[-56-]
24 augustus 2021 om 06:42Gemma ging zwijgend naast hem zitten. Ze was te moe om zich in het gesprek te mengen, te moe om de troep op te ruimen die nog op tafel stond, te moe om de tweeling te manen dat het nu hun tijd was om naar bed te gaan. De kerstdagen waren voorbij. Wat had ze ertegen opgezien, maar ze kon niet anders dan concluderen dat het goed was geweest. Haar gezin was een gezin geweest en het bezoek van haar ouders was prima verlopen. Het voelde alsof ze deze dagen in een positieve bubbel had geleefd. Eerste kerstdag had ze ervan genoten om samen te sjoelen. Er was geen onvertogen woord gevallen. Zelfs Leander leek het naar zijn zin te hebben, en Lotte was een schat van een meid. Hopelijk zou de liefde tussen Thomas en haar blijven, ook als de fysieke afstand tussen hen over een poos bijna zesduizend kilometer zou bedragen. Ze besefte dat het nog alle kanten op kon. Thomas en Lotte waren nog zo jong. Vandaag hadden al die dingen geen rol gespeeld. Alles voelde goed. Ze was echt trots op haar gezin. Met de nodige ibuprofen had ze de pijn wat op afstand kunnen houden. Zou iedereen dan toch gelijk hebben en zat het werkelijk tussen haar oren? Waren afleiding en positieve dagen voldoende om haar klachten te verminderen? Ze was nu wel helemaal op, maar wat zei dat?
Stilletjes zat ze op de bank, liet de gesprekken van Ruud en haar kinderen aan zich voorbijgaan en bedacht dat ze wilde dat deze dagen veel langer voortduurden. Tycho had het niet van een vreemde.
‘Het was goed te doen,’ constateerde Leander een halfuur later toen hij in de donkere garage afscheid van Célina nam. ‘Beter dan bij mijn ouwelui thuis.’
‘Dat zal, maar ik wil binnenkort wel kennismaken,’ reageerde Célina vastbesloten.
‘Je weet niet wat je zegt.’ Voordat ze kon protesteren, drukte hij zijn lippen op de hare.
Ze wrong zich los. ‘Jouw ouders zijn toch geen menseneters?’
‘Doe niet zo grappig!’ Altijd als ze over zijn ouders doorging, werd hij kwaad en daarmee kapte hij verdere vragen af. Ze piekerde over de reden.
Was het mogelijk dat ze niet goed genoeg voor zijn ouders zou zijn? Was er een andere reden waarom hij haar daar steeds weghield? Zelfs als ze vroeg waar ze woonden, kreeg ze geen fatsoenlijk antwoord.
‘Laten we de dag nou even goed afsluiten. Ik heb de hele dag naar je zitten kijken zonder dat ik aan je mocht komen. In dat jurkje komen je vormen zo mooi uit.’
Het jurkje dat ze onlangs had gekocht, was bijna te krap, had ze vanmorgen gemerkt. Leander had niets in de gaten. Hij had alweer haar mond gezocht, volgde met zijn rechterhand de lijnen van haar lichaam. Ze hield haar adem in. Voor haar gevoel ademde haar hele lichaam zwangerschap uit. Verbaasd merkte ze dat hem dat klaarblijkelijk niet opviel.
Vanmiddag had ze zich voorgenomen dat ze hem de komende week zou vertellen dat ze in verwachting was. Een test had ze nog steeds achterwege gelaten. Zo’n streepje maakte het te concreet.
Nu kon ze tegen beter weten in blijven hopen.
Tegen beter weten in, want ze hoefde zichzelf niets wijs te maken. Haar gedachten maalden vrijwel de hele dag rondom één onderwerp. Hoe moest het nu verder?
Wat ging ze doen als Leander erop zou staan dat ze het weg liet halen? Die kans was groot. Hij was er duidelijk genoeg over geweest.
Ze liet het niet weghalen. Dat was voor haar duidelijk.
Inmiddels was ze bijna twintig. Ze was jonger dan haar moeder was geweest toen zij werd geboren. Haar moeder had destijds een opleiding gevolgd, ze was getrouwd en had een parttimebaan. Hun situatie was niet te vergelijken.
Hoe zouden haar ouders erin staan?
Ze zouden de boodschap vast niet met blijdschap begroeten, dat begreep ze ook wel. Die niet te diagnosticeren ziekte van haar moeder was al lastig genoeg. Oma Brinkgreve had vandaag aangedrongen om nog eens naar de huisarts te gaan, of desnoods naar een andere arts voor een second opinion. ‘Célina, jij moet je moeder van de noodzaak doordringen.’
De vraag was of ze een dergelijke invloed op haar moeder had.
Vandaag had ze het fijn gevonden om weer een gewoon gezin te lijken, maar onderhuids drukten de gezondheidsproblemen van haar moeder op hen allemaal. Vandaag net zo goed.
Hoe kon ze nu met een zwangerschap aankomen?
Het gefriemel van Leander irriteerde haar ineens. Ze duwde zijn handen aan de kant. ‘Ik moet naar binnen.’
Teleurgesteld liet hij haar los. ‘Zie ik je morgen nog?’
‘Morgen moet ik studeren en de rest van de week werk ik.’
Ze wist nu al dat ze naar het beeldscherm van haar laptop zou staren zonder de tekst in zich op te nemen, maar na de kerstvakantie had ze tentamens. ‘Kom maar boodschappen doen, dan zie ik je wel bij de kassa.’
‘Dan heb je niet eens tijd voor een praatje. Ga je op oudejaarsavond wel mee stappen?’
[wordt vervolgd