.

‘Je hoort het, de volgende keer gewoon weer mee.’ Ze pakte een limonadeblik uit de koelkast en schonk kleine laagjes van de rode vloeistof in de glazen.

Hij zei niets, maar toen ze naar hem keek zag ze een brede grijns op zijn gezicht.

De harmonie was terug, bedacht Gemma tijdens het middageten dat vandaag bestond uit bloemkool met gebakken aardappels en kipfilet. Ze hield de aanbiedingen van vlees en groente altijd goed in de gaten, zodat ze voor weinig geld een goede maaltijd op tafel kon zetten. Zelfs Célina leek weer opgewekter. Misschien had ze zich al die muizenissen voor niets in het hoofd gehaald en klopte haar conclusie niet dat Célina’s onrust te maken had met Leander. 

Kaj was al wakker. Met toestemming van Célina had Raymond hem uit bed gehaald, en terwijl Célina nog even rustig door kon eten, zat hij met Kaj op schoot. Sem zat naast hem en maakte af en toe gekke geluiden, die Kaj een brede glimlach ontlokten.

Het verbaasde haar altijd weer wat een grote invloed zo’n klein baby’tje op die stoere mannen van haar kon hebben. 

Vanavond zou ze met Thomas kunnen skypen. Ze verheugde zich er elk weekend weer op. Meestal belde hij op zondag, een enkele keer verraste hij haar door op zaterdagavond laat al te bellen. Een paar weken geleden had ze zich nog zorgen gemaakt over zijn relatie met Lotte, maar de laatste keer had hij haar verteld dat ze samen in een park hadden gepicknickt. Hij leek opgewekter, had ze gedacht, en ze had geluisterd naar zijn opgewekte verhalen over de vele parken in de stad, waar de inwoners van New York gingen joggen of picknicken of met hun kinderen spelen. Ze kon zich daar niets bij voorstellen, maar wanneer Thomas erover vertelde, zocht zij de gegevens de volgende dag op internet nog eens na. Zo begonnen zijn verhalen voor haar te leven. 

Er waren zoveel dingen in haar leven waar ze dankbaar voor mocht zijn. Problemen met opgroeiende kinderen had iedereen. Ze waren allemaal gezond. Dat wist ze nu veel meer op waarde te schatten. Haar eigen ziekte had haar duidelijk gemaakt dat gezondheid een kostbaar goed was en lang niet zo vanzelfsprekend als ze altijd had gedacht.

[wordt vervolgd