[-43-]

20 juli 2021 om 11:49

Haar woorden wekten een vaag schuldgevoel in hem op, en voordat hij er verder over na kon denken, nodigde hij haar al uit. ‘Heb je zin om een van beide dagen bij ons te komen? Gemma zal het ook leuk vinden, en je hebt ons echt uit de brand geholpen.’

‘Gemma ziet me aankomen,’ stribbelde ze nog tegen, maar hij merkte dat het voor de vorm was. 

‘Bij ons thuis is iedereen welkom, dus jij ook,’ zei hij ferm. ‘Wat denk je van morgen?’

Ze schudde haar hoofd. ‘Morgen wil ik echt even rustig aan doen. Overmorgen komt me beter uit. Hoe laat wil je me hebben?’

‘Ik denk dat een uur of twaalf goed is. Kunnen wij ook rustig aan doen.’ 

‘Top!’ Ze stak de onwillige lok achter een schuifje waarmee ze haar springerige lokken had opgestoken. Speciaal voor deze dag voor kerst was ze vanmorgen in een eenvoudig, zwart jurkje aangekomen, in plaats van het gebruikelijke shirt waarop het logo van zijn bakkerij stond. Hij had even zijn wenkbrauwen gefronst en gevraagd of dat wel praktisch was. Volgens Juliëtte was er geen enkel probleem, en de klanten hadden er positieve opmerkingen over gemaakt. ‘Nu nog maar even de schouders eronder.’ Ze zette de handen in haar zij. ‘Dan zijn we zo klaar. Dat bad bij mij thuis lokt echt.’ Ze giechelde. ‘Dat zit er voor jou thuis niet in, vrees ik.’

‘We hebben niet eens een bad. Alleen de kinderen zouden daar af en toe in zitten. Gemma en ik hebben daar helemaal geen tijd voor. Maar ik kan je verzekeren dat we daar geen van tweeën mee zitten. Ik denk dat er niks mooiers is dan om straks thuis te komen, de deur open te doen en dan die kleintjes te horen roepen: “Papa!” Aiden rent naar me toe, Morris erachteraan.’ Hij lachte al bij het vooruitzicht. ‘Dus als jij languit in je bad ligt, geniet ik van de kids.’ Hij aarzelde even, voordat hij eraan toevoegde: ‘Dat gun ik jou ook nog eens, Juliëtte. Je hebt een liefdevolle, aardige man verdiend en ik hoop dat je die ooit vindt, een man met wie je kinderen wilt krijgen.’

‘Een man zoals jij.’ Ze keek hem niet aan en ineens voelde hij zich ongemakkelijk. Had hij dit beter niet kunnen zeggen? 

‘Ik denk dat je dat niet meer zegt als je eens met Gemma praat. En nu echt aan de slag.’

Hij maakte zich er met een grapje vanaf en voelde zich vaag schuldig, terwijl hij bij haar vandaan liep. Een man en een vrouw in één ruimte was vragen om moeilijkheden. Hij had met zijn opmerkingen echt niets verkeerds bedoeld, maar ze had het kennelijk verkeerd opgevat. Geen wonder dat Gemma het niet prettig vond dat Juliëtte haar taak zo lang waarnam. Een vrouw voelde intuïtief aan dat er gevaar was. Dat wilde niet zeggen dat Juliëtte een gevaar was. Hij had meer vaderlijke gevoelens bij haar dan iets anders, al genoot hij wel van haar gezellige praatjes, haar grapjes, haar creatieve ideeën en hoe snel ze de werkzaamheden in zijn bakkerij had opgepakt.

‘Ik denk dat Gemma een goede man aan je heeft,’ hoorde hij haar nog zeggen. Hij deed alsof hij haar niet had gehoord.

Terwijl Ruud een flinke hap van zijn gehaktbal nam, kauwde hij op zijn uitnodiging aan Juliëtte. Hij luisterde naar de gesprekken van de kinderen en keek af en toe steels naar Gemma, die een matte indruk maakte. Als hij eerlijk tegen zichzelf was, moest hij toegeven dat hij ertegen opzag om haar op de hoogte te stellen van de gast die hij voor tweede kerstdag had uitgenodigd. Onderweg op zijn fiets had zijn idee om Juliëtte te vragen ineens niet meer zo’n verstandige zet geleken. Gemma was tegenwoordig zo snel over haar toeren. Hij had eraan moeten denken dat haar ouders morgen zouden arriveren en pas aan het einde van tweede kerstdag vertrokken. Dat betekende al een enorme stressfactor voor haar. 

Hij besefte dat er niets meer ongedaan kon worden gemaakt. Het was onmogelijk om Juliëtte af te bellen. Hij had gezien hoe blij ze met zijn uitnodiging was, al deed ze haar best om niet te laten merken hoe eenzaam haar Kerst er anders uit zou hebben gezien. Zou ze geen vrienden hebben? Het leek hem onmogelijk. Juliëtte was zo’n leuke en opgewekte verschijning. Aan zijn klanten merkte hij hoe ze haar waardeerden. 

‘Hoe laat komen je ouders morgen?’ informeerde hij langs zijn neus weg als aanloopje naar zijn volgende onderwerp.

‘Ze gaan ’s morgens naar de kerk, drinken thuis koffie en komen dan deze kant op. Dat wist je toch?’

‘Dat kan. Ik had er even niet aan gedacht.’ Hij haalde diep adem. ‘Na sluitingstijd had ik een gesprek met Juliëtte. Ik vroeg naar de invulling van haar kerstdagen en tot mijn verbazing zou ze gewoon thuis zijn. Haar relatie is natuurlijk ten einde en haar ouders blijken elders Kerst te vieren.’

‘Raar…’ reageerde Gemma zonder interesse. ‘Lucas, hou nou eens op!’ 

‘Lucas!’ herhaalde hij en hij keek zijn zoon bestraffend aan zonder dat hij precies wist wat er aan de hand was.’

‘Loïs klierde!’ verdedigde Lucas zich.

‘Nietes! Lucas begon!’

‘Ik wil jullie niet meer horen!’ Hij verhief zijn stem en vervolgde in één adem door: ‘Ik heb haar uitgenodigd voor tweede kerstdag. Ze komt rond twaalf uur.’

‘Wie heb je uitgenodigd?’ Het was alsof Gemma nu pas wakker werd.

[wordt vervolgd