‘Vanuit een missie [uit ons hart]’
29 juni 2021 om 09:53Iris lotgenotencontact biedt al jaren hulp voor vrouwen met traumatische jeugdervaringen. Denk hierbij aan seksueel misbruik, emotionele verwaarlozing en andere vormen van geweld. De groepen werken vanuit een christelijke invalshoek vanuit onder andere Ede. Lenie Draaijer werkt daar als hulpverlener samen met ervaringsdeskundige Adrianne Vroegindeweij. ,,De groep bestaat uit maximaal zes vrouwen en wij bieden een veilige plek voor verwerking. Iedere vier weken gaan we met elkaar in gesprek.”
De dames doen hun werkzaamheden voor het lotgenotencontact geheel op vrijwillige basis en vullen elkaar prima aan. ,,Vanuit een missie uit ons hart willen we dit doen”, zeggen ze daar zelf over. Rond de eeuwwisseling is het lotgenotencontact in Ede ontstaan. Sinds 2003 is Draaijer er actief, terwijl Vroegindeweij in 2005 begonnen is als deelneemster. Een jaar of vier geleden heeft ze dat afgerond en is ze verder gegaan als ervaringsdeskundige. Vroegindeweij weet als geen ander hoe het is om voor de keuze te staan je wel of niet aan te sluiten bij het lotgenotencontact. ,,Het duurde een jaar voordat ik die stap zelf durfde te zetten. Het is gewoon pittig.” In het dagelijks leven is ze pastoraal counserol, terwijl Draaijer hulpverlener is.
ELKAAR De groep komt regelmatig bij elkaar en bestaat, zoals de naam al zegt, uit lotgenoten. ,,Er is erkenning en herkenning. De vrouwen begrijpen elkaar, leren hun verhaal te doen én bieden troost aan elkaar. Dat alles bij elkaar geeft een stukje herstel”, zegt Vroegindeweij. Draaijer vult aan: ,,De vrouwen snappen soms zelf niet dat ze zo onrustig zijn en we proberen stapsgewijs dat ze er beter mee kunnen leren leven. Er is veel angst opgebouwd door alles wat ze hebben meegemaakt.” We kijken ook wat ze van elkaar kunnen leren.”
Deelnemers durven vaak niet direct het achterste van hun tong te laten zien, omdat ze bang zijn voor het oordeel of de mening van anderen. ,,Het is heel mooi om te zien dat ze tijdens de bijeenkomsten stappen maken.” De beide gespreksleiders benadrukken dat de vrouwen slachtoffer zijn geworden, maar dat niet hoeven te blijven. ,,Meestal zitten ze in therapie en daar krijgen ze bepaalde tools aangereikt. Bij het lotgenotencontact leren ze die tools te gebruiken”, zegt Draaijer.
LANGERE TIJD Het is niet de bedoeling dat vrouwen lid worden van de groep om vervolgens na enkele bijeenkomsten al af te haken. ,,Het is echt voor langere tijd”, zegt ervaringsdeskundige Vroegindeweij. ,,Zelf heb ik ook twaalf jaar deelgenomen aan de gesprekken. In de eerste fase wordt vooral gewerkt aan vertrouwen in elkaar. Dat proces heeft tijd nodig bij beschadigde vrouwen. Uiteindelijk moet je zelf de keuze maken hoelang je blijft komen, maar je doet er jezelf recht mee om niet zomaar te stoppen. Op den duur zie je ook steeds meer begrip voor elkaar en vrouwen gaan elkaar zelfs vragen stellen.”
Ze geeft als voorbeeld opgroeien in een incestsituatie. ,,In zo’n situatie heb je minimaal vijftien jaar hersteltijd nodig, want het is een diepingrijpende gebeurtenis in het leven van een meisje/vrouw. Er hoeft later maar iets te gebeuren in het leven of het verleden komt weer boven.”
FYSIEK Dankzij corona was het lange tijd niet mogelijk om de bijeenkomsten fysiek plaats te laten vinden. Online was het alternatief. ,,Fijn dat die mogelijkheid er is, maar dat is the second best oplossing. Inmiddels hebben we elkaar gelukkig alweer tweemaal gezien op de donderdagavond tussen 19.45 en 21.45 uur. Lichaamstaal is belangrijk en je ziet dan toch veel beter wanneer iemand geraakt is en terugdeinst in gedrag. Achter je computer zit je dan toch weer snel alleen met je verdriet.” Tijdens de bijeenkomsten staat af en toe een thema centraal. ,,Dan kun je denken aan onderwerpen als je grenzen aangeven, laag zelfbeeld, schaamte en moeite hebben het het aangaan van een relatie. Ook is er zo nu en dan een open avond.”
In de groep van Ede is er nog plek voor een nieuwe deelnemer. De werkgroep is verder op zoek naar een nieuwe vrijwilliger (hulpverlener) voor een gespreksgroep van Iris in het westen van het land. ,,We vinden het belangrijk dat vrouwen met zulke levensgeschiedenissen weten dat wij bestaan en dat zij mogen leren om er over te spreken. De schaamte mag er af”, zegt Draaijer. En over mensen die wellicht vrijwilliger willen worden bij Iris lotgenotencontact: ,,We zoeken mensen die deze vrouwen een warm hart toe dragen en graag belangeloos een bijdrage willen leveren in het helpen van vrouwen met traumatische jeugdervaringen.”
,,Iemand die niet christelijk is, zal zich waarschijnlijk onvoldoende thuis voelen bij ons
Er wordt vanuit een christelijke identiteit gewerkt en volgens de gespreksleiders is het de bedoeling dat deelnemers en vrijwilligers zich daarin herkennen. ,,Iemand die niet christelijk is, zal zich waarschijnlijk onvoldoende thuis gaan voelen bij ons. Er zijn dan alternatieve groepen waar ze beter op hun plek zijn.” Deelnemers betalen overigens een kleine bijdrage als dekking van de onkosten.
Voordat een vrouw daadwerkelijk een groep bezoekt, vindt een intake plaats. ,,We willen bijvoorbeeld weten of iemand thuis voldoende steun en opvang heeft. We willen niet dat een bijeenkomst heftig was en er in de eigen omgeving geen steun is. Dan is iemand zo drie weken van slag. Wij kunnen buiten de bijeenkomsten om geen nazorg leveren. Een keertje komen kijken is eveneens onmogelijk.”
Meer informatie is te verkrijgen via de coördinator van de werkgroep Iris lotgenotencontact: Marieke Kaai, 0318 501901, of per mail: iris.lotgenotencontact@gmail.