Barnevelds gezin emigreert naar Curaçao: ‘Het avontuur blijft roepen’

10 juli 2021 om 07:40 Mensen

BARNEVELD Lois, Ronald en Alicia gaan niet op vakantie, ze emigreren echt naar het eiland, dat de grootte heeft van de provincie Utrecht en 160.000 inwoners telt. ,,We voelen ons super bevoorrecht dat we dit mogen doen en hebben er ongelooflijk veel zin in’’, vertelt Ronald. ,,Onze dagen beginnen op tijd, want de school start om 7.15 uur en duurt tot half 1. Voor de rest is het volle bak genieten. Al moet ik wel mijn duikbrevet hebben gehaald voor 1 oktober, want dan komt mijn broer op bezoek.’’

Hun emigratieplannen roepen gemengde reacties op. De één fronst zijn wenkbrauwen, de ander is openlijk jaloers. Ronald, Alicia en Lois Overeem uit Barneveld vertrekken op 1 augustus voor minimaal een jaar naar Curaçao. ,,Zie het als een sabbatical, als een voorschot op ons pensioen, als een break uit de mallemolen van het leven. Waarom zouden we wachten tot we zeventig zijn?’’

Het grote aftellen is begonnen. Op 1 augustus vliegen Ronald (41), Alicia (38) en Lois (8) met zes volgepakte koffers naar Curaçao om daar voor minimaal één jaar eindeloos te gaan genieten. ,,Ronald en ik zijn nu eigenlijk al werkloos’’, vertelt Alicia. ,,Lois heeft tot 16 juli school en dan hebben we nog twee weken om de laatste dingen voor te bereiden. We zijn al druk aan het sorteren en inpakken. En krijgen steeds meer zin in ons avontuur.’’

De allereerste aanzet voor het enkeltje Curaçao komt uit Ronalds koker. Als jonge hond was hij vastbesloten om de wereld te veranderen. Na een studie integrale veiligheidskunde werd de Barnevelder al snel veiligheidsmanager bij grote bouwprojecten van Rijkswaterstaat, ProRail, Bam of Dura Vermeer, Croon Wolter & Dros en vele andere projecten. ,,Als het maar groot en uitdagen was, werd ik enthousiast.’’

In de loop der jaren werd het enthousiasme steeds minder groot. ,,Op een gegeven moment begin je patronen te herkennen. Als veiligheidsmanager heb je niet altijd het leukste baantje. Wanneer de druk op het project hoog is, worden sommige aspecten van veiligheid wel eens vergeten. Het was uiteraard mijn taak om ervoor te zorgen dat dat niet gebeurde. Dat was soms best lastig. Op een gegeven moment was ik er klaar mee.’’

KLUSJESMAN Ronald legde 2,5 jaar geleden van de ene op de andere dag zijn werk neer. ,,Ik ben een paar maanden thuis geweest. Heerlijk tot rust gekomen, maar daarna ben ik toch weer aan een nieuw project begonnen... als veiligheidsmanager ja. Al snel kwam ik tot de conclusie dat ik dit niet meer wilde. En wat ik dan wel wil? Daar ga ik de komende tijd, als we op Curaçao zijn, eens lekker over nadenken. Aan het einde van een werkdag wil ik kunnen zeggen: ‘Dit heb ik vandaag gemaakt, dit heb ik vandaag bereikt. Misschien moet ik iets met mijn handen gaan doen. Ik ben best handig, heb na de mts nog bij een lijstenmakerij gewerkt. En op onze eerste grote reis, die ons een jaar of vijftien geleden onder meer in Australië bracht, had ik een baantje als klusjesman. Ik schilderde, ik verving deuren, ik deed zo ongeveer alles. Ik ben handig en heb inzicht.’’

Maar Ronald wilde ook graag meer leren, dus besloot hij na om na zijn eerste grote project ook nog een hbo-opleiding te volgen. ,,Dat was toen een prima stap. Bij een bouwproject weet ik wat iedereen aan het doen is. ‘s Morgens sta ik samen met de bouwlieden met mijn laarzen in de blubber, ‘s middags schuif ik bij de directie aan voor een board-meeting. Ik had een goede baan met een prima salaris, maar het begon steeds meer te wringen. Ik wil niet tot mijn 67e in deze draaimolen blijven zitten. Ik wil slimmer werken en meer tijd overhouden om leuke dingen te doen.’’

MIDLIFE CRISIS Eerst deed echtgenote Alicia de zieleroerselen van Ronald nog af als een midlife crisis, maar op een gegeven moment drong bij haar ook het besef door dat er iets fundamentelers aan de hand was. Uiteindelijk leidde dat tot een onvermijdelijke conclusie: ,,We moeten ons leven anders gaan indelen, we stappen uit ons huidige patroon. Maar hoe doe je dat? We hebben hier ons werk, onze vrienden, Lois gaat naar school, dat kan je niet zomaar allemaal opzeggen. Hoe gaan we dat aanpakken?’’

Op het moment dat Alicia en Ronald hadden besloten dat het roer om moest, begonnen de raderen flink te draaien. Aangezien beiden tot op de dag van vandaag goede herinneringen bewaren aan hun trip naar Australië en omgeving, werd al snel gekeken naar verre bestemmingen. 

De mening van dochter Lois was echter doorslaggevend. ,,Zij zei tegen ons: ‘Ik wil wel verhuizen naar een eiland, maar alleen naar een eiland waar Nederlands wordt gesproken’. En dus werd het vizier - in de zomer van vorig jaar - gericht op de Nederlandse Antillen. Bonaire of Curaçao, dat zou de plek worden waar Ronald en Alicia alle mogelijkheden gingen verkennen.

,,We hebben bewust hardop op zoveel mogelijk plekken geroepen dat we gingen emigreren. Daarmee zetten we een echte eerste stap en konden we voor ons gevoel ook niet meer terug. En weet je wat zo leuk was? Via via kwamen we in contact met mensen die bekend zijn met Curaçao, met mensen die er ook werken. Zo kwamen we bijvoorbeeld via de oud-huisgenoot van mijn zwager terecht bij een makelaar, die aangaf dat Curaçao een goede plek voor ons zou zijn.’’

EMIGREREN De plannen begonnen steeds concreter te worden. ,,Dat was enerzijds wel raar, omdat we  Curaçao helemaal nog niet kenden. We wilden natuurlijk wel weten waar we naartoe gingen, voordat we daadwerkelijk besloten om  te emigreren. Stel je voor dat we het een lelijk eiland zouden vinden. Dan ga je daar toch echt niet wonen.’’

In februari stond er een verkenningsreis op het menu. ,,We wilden een school uitzoeken voor Lois en een huis voor het gezin. Toen we op de luchthaven van Hato uit het vliegtuig stapten, voelden we ons meteen thuis. Heel gek. We waren er nooit geweest, maar het voelde vanaf minuut één vertrouwd. Dat was een heerlijke binnenkomer.’’

HELDER BLAUW WATER De locatie van de school was bepalend voor de plek van het huis. De keus viel al snel op de Schroeder School in Julianadorp, aan de rustige westkant van het eiland. ,,Een plek met prachtige stranden en helder blauw water, waar je tussen de vissen en de levensgrote schildpadden kunt zwemmen. Een plek waar mensen in een heel ontspannen tempo hun leven leiden. En daar waren we naar op zoek. We zijn hier gewend om vijf dagen te werken en toe te leven naar het weekend en de vakanties’’, vertelt Ronald. ,,Ik ben een geboren en getogen Barnevelder, voel me hier veilig en goed, maar het leven is ontzettend voorspelbaar geworden. Ik kan de hele toekomst wel zo ongeveer uitstippelen. Ik wil dat het minder voorspelbaar wordt, ik wil meer ruimte voor avontuur, ik wil elke dag nieuwe dingen doen, nieuwe mensen ontmoeten. We hebben onszelf stilgezet om naar ons leven te kijken en onze manier van leven onder de loep te nemen. En wij hebben besloten dat we nog bewuster bezig willen zijn met de dingen die we doen en de tijd die we hebben. En ten diepste hebben we aan ons eigen gezinnetje genoeg om gelukkig te zijn. Waar wij zijn, is het goed. We hebben alleen die ruimte nodig om een beetje gek te doen.’’

Toen Alicia’s moeder van de plannen hoorde, ademde ze diep en zei: ‘Ga maar, dit is goed voor jullie, dit hoort bij jullie.’

KITESURFEN EN GOLFEN ,,Sommige mensen in onze omgeving vinden het echt raar dat we gaan. ‘Ga je daar een heel jaar niets doen? Hoezo dan?’ Nee, we gaan niet een heel jaar niets doen, we gaan van alles doen’’, vertelt Ronald. ,,Ik heb er veel zin in om daar te duiken, te kitesurfen en te golfen. En op het moment dat ik het zat wordt om alleen maar vrije tijd te hebben, zoek ik wel een baantje. Ik heb al wat lijntjes uitgeworpen. Sjors en Josefien, die op Curaçao een resort runnen, kunnen ongetwijfeld af en toe een klusjesman gebruiken. En de man van onze makelaar heeft een beginnend cateringbedrijfje. Ook hij kan wel wat hulp gebruiken bij feesten en partijen. We staan er ontspannen in, we kijken wat er op ons pad komt.’’

Alicia en Ronald snappen dat het voor hun ouders niet leuk is om hun kinderen en kleinkind te moeten missen. ,,Dat gemis zal geheel wederzijds zijn. Maar ja, dit is een ideale levensfase om dit avontuur aan te gaan. We zijn nu op ons best. We zijn jong, we zijn gezond, we kunnen alles doen wat we willen. Ik kan wel wachten tot we met pensioen gaan, maar wie zegt dat ik dan nog de gezondheid heb om alle plannen uit te voeren die ik nu heb?’’

Naast genieten van Curaçao staan er ook tripjes naar Costa Rica, Peru en de Verenigde Staten op het verlanglijstje. ,,In de kerstvakantie gaan we naar Costa Rica, dat staat in ieder geval vast’’, vertelt Alicia. 

OFFERS Het avontuur brengt ook offers met zich mee. ,,Ik was in eerste instantie van plan om mijn koffietentje Sophia´s Coffee van een afstand te blijven aansturen, maar uiteindelijk hebben we besloten om dat lijntje door te knippen, omdat je dan toch met één voet in Nederland blijft. Maar Sophia’s was wel mijn eigen kindje, dus dat afscheid deed best pijn.’’

Alicia en Ronald beseffen dat het avontuur soms ook tegenvallers met zich mee zal brengen. ,,We leven in het vertrouwen dat het altijd goed komt. Het zal op sommige momenten niet zo gaan als we hadden bedacht, maar daar vinden we dan wel onze weg in. We zijn heel goed in meebewegen, aanpassen, zijn flexibel en veerkrachtig.’’

Dat bleek wel in februari, toen het gezin tijdens de verkenningstrip langer op Curaçao moest blijven vanwege een middenoorontsteking van dochter Lois. ,,Dat was even improviseren, bijvoorbeeld met ons werk, maar we konden ook vanaf ons vakantieadres inloggen. En we hebben van de nood een deugd gemaakt door de makelaar te vragen om te kijken of er voor ons nog een andere woning beschikbaar was. Nou, die was dus zo. Toen we er rond liepen, zei Lois meteen: dit wordt ons huis.’’ En dus verblijft het gezin straks in een fijne woning met vier slaapkamers en twee badkamers.

GROENE ENERGIE Alicia legde in die week contact met de Dynaf Group, een bedrijf dat gespecialiseerd is in groene energie. ,,Ik was daar eigenlijk al aangenomen, maar door corona is alles voorlopig in de ijskast gezet. We wachten af. Het is ook helemaal niet erg als die baan niet doorgaat. Uiteindelijk zijn we daar in eerste instantie voor een sabbatical. We gaan ons daar thuis voelen, dat weet ik nu al. Maar als ik verder droom, en dat doen wij wel eens, dan dringt de volgende vraag zich wel eens aan ons op. Hoe mooi zou het zijn als je uiteindelijk werk krijgt wat je locatie-onafhankelijk zou kunnen uitvoeren? Dan hoeven we ons niet te beperken tot Curaçao, maar kunnen we eigenlijk overal wonen. Maar dat is van later zorg. Uiteindelijk moeten we het er met z’n drieën over eens zijn waar onze toekomst ligt. Over tien maanden hebben we een gezinsvergadering en nemen we een besluit over onze toekomst. Als Lois dan naar Nederland wil, gaan we naar Nederland. Zo simpel is het. Onze dochter staat op nummer één.’’

Financieel hoeft het gezin Overeem-Abraham zich het eerste jaar niet druk te maken. ,,We hebben voldoende opzij kunnen leggen om het een jaar uit te zingen. We hadden ook onze voor- en achtertuin kunnen opknappen, maar dat geld gebruiken we nu voor ons verblijf in Curaçao. En omdat we huurders hebben gevonden voor ons huis in Barneveld, hoeven we ons qua woonlasten geen zorgen te maken.’’

Op 1 augustus vliegt het gezin naar Curaçao; business class, wat al heel lang op de bucketlist van Alicia stond. ,,Dat bleek uiteindelijk goedkoper, omdat we in de business class meer bagage mee mogen nemen.’’

ZES KOFFERS In totaal gaat er 64 kilo per persoon mee (plus handbagage). In totaal mogen er zes koffers mee. ,,In het kader van de duurzaamheid hebben we geen nieuwe exemplaren gekocht, maar zijn we naar de Dorcas-winkel geweest en hebben we vrienden lief aangekeken. 

Uiteraard moeten we ook de nodige spullen achterlaten. We hebben met de huurder afgesproken dat we één kamer in het huis en de zolder van de schuur mogen gebruiken als opslag. Verder hebben we heel veel spullen kunnen overnemen van het gezin dat nu nog in de woning verblijft die we straks op Curaçao zullen betrekken. Het is op dat eiland een komen en gaan van mensen die er tijdelijk wonen en dan weer naar een ander land verhuizen; veel expats, veel Nederlanders. Dat is ook het grote voordeel van de school waar Lois straks op zit. Daar wordt Nederlands gesproken. De kinderen die er rondlopen, zitten in dezelfde situatie als zij. Ook zij hebben in een nieuw land moeten wennen aan een nieuwe school, ook zij weten dat ze er ‘tijdelijk’ zullen zijn. Lois zal snel vriendjes maken, maar het komt ook voor dat ze weer snel afscheid moet nemen.’’

Erik Roest