[-78-]

1 juni 2021 om 12:23

‘Zo, je bent klaar.’ Beatrice deed de stropdas van Tony, die ze net voor hem gestrikt had, goed. ‘Je ziet er knap uit.’

‘Niet half zo knap als jij.’ Hij ving haar in zijn armen en zoende haar voorzichtig, bang om haar make-up te bederven. ‘Die jurk staat je fantastisch.’

‘En ik? En ik?’ Jayla trok hem ongeduldig aan zijn arm. Op het moment dat hij zich naar haar toe wendde, draaide ze een pirouette, waardoor de wijde rok van haar lichtblauwe jurk zwierig opbolde.

‘Jij bent zelfs nog mooier dan je moeder,’ beweerde Tony met een knipoog naar Beatrice. ‘Wat ben ik toch een bofkont dat ik jullie mag vergezellen. Wij mannen komen er altijd maar bekaaid vanaf wat kleding betreft.’

‘Jij ziet er ook mooi uit,’ zei Jayla grootmoedig. Ze trok hem iets omlaag, zodat zijn gezicht op gelijke hoogte met het hare kwam en gaf hem een zoen op zijn wang.

Beatrice bekeek dit tafereeltje met een glimlach. Jayla was stapelgek op Tony. En zij niet alleen, dacht ze bij zichzelf. Ze kon zich het leven zonder Tony niet meer voorstellen. Hij was in korte tijd heel erg belangrijk voor haar geworden. Ze was nog dagelijks blij dat ze destijds Ellis’ advies had opgevolgd en haar hart had opengesteld voor hem. Met een dosis angst erbij, dat wel, maar hij had haar vertrouwen nooit beschaamd. Langzaam maar zeker had hij dat hart volledig weten te veroveren en dat van Jayla erbij. Ondanks haar drukke, vaak zelfs hectische leven als moeder, werknemer en studente, was het hen gelukt een hechte, stabiele relatie op te bouwen. Tony verlangde nooit meer dan ze kon geven, hij claimde haar spaarzame vrije tijd niet en hij werd niet boos of ongeduldig als een geplande afspraak op het laatste moment niet door kon gaan omdat er iets anders tussen kwam. Toch was hij er altijd voor haar. Soms lijfelijk, soms in gedachten. Het feit dat hij bestond, gaf Beatrice een enorme steun in haar rug, zeker waar het haar studie betrof. Hoe blij ze ook was dat ze de stap had gezet haar studie te hervatten, er waren in de afgelopen twee jaar genoeg momenten geweest waarop ze alsnog het bijltje erbij neer had willen gooien. Als ze tot diep in de nacht over haar boeken gebogen zat vanwege een tentamen bijvoorbeeld, of wanneer ze een verslag moest schrijven, maar daar geen tijd voor kon vinden omdat Jayla ziek was. Op die momenten was Tony er, sprak hij haar bemoedigend toe en wist hij altijd de juiste woorden te zeggen om haar motivatie terug te vinden. Zonder hem was het haar misschien ook wel gelukt, maar dan was het een stuk moeilijker geweest, wist Beatrice. Hij was haar steunpilaar, juist omdat hij zelf ook met de nodige tegenslagen te kampen had gehad waar het zijn studie betrof. Tony was inmiddels afgestudeerd en had een baan gevonden bij een goed bekendstaand advocatenkantoor. Beatrice had nog een jaar te gaan. Na dat jaar zouden ze gaan samenwonen, bovendien spraken ze steeds serieuzer over het starten van een eigen kantoor, zoals hij destijds al overmoedig had geroepen. De toekomst lag helemaal open voor hen. Een toekomst waar Beatrice met verlangen naar uitkeek. Ze had het gevoel dat ze nu pas echt leefde, nadat ze jarenlang geleefd werd door de omstandigheden waar ze in verkeerde. Ze had het heft in eigen handen genomen en bepaalde nu zelf haar lot en daar was ze trots op.

‘Zullen we gaan?’ Tony bood Beatrice zijn rechterarm aan en Jayla zijn linker. Zo liepen ze naar buiten. Als een echt gezin, dacht Beatrice gelukkig bij zichzelf.

Roderick floot een uitbundig wijsje terwijl hij voor de spiegel zijn haren in model kamde. Josta en Pascal die gingen trouwen, wie had dat twee jaar geleden kunnen voorspellen, dacht hij. Het leven van de groepsleden had wel een wending genomen sinds die fatale diagnose van Ellis. Josta en Pascal waren heel dicht naar elkaar toe gegroeid in die periode, met deze feestelijke dag als direct gevolg. Beatrice had Tony erdoor ontmoet en durfde dankzij Ellis de onzekere stap naar een nieuwe toekomst te zetten. Juliana en Flip waren hechter geworden sinds Juliana van zo dichtbij had ervaren dat het leven eindig was en dat dit einde voor sommige mensen heel vroeg kwam. Het had haar doen beseffen wat echt belangrijk was in het leven. Zelf was hij serieuzer geworden, bovendien minder egocentrisch en minder zorgeloos. Nog steeds was hij niet de meest ideale werknemer op het bedrijf van zijn vader, maar hij gooide er niet meer zo met de pet naar als eerder. Met het oog op de toekomst, als hij het bedrijf zou gaan leiden, verdiepte hij zich alvast grondig in de bedrijfsvoering. Naast zijn werk had hij ook een stichting opgezet om mensen die om wat voor reden dan ook hun studie af hadden moeten breken financieel te steunen bij hun poging alsnog hun diploma te halen. Het was de situatie van Beatrice die hem op dat idee had gebracht. Zij was ook de eerste geweest die gebruik had gemaakt van de regeling die hij zelf had bedacht en uitgewerkt. Tot zijn eigen verbazing had hem dat een intens gevoel van voldoening gegeven. Als Beatrice straks haar studie afrondde, was dat voor een deel aan hem te danken en daar was hij best trots op.

[wordt vervolgd