Hoe ik mijn hart verloor aan het Paradijs

31 maart 2021 om 14:34

Lang geleden, op een koude zondagmiddag in juli - toen de zomer al verloren leek - verloor ik mijn hart aan het Paradijs. Ik ontdekte het bij toeval, hoewel ik al jaren in Barneveld woonde, en ik was meteen verliefd. Dat zoiets moois bestond, vijf minuten rijden van mijn huis! Ik gaf het bos een koosnaam: Bielderbos.

Er waren tijden dat ik er elke dag kwam, het liefst bij zonsopgang, in de stilte, als de reeën tevoorschijn kwamen. Als de dauw nog op de bladeren lag en het bos me bedwelmde met zijn geuren.

Ik hield van de hoge beuken, de verborgen paadjes, de loop van de beek, het steeds wisselende decor van maisvelden en groene weiden, omzoomd door dennen, lariksen en berken. Vaak liep ik er te peinzen, voelde me omarmd door het bos. Tijdens het geboorteproces van een roman opende ik me voor nieuwe ingevingen die daar ergens tussen de struiken verborgen lagen. Zo wandelde ik er rond als mijn personages, ving hun gedachten op vanachter laaghangende takken, las hun geheimen in ondoordringbare houtwallen en zag hoe hun verleden zich langs smalle paden ontrolde. Nooit zal ik vergeten hoe bij de kromming van de beek het hele plot van een verhaal zich in een flits aan mij openbaarde. Ik stond als aan de grond genageld, staarde naar de waterlelies, verbijsterd, en hoorde in het geritsel van berkenbladeren een gefluister. Dus híj is de dader!

Mijn Bielderbos. Zijn magische sfeer trekt me altijd weer, al is er sinds die eerste tijd veel veranderd aan de loop der paden. Nog steeds krijg ik er die flitsen van inspiratie. Ja, ik word blij als ik er rondstruin. Intens blei.

Maria Boonzaaijer

Auteur en voorzitter van Stichting Schrijfgenootschap Barneveld