[-65-]

30 augustus 2021 om 07:21

Ze had zich voorgenomen zakelijk en verstandig te blijven, maar toen voelde ze zijn lichaam nog niet, toen rook ze zijn geur nog niet, toen was het verlangen nog niet zo groot. ‘Ik ook naar jou,’ antwoordde ze zacht. Hij draaide zich om, hield haar gezicht tussen zijn handen en kuste haar voorzichtig. Zachtjes laveerde hij haar in de richting van de kleine slaapkamer. 

Alles in haar zei dat dit heel onverstandig was, dat ze haar hoofd erbij moest houden, dat schijnbaar onoplosbare problemen toch opgelost moesten worden, dat ze het hiermee alleen maar erger zou maken. 

Haar lichaam overstemde elke verstandige redenering toen hij haar uitkleedde en zachtjes achterover op bed duwde. Even rook ze de geur van pasgewassen lakens. Ze wilde er niet aan denken dat dit waarschijnlijk zijn bedoeling was, dat hij misschien dacht dat hij haar op deze manier wel kon ompraten. Ze gaf zich aan hem over.

Veel te snel was de euforie voorbij en drong de wereld weer keihard binnen. Leander lag naast haar met zijn ogen dicht. Ze had zijn hand op zijn borst gelegd en luisterde naar zijn ademhaling. ‘Je lichaam is zo mooi en zo zacht,’ hoorde ze hem zachtjes zeggen. Hij opende zijn ogen en glimlachte. ‘Je bent nog mooier dan in mijn gedachten.’

‘Ik ben zwanger,’ hielp ze hem nuchter herinneren. ‘We moeten nu echt praten.’

‘Praten… Daar heb ik nu helemaal geen zin in. Laten we nog even blijven liggen.’ Hij pakte haar hand en speelde met haar vingers. ‘We hebben het zo goed samen. Dat vind jij toch ook?’ Toen ze knikte, vervolgde hij: ‘We moeten er samen uitkomen, en ik ben ook vast van plan om eruit te komen.’ Hij draaide zich naar haar toe. ‘Voor alles is een oplossing, toch?’

‘Meestal wel.’ Ze voelde zich onzeker. Bedoelde hij nou dat hij over andere oplossingen dan abortus wilde nadenken? 

‘Het zal in het begin best moeilijk zijn,’ begon ze hoopvol. ‘Ik moet m’n studie eraan geven en werk zien te vinden. Waarschijnlijk kan ik eerst wel meer uren in de supermarkt krijgen, maar op den duur wil ik naar iets anders uitkijken. We zullen zuinig aan moeten doen, en misschien moeten we eerst een poosje hier blijven wonen, al zal dat moeilijk worden als de baby er eenmaal is. Daar moeten we dan een oplossing voor bedenken, maar samen komen we er vast wel uit.’

‘Als de baby er eenmaal is?’ Hij fronste zijn wenkbrauwen, maakte zich van haar los en ging rechtop zitten. ‘Ik dacht dat je had begrepen dat ik dat niet wilde?’

Ze sloot haar ogen een ogenblik. ‘Nog steeds niet?’ Ze volgde zijn voorbeeld en ging ook zitten. ‘Waarom niet?’ 

‘Dat zal ik je vertellen! Omdat ik niet voor een kind kan zorgen, nu niet en nooit niet. Bij jou thuis vinden ze kinderen allemaal prachtig, maar bij mij thuis is dat anders. Ik had er niet moeten zijn, en dat heeft mijn moeder me vanaf het moment dat ik begreep wat ze zei, duidelijk gemaakt. Mijn hele leven heb ik gehoord dat ik er niet had moeten zijn! Ik was niet gewenst, net als dat kind van ons, dat op dit moment nog niet veel anders is dan een hompje cellen. Het is niet eens dat ik het niet kan… ik wil het niet! Voor geen goud! Ik wil niet dat dit kind ook zijn hele leven zal weten dat hij er beter niet had kunnen zijn. Weet je hoe dat voelt? Nee, hè? Je hebt echt geen idee. Jouw ouders wilden je wel. Jouw ouders zijn bezorgd om je. Ze willen niet dat je iets overkomt. Mijn moeder zou in haar handen hebben geklapt als me iets was overkomen. Dat is het grote verschil tussen ons!’

Ze staarde hem aan. ‘Ik snap het niet… waarom heb je me dat nooit eerder verteld?’

‘Denk je dat ik er trots op ben?’

‘Natuurlijk niet, maar ik heb je er toch heel vaak naar gevraagd? Het is toch normaal dat je zulke dingen met elkaar deelt?’

‘Het maakt ook niet uit. Nu begrijp je toch wel waarom ik het niet wil? En het is toch zo dat dit zogenaamde kind nu nog niks voorstelt? Stel je voor, je moet er even doorheen, maar daarna kunnen we weer gewoon doorgaan.’

Ze liet zijn woorden op zich inwerken. Een vaag medelijden overheerste haar gevoel dat hij haar had gebruikt. Door met haar naar bed te gaan had hij gehoopt dat ze overstag zou gaan. Hij kende haar helemaal niet.

Ze zou nooit voor een abortus kunnen kiezen. 

Zoals Leander nu zei dat hij geen kind kon opvoeden, was het voor haar onmogelijk om het te laten weghalen. Ze kon het gewoon niet. 

Célina beet op haar lip. Plotseling begon tot haar door te dringen dat hij op haar medelijden speelde. Nu durfde hij het ineens wel aan om haar over zijn jeugd te vertellen. Wie zei haar dat zijn verhaal klopte?

Ze schrok van haar eigen twijfel. 

Er was nog niets veranderd, behalve dat tot haar doordrong dat Leander er alles aan had gedaan om zijn zin te krijgen. Hij dacht niet aan haar, niet aan de baby, hij dacht alleen aan zichzelf en huilde krokodillentranen. 

Ze zag zichzelf in dit bed met frisse lakens liggen. Leander had niets aan het toeval overgelaten en zij was er met open ogen ingetuind omdat ze was blijven hopen dat hij wel het lef zou hebben om samen met haar een kind op te voeden.

Nog altijd zag ze een man in hem die hij niet was. 

[wordt vervolgd