Fotograferen vanuit een [schuilhut]
18 juni 2021 om 10:24De lange junidag loopt ten einde. Nog enkele uren zal er voldoende licht zijn voor scherpe foto’s, hier onder de bomen in de bosrand ergens aan de noordoostrand van de gemeente Barneveld, waar Anton de Koning een geheime hut kent.
,,Hier is het'', wijst hij. Onder een afdakje staan wat spullen, op een ingegraven zeiltje ligt een laagje water en achter dit kunstmatige plasje bevindt zich een houten bouwsel van een halve meter hoog. ,,Eerst een mooie setting maken'', zegt de fotograaf, terwijl hij een kromme dikke tak, voorzien van voetsteunen aan de uiteinden en gaatjes in de bolle bovenkant, voor het plasje plaatst.
Anton vult de gaatjes met vogelzaad, zet een voersilo aan de kant, plaatst nog een takje en als hij tevreden is, opent hij met een sleutel het luik van het lage bouwsel, dat een grotendeels ingegraven schuilhut blijkt te zijn. Hij werkt zichzelf naar binnen, sluit het luik, gaat zitten op een bankje met kussens, opent een luik aan de voorkant op ooghoogte, vlak boven de grond, legt zijn Canon 7D op een rijstzak en steekt het bijna een halve meter lange objectief tussen de flappen van een camouflagenet door. Zo, laat nu de vogels maar komen.
Terwijl hij wacht, vertelt De Koning (1964) op gedempte toon hoe hij vijf jaar geleden stopte met voetballen en de vogelfotografie tot zijn belangrijkste liefhebberij maakte. Nu trekt hij er minstens één dag per week op uit, soms met andere Scherpenzeelse vogelaars op soortenjacht ergens in het land of naar een schuilhut voor de volmaakte plaatjes. Die plaatst hij op www.antondekoningphotography.nl, samen met verhalen over zijn belevenissen.
,,Ik stuur ook foto’s naar de Vogelbescherming om kans te maken op de 'Foto van de maand' en soms worden ze dan gebruikt in een publicatie, zoals deze boerenzwaluw met jong'', laat hij zien op zijn telefoon. De foto’s zijn werkelijk perfect. ,,Toch zie ik foto’s van anderen die mooier zijn. Vanuit een hut maak je wat ze noemen een 'registratieplaatje', maar het is leuk om tegelijk iets van de omgeving of interactie met andere dieren te fotograferen.”
Opeens zit er een specht op de tak. Een grote bonte, met rood vlekje op het achterhoofd, dus een mannetje. De vogel pikt in een gaatje, kijkt om zich heen en pikt weer naar de zaden. Dan naar een volgend gat. Zo klautert de specht de hele tak rond en verdwijnt dan.
,,Spechten komen bij iedere fotohut'', weet Anton. ,,Soms neem ik me voor geen grote bonte specht meer te fotograferen, maar kom ik toch met honderd plaatjes thuis. Het mooist blijven de onverwachte ontmoetingen in het veld. Zo waren we vorige week in de Zouweboezem bij Ameide en zat er opeens een cetti’s zanger prachtig in beeld.”
Om zulke vaak kortdurende ontmoetingen goed vast te leggen, is veel ervaring nodig. ,,Het is de driehoek sluitertijd, diafragma en ISO-waarde'', legt hij uit. Op het scherm van zijn camera kan hij snel zien of de foto de juiste belichting en scherptediepte heeft en kan hij de instellingen aanpassen. ,,Schieten, kijken, aanpassen, schieten. Je moet erin investeren.”
Daar verschijnt een roodborst voor de hut. Omdat Anton van die soort al veel foto’s heeft, wacht hij rustig af wat de vogel gaat doen, maar het beestje is snel weer weg. In de bomen fluiten merels, zanglijsters en een winterkoning hun avondlied, maar bij de hut laten ze zich niet zien. Of toch - na een kwartier zit er opeens een merelman die snel wat water drinkt en vertrekt.
De appelvinken die Anton hier vaker fotografeerde laten zich vandaag niet zien. Opeens een roodbruine beweging en daar verschijnt een eekhoorn. Hij heeft het voer in de tak al gauw in de gaten en eet zijn buikje vol. Snel drinkt hij nog een slokje water en weg is ie weer. Even later ravotten er zelfs twee, donkerder van kleur. Het gekras van de nagels is hoorbaar als ze een boom in schieten. Anton: ,,Er valt altijd wat te genieten en je kunt lekker ontspannen.” En met mooie foto's thuiskomen.