[-66-]

2 september 2021 om 12:08

Haar ouders hadden het meteen gezien. Van hun waarschuwingen had ze niet willen horen. Straks moest ze hun vertellen dat ze een kind van deze man kreeg en dat hij niet van plan was om daar verantwoordelijkheid voor te nemen. Leander ging weer liggen, hij wilde tegen haar aan kruipen, maar ze schoof bij hem vandaan.

‘Je houdt toch van me? Jij wel! De afgelopen maanden waren de gelukkigste van mijn leven. Je zult me nooit in de steek laten. Dat weet ik.’

‘Ik kan het niet.’ Ze sloeg het dekbed terug en ging op de rand van het bed zitten. ‘Ik verander niet van gedachten, wat je allemaal ook verzint en wat je ook zegt.’ Sinds ze zwanger was, huilde ze veel te veel. Geërgerd wreef ze de tranen van haar wangen. 

‘Niet weggaan!’ Met een snelle beweging duwde hij haar achterover. Zijn hand omklemde haar bovenarm. ‘Liefje, je begrijpt nu toch dat ik het niet kan? Laat me niet weer alleen. Ik kan het niet verdragen. Ik dacht echt dat jij me wel wilde.’

Ze schudde haar hoofd. ‘Laat me gaan, Leander. Je doet me pijn. Ik zal mijn zwangerschap nooit kunnen beëindigen.’

‘Ook niet nu je weet waarom ik geen baby aankan?’ informeerde hij ongelovig.

Ze schudde haar hoofd. ‘Ook nu niet. Het spijt me.’ 

Zijn greep verslapte even en ze maakte van de gelegenheid gebruik om weer overeind te komen. 

Snel graaide ze haar kleding bij elkaar en ze schoot de kleine, kille douche in. Ze wilde naar huis, zo snel mogelijk.

Al wist ze best dat ze het daar ook niet zou kunnen vinden.

[Hoofdstuk 17

‘De volgende keer ben jij aan de beurt, Sem!’ August haalde zijn ‘oogst’ onder zijn leren jasje vandaan. Hij deelde uit aan Youri, Twan en Sem, opende zelf als eerste zijn blikje en nam een grote slok. ‘Ha lekker!’ Vergenoegd streek hij langs zijn mond. ‘Wat een dom wijf, die caissière… Ze zat gewoon te flirten, terwijl ik de helft van m’n boodschappen niet betaalde. Ze lette niet eens op. Echt, wat een dom wijf…’ Hij grinnikte.

‘Het voelde wel stom.’ Sem aarzelde of hij het wel kon zeggen. ‘Ze is altijd hartstikke aardig, en nu krijgt ze vanavond waarschijnlijk problemen.’

‘Denk je dat? Ze weten toch niet dat ik die blikjes langs haar heb gesmokkeld? Dat kan net zo goed een ander zijn.’

‘Er hangen overal camera’s, man!’ hield Sem aan.

‘Ze gaan heus niet alle beelden na om een stuk of wat blikjes bier,’ bedacht Twan. 

‘En jij doet het de volgende keer. Hebben ze helemaal niks in de gaten.’ Youri keek Sem aan. 

‘Gaan we weer bij diezelfde meid staan. Jij kijkt haar met je mooie blauwe ogen aan en dan is ze weer zo van slag dat we de halve winkel mee kunnen nemen zonder te betalen.’ 

Sem opende zijn blikje. Hij zou nu gewoon moeten zeggen dat hij daar helemaal geen zin in had. Wat kon hem overkomen? 

Ze zouden lachend dreigen dat ze hem zouden opzoeken als hij in ‘zijn supermarkt’ in het dorp werkte. Ondanks hun lachen, zou hij dat serieus moeten nemen. Hij besefte heel goed dat ze er alles aan zouden doen om hem daar voorgoed onmogelijk te maken. Een andere mogelijkheid was dat ze weer over Brian begonnen en wat ze homo’s konden aandoen.

Hij zou Brian moeten waarschuwen.

Zijn baan kon hij opzeggen en dan proberen om ergens anders werk te vinden waarvan zij niets wisten. Zou je zoiets bij de politie kunnen aangeven?

Die laatste optie verwierp hij meteen. 

Misschien kon hij er met zijn ouders over praten. Zouden ze begrijpen dat hij soms dingen deed die niet klopten, maar dat hij die alleen had gedaan omdat hij onder druk werd gezet? Klonk dat niet heel erg alsof hij zijn straatje schoon wilde vegen?

Bij zijn ouders hoefde hij op dit moment niet aan te komen, besefte hij meteen. Die hadden genoeg aan hun eigen sores. Ze zouden het ook vast niet begrijpen. Hij snapte zichzelf niet eens.

Hij nam een grote slok, en ontdekte dat de anderen hem afwachtend aankeken. ‘Wat nou?’ 

‘August vroeg net of je er geen bezwaar tegen had om het de volgende keer te doen,’ zei Youri.

Het leek een keuze, maar Sem was zich er sterk van bewust dat hij alleen maar kon toestemmen. 

Nee, leuk was het niet meer om bevriend te zijn met August. Hij vroeg zich af waarom August hem ooit uit school had meegevraagd. Kort daarna had hij kaartjes voor die metalband geritseld. Wat had hij zich vereerd gevoeld dat hij mee werd gevraagd. Tegenover zijn ouders had hij alles bij elkaar gelogen, omdat hij wel wist dat ze er fel op tegen zouden zijn als hij naar zo’n optreden ging. Zo ouderwets waren ze wel.

Was hij toen maar gewoon thuisgebleven. August had de hele avond voor hem betaald. Sem had niet eens tijd gekregen om zijn pasje te pakken. August was hem steeds voor. 

Daarmee was het allemaal begonnen, dacht hij nu weleens. 

Vanaf dat moment had August een zekere macht over hem. Hij zei het nooit ronduit, maar tussen de regels door hoorde Sem wel dat hij er geen probleem in zou zien om zijn ouders van zijn bedrog op de hoogte te stellen.

Om het nog maar niet te hebben over het spijbelen en het bier drinken. 

Hoe had August toch zo kunnen worden?

[wordt vervolgd