[-40-]

20 juli 2021 om 14:54

‘Je bedoelt dat jij dan ook meegaat?’

Ze knikte zwijgend.

‘En je studie dan?’

‘We vertrekken deze zomer nadat ik examen heb gedaan en in Amerika kan ik ook studeren. Mijn vader heeft al informatie ingewonnen.’

‘En ik dan? Ik bedoel… jij kunt toch hier blijven?’

‘Het is voor mij ook een kans om meer van de wereld te zien. Ik hoop dat je dat begrijpt, Thomas. We zijn nog zo jong. Het is nog veel te vroeg om ons echt vast te leggen. Na Amerika kunnen we kijken of we met elkaar verder willen. Amerika is niet het einde van de wereld. Tussendoor komen wij wel een keer naar Nederland, en misschien wil jij naar New York komen. Ik kan je dan de stad laten zien.’

Ze bracht het alsof hij nu blij zou moeten zijn, maar hij voelde het pijnlijke prikken van zijn oren, zijn handen waren gevoelloos, in zijn hele lichaam en zijn denken vestigde zich een ijzige kou. 

Hij wilde weg.

Hij wilde ergens naartoe waar het warm was, waar hij deze kilte niet meer voelde, waar haar gezicht hem niet langer afwachtend aankeek, alsof ze werkelijk verwachtte dat hij begrip voor haar keuze kon opbrengen.

Hij kon het niet.

Ze legde haar hand op zijn arm, maar die schudde hij af. Zonder nog iets te zeggen, zette hij het weer op een fietsen. Ze liet hem gaan.

Allerlei banale gedachten buitelden door zijn hoofd. Hij wilde een kop koffie en dan moest hij gaan oefenen op de luistertoetsen die in januari zouden worden afgenomen. Het werd ook tijd dat hij voor een vervolgstudie koos. In mei deed hij eindexamen. Tot op heden had hij geen idee wat hij wilde en toch moest hij op korte termijn een keuze maken. Op die dingen moest hij zich focussen, niet op Lotte.

Lotte en hij, dat was voorbij.

Het was nog maar pas begonnen. Daar zou hij best overheen komen, al voelde het zo helemaal niet.

Thuis zette hij zijn fiets in de schuur en hij liep met stramme benen naar de achterdeur. Binnen viel de stilte hem op. Meestal hoorde hij Morris direct. Zijn moeder was toch wel thuis? Zachtjes liep hij door. Ergens in hem treiterde een stem dat Lotte naar New York ging. 

Hij probeerde die te negeren. 

In de kamer ontdekte hij het vredige tafereel van zijn moeder en Morris die onder een dekentje lagen te slapen. De afgelopen tijd had het hem vaak geërgerd als hij zijn moeder weer eens doodmoe op de bank aantrof. Nu luchtte het hem op dat ze niets zou vragen. 

Het vuur in de houtkachel was gedoofd. Zachtjes liep hij weer naar buiten om nieuw hout te halen. 

Raymond had vandaag gekookt. Op tafel stond een grote pan met tomatensaus en een pan met ‘touwtjes’, zoals spaghetti in huize Linde werd genoemd. Felice was er ooit mee begonnen toen ze nog een peuter was. De hele familie had het overgenomen, de kleinsten wisten waarschijnlijk niet eens dat het officieel spaghetti heette. Felice had het vocabulaire van de familie vervolgens nog uitgebreid door van elke pastasoort een ‘touwtjesvariant’ te maken. Zo waren er vlindertouwtjes, platte touwtjes en vierkante touwtjes met een ribbelrandje, waarvan iedereen wist dat het om farfalle, lasagne en ravioli ging. 

Morris was, net als Felice, dol op touwtjes. Hij kon haast niet wachten. Célina zat naast hem. Ze zag dat hij zijn handen vouwde, zijn oogjes sloot en ‘Here, dank U voor dit eten, amen’ prevelde, terwijl haar moeder spaghetti op zijn bord schepte. Vol verlangen keek hij naar zijn bord, terwijl haar moeder, aan de andere kant van hem, eerst de pasta fijnsneed en daarna met de saus door elkaar husselde om alles te laten afkoelen. Het ging Morris niet snel genoeg. Nog eens kneep hij stijf zijn oogjes dicht en hij herhaalde: ‘Here, dank U voor dit eten, amen.’ Hij had niet in de gaten dat zijn acties inmiddels nauwlettend werden gadegeslagen door de andere familieleden. Na vijf keer in sneltreinvaart zijn gebed te hebben afgeraffeld, ging haar vader voor in gebed. Stiekem keek Célina door haar oogharen. Ze zag hoe Morris met stijf samengeknepen handjes zat te wachten, zijn blik op zijn bord gericht dat buiten zijn bereik vlak voor haar moeder stond. 

Na het ‘amen’ van haar vader stak hij zijn hand alvast uit als teken dat hij nu wel wilde beginnen. Haar moeder husselde de spaghetti nog eens door elkaar en stak tergend langzaam een hapje in haar mond om te proeven of het nu echt niet meer te heet was. 

Nu werd het Morris te bar. ‘Mama, dat vin ik ook lekker!’ klonk het ineens benauwd, waarna hij beduusd om zich heen keek toen er rond de tafel een bulderend gelach losbarstte. Célina zag dat zijn lip begon te trillen. Ze wilde hem troosten, maar haar moeder gaf hem snel zijn vork in de hand en dat leidde hem af. 

Hun blikken kruisten elkaar.

Célina pakte de lepel voor de pasta en informeerde wie ze kon opscheppen. Haar hart bonkte zwaar. Leek het zo of had haar moeder haar met meer dan gewone aandacht opgenomen? 

[wordt vervolgd