'We weten niet of we zonder [kanker] ook in Hongarije hadden gezeten'
4 juni 2021 om 10:25Vrolijk, luchtig, liefhebbers van festivals, avontuurlijk. Ontzettend handig. Ambitieus bovendien. Nee, het is niet moeilijk om op te sommen welke gezamenlijke interesses en eigenschappen Wouter Kant (42) en Miriam Brons (37) in elkaar waarderen. Al negentien jaar zijn ze een stel, vorig jaar stapten ze in het huwelijksbootje. Al kwam daar weinig romantiek bij kijken, lachen ze. ,,We dachten dat het handig was met het oog op de emigratie, om dingen te kunnen regelen.”
Ze verblijven op de dag van het interview nog in Lunteren, waar de ouders van Wouter wonen. Maar het plan is om vlot terug te keren naar het oosten van Hongarije, nabij het Tiszameer. ,,Je kunt het Tiszameer een beetje vergelijken met de Biesbosch in Nederland. Het gebied is in opkomst. Je kunt er uitstekend recreëren. Daarnaast is de natuur er geweldig”, weet Miriam. ,,Ook veel vogelliefhebbers komen naar deze regio, omdat er bijvoorbeeld bijzondere kraanvogels leven. Ook staat deze streek bekend als een wijnregio die in opkomst is.”
YOUTUBE Nabij het immense zoetwatermeer heeft het stel vorig jaar een plattelandswoning gekocht. Een 'opknappertje', legt Wouter uit. In samenspraak met een Hongaarse aannemer wordt de boerderij van top tot teen vernieuwd. De aannemer neemt het grove werk op zich, Wouter draagt zorg voor de afbouw. Denk aan stucen, tegelwerk, het installeren van de keuken en badkamer. ,,Daar beleef ik veel plezier aan, maar ik heb het ook allemaal moeten leren.” Voor hem bleek YouTube de ideale leerschool. ,,Instructiefilmpjes bekijken en die stap voor stap meedoen. Mislukt het, dan beginnen we opnieuw. Zo heb ik het mijzelf aangeleerd om tegels te zetten of het loodgieterswerk zelf te doen.”
Hun project aan het Tiszameer is vooralsnog hun grootste uitdaging. Daarmee spelen ze in op de opkomst van verblijfsrecreatie in het gebied. Naast de woning zelf is een oppervlakte van ruim vijfduizend vierkante meter inbegrepen. ,,Daar hebben we ook al allerlei ideeën voor, alleen moeten we daar nog vergunningen voor verkrijgen”, vult Miriam aan. Wie denkt dat Hongarije een land is waar je dat ‘eventjes’ voor elkaar krijgt, heeft het mis. ,,Het zijn net als in Nederland ingewikkelde trajecten, waar je veel geduld voor moet hebben. En tel daar nog het cultuurverschil en de taal bij op; het is allemaal niet zo eenvoudig als het klinkt.”
VOOROORDELEN Toch heeft het paar besloten dat hun toekomst in Centraal-Europa ligt. Aan Boedapest, de hoofdstad met de Donau dwars door het centrum, hebben ze hun hart verpand. In de stad zelf hebben ze ook vastgoed voor de verhuur, een studio en een appartement. Verder beschikken ze er over hun eigen verblijf. ,,Het idee van veel Nederlanders is dat Hongarije een conservatief land is. Oostblokkerig, saai”, benoemt Miriam de vooroordelen.
Hun ervaring is compleet anders. Boedapest is volgens hen net als Amsterdam een stad van vrijheid en blijheid. ,,De sfeer in de stad is gemoedelijk, het uitgaan in de mooie ruïnebars is gaaf. In combinatie met onze eigen vastgoedprojecten voelen we ons hier helemaal op ons gemak.”
Hun eerste bezoek aan de hoofdstad van Hongarije kunnen ze zich nog goed herinneren. Dat was in 2012, nadat bij Miriam borstkanker was vastgesteld. De oom van Miriam, Evert Brons, die al bijna dertig jaar in Hongarije woont, stelde zijn appartement aan het stel beschikbaar. Wouter: ,,Daar kon Miriam uitrusten van alle behandelingen tegen de kanker”. Dat eerste verblijf beviel zo goed dat het stel de stad nadien vaker bezocht. ,,We zijn twee, drie keer per jaar blijven gaan, totdat we later met de vastgoedprojecten zijn begonnen. Boedapest was voor ons allebei de plek waar we de dingen voor onszelf op een rijtje konden zetten. Want het was best een 'bumpy road' om te komen waar we nu zijn”, lacht Miriam.
BORSTKANKER Ze praat zonder omwegen over de medische route die ze sinds 2012 moest afleggen. Bij haar werd in 2012, op 28-jarige leeftijd, hormoongevoelige borstkanker vastgesteld. ,,Ik werkte destijds al zeven jaar als brandmanager bij Struik Foods in Voorthuizen. Ik had leuk werk, een afwisselend fijn leven; tot die diagnose lachte het leven ons toe.” Het stel, met een hechte vriendengroep in Barneveld, woonde destijds in Harderwijk. Wouter: ,,Ineens moesten we dealen met een levensbedreigende ziekte. Best confronterend, zeker als je om je heen leeftijdsgenoten ziet die alles uit het leven proberen te halen”.
Een borstamputatie, chemotherapie en hormoontherapie volgden. Daarna klom Miriam weer op. Ze wisselde in 2014 van baan - ‘werk is altijd mijn kankervrije zone geweest’ - en werd global brand manager bij Keune Hair Cosmetics in Soest. ,,We dachten even dat alles weer normaal was”, verwoordt Wouter. Maar de ziekte kwam terug in 2015: een tumor van minstens 3,5 centimeter werd ontdekt in de linkeroksel. ,,Achtentwintig lymfeklieren in de oksel werden weggehaald. In een aantal daarvan zaten uitzaaiingen. Ingrijpende operaties, chemo, bestralingen, ik kreeg weer te maken met het hele pakket aan behandelingen”, vertelt Miriam. Op dat moment kon ze nog niet overzien wat de gevolgen daarvan waren. ,,Het was behandelen, behandelen en behandelen. Een kwestie van gaan met die banaan, anders was ik dood gegaan.”
OORVERDOVEND Dankzij alle medische ingrepen overleefde Miriam het, al heeft de ziekte diepe sporen in haar lichaam getrokken. ,,De combinatie van twee keer chemotherapie, het verwijderen van de lymfeklieren en daaroverheen bestraling heeft ervoor gezorgd dat mijn lichaam daar dagelijks hinder van ondervindt.” De rug, de schouder, de arm en andere gewrichten kan ze niet meer normaal belasten. ,,Ik heb jarenlang alle soorten therapieën geprobeerd, van verblijven in cabines met honderd procent zuurstof tot manuele therapie of wietolie, maar leven als voorheen gaat mij nooit meer lukken. Een paar uur werken achter de computer, een avond zitten op een houten stoel; doe ik dat, dan moet ik dat de dagen erna dubbel en dwars terugbetalen.”
Het leidde er in 2017 toe dat ze definitief afgekeurd werd. ,,Toe moeten geven dat je niet meer kunt werken, dat hakte er verschrikkelijk in bij mij. Het heeft jaren geduurd voor ik dat kon accepteren en dat is nog steeds lastig.” De stilte thuis voelde oorverdovend. ,,Ik ben altijd een mega-bezig bijtje geweest, maar ik kon niet meer sporten, niet meer werken, niet meer leven zoals ik wilde. Het enige wat ik kon doen, was wandelen met Timber, onze geweldige hond.”
Dat viel haar zwaar. ,,Ondertussen zag ik vanuit ons huis in Harderwijk dat het leven voor anderen gewoon doorging. We woonden in een nieuwbouwwijk, vergelijkbaar met De Burgt in Barneveld. Twintigers, dertigers die van acht tot vijf werkten en daar omheen leuke dingen deden. Die confrontatie begon mij steeds meer tegen te staan.”
VASTGOED Wouter was op dat moment juist als freelancer werkzaam in het ICT-onderwijs, nadat hij na het Johannes Fontanus College de MTS in Ede en vervolgens bedrijfskundige informatica in Utrecht had gedaan. ,,Ik was in die zin niet gebonden aan een vaste werkgever en had ook een bepaalde mate van vrijheid.” En dat laatste was een uitkomst toen de ouders van Wouter met het idee kwamen om te investeren in vastgoed in Hongarije, de plek waar ze al graag kwamen. ,,Mijn ouders bedachten dat dit voor Miriam ook een uitkomst zou zijn, zeker als we vastgoed gingen verhuren aan toeristen. Voor de communicatie, het sociale contact met gasten; dat is wat ze nog wel kan en waar haar kracht ook ligt.”
Het plan viel in goede aarde. ,,We gingen er in 2018 heen om één appartement te kopen, maar keerden terug met twee getekende contracten”, herinnert Wouter zich nog goed. Het ene huis bouwde hij om tot appartement en studio voor de verhuur, in het andere gingen ze zelf wonen. Lachend: ,,In die periode ben ik die YouTube-klusser geworden. Ik heb ontzettend veel zelf gedaan.” Miriam verrichtte, voorzover mogelijk, hand- en spandiensten. ,,Een zware tas boodschappen dragen kan ik niet, maar als het moet ga ik vier keer heen en weer om spullen in huis te halen. En als Wouter aan het werk is, is er voor mij altijd wat te doen. Dingetjes regelen op de achtergrond, boutjes die hij tekort komt even aanschaffen. Ik probeer hem zo goed mogelijk te ondersteunen.”
Maar ook toen er in Boedapest al gewerkt werd, doemden er zorgen op. Miriam ontdekte na 2012 en 2015 in 2018 een kwaadaardig melanoom op haar buik. ,,Wéér kwamen er operaties, daarnaast kreeg ik veel infecties van mijn borstprothese, daar heb ik in 2019 ook een zware operatie voor moeten ondergaan.” Hoe ze telkens met die tegenslagen dealen? ,,Op die momenten zelf is er weinig tijd om na te denken. Eigenlijk staan we daar de laatste tijd pas vaker bij stil.”
BOEK Miriam schrijft, zo goed en kwaad als dat gaat, namelijk een boek over haar ervaringen. ,,Ik kan niet achter de computer werken, maar hooguit een uur per dag wel met zo’n pennetje schrijven op het scherm van mijn iPad. Het moet een romanachtig boek worden, waarbij ik de impact van kanker op ons leven wil weergeven. Onze ervaringen kunnen anderen misschien ook helpen.”
Voor het schrijven doet ze research in haar eigen archieven. ,,Ik ben altijd recht voor zijn raap geweest. In ziekteperiodes heb ik regelmatig mailupdates voor vrienden en familie geschreven. Ik gebruik die updates nu als leidraad voor mijn boek en kom er nu eigenlijk pas achter hoeveel we voor onze kiezen hebben gekregen. Op die momenten kom ik steeds vaker tot de conclusie dat het nog erger is geweest dan ik toen besefte.”
Dat het stel ondanks alle sores ook heeft door kunnen bouwen aan hun buitenlandse dromen, is bijzonder. ,,We weten niet of we zonder kanker ook hier hadden gezeten”, zeggen ze. ,,Maar zeker is dat we in Barneveld of Harderwijk niet meer op onze plek waren.” Het huis in Harderwijk werd om die reden verkocht. Ze kochten er een vakantiehuisje in Ermelo voor terug. ,,Niet nadat Wouter het volledig stripte en weer van de grond af opbouwde”, lacht Miriam. ,,We dachten dat we dat vakantiehuisje konden gebruiken voor momenten dat we in Nederland familie en vrienden wilden opzoeken, maar toen kwam corona. Nederlanders blijven massaal in eigen land en we zijn voorlopig helemaal volgeboekt.”
Maar dat is helemaal niet erg, want hun focus gaat nu op hun huis aan het Tiszameer. Dat doet het Barneveldse stel met rust in hun hoofd. Recente scans zien er namelijk goed uit. ,,De achterliggende jaren voelden soms als overleven. We hebben desondanks toch mooie en intense avonturen beleefd”, zegt Wouter.
Zijn vrouw is ervan overtuigd dat er weer nieuwe avonturen in het verschiet liggen. ,,Een ex-kankerpatiënt die om dingen heen moet leven en een YouTube-klusser. We zijn een lekker setje”, stelt ze droogjes vast. En dat setje kijkt vooruit. ,,We hebben een onstopbare drang om door te gaan en met elkaar van het leven te genieten. Nee, wij zijn nog lang niet klaar in Hongarije.”