'Buutengewoan'

21 december 2020 om 12:45

Mag ik aan u voorstellen: Gijs en Gijsje. ’t Is buutengewoan dat ze binnenkort 66 joar getrouwd bint. Ze houden het goed vol samen. Elke avond bidden ze met elkaar voor hun kleine wereldje én voor de grote wereld. ‘Dan heb je iedereen te pakken.’

Gijsje belijdt de zonden die op die dag zijn begaan. Gijs zegt dan: ‘Zoveel verkeerderigheid heb wullie toch niet uutehaold’. Maar Gijsje zegt dan: zondigen doe je in woorden, daden én gedachten. Ze heeft goed catechisatie gehad en ze hebben een goed geheugen. Vele herinneringen komen boven. Na 19 jaar Voorthuizen zijn ze onlangs terug verhuisd naar hun oude plek waar ze 46 jaar woonden. Dat is mogelijk omdat hun dochter en schoonzoon een stuk bij hun huis hebben laten aanbouwen. Alles prima voor elkaar. Zelfs een verwarmde vloer voor de ietwat stijvere botten. Elektrisch koken is wel even wennen. Je ziet geen vlammetje, maar je brandt wel je vingers. En we houden de tussendeur gesloten. ’t Moet niet zo zijn dat de kinders zeggen: ‘O daar heb je ze weer.’

‘Vroeger liepen we naar de school. Een half uur en tien minuten heen. Een sneetje brood mee voor tussen de middag en water uut de pomp. En als je tuus kwam kreeg je één pepermunt. Tegenwoordig maakt de jeugd een hele rol pepermunt op tijdens één kerkdienst.’ Ze luusteren nu naar de kerktelefoon uit Putten en ze zingen mee. Buutengewoan! ‘Wanneer kom je hier kieken? Dan zul je merken dat we ons nog steeds niet vervelen.’

Ik vertel over de preek van zondag. Over wat Jakob verzucht midden tussen het zegenen van z’n twaalf zonen: ‘Op Uw zaligheid wacht ik, o HEERE.’ Zo kun je op een gegeven moment ook afscheid nemen. Het werkwoord verwachten heeft te maken met een snaar die je moet spannen. Gespannen verwachting. Niet lijdelijk afwachten. Het is een actieve passiviteit. ‘Ik blijf den Heer verwachten, mijn ziel wacht ongestoord.’ Is dat wel zo: ongestoord? Het staat niet in de onberijmde psalm. Storingen en stoorzenders zijn er immers te over. Onze aandacht wordt versnipperd.

Ik vergat te vragen of ze het boek ‘Het land van de jonker’ al gelezen hadden. Daar zullen ze vast veel van herkennen, van hoe het vroeger was. Toch verheerlijken ze het verleden niet. Ook beseffen ze hoe goed ze het hier in Nederland hebben. Buutengewoan! Ik vertel hoe een ouderling uit Peru onlangs is gestorven door corona. Zes weken lag hij in het ziekenhuis. Hij mocht geen bezoek ontvangen. In een verzegelde doodskist werd hij thuisgebracht. Bij de begrafenis mochten niet meer dan twee familieleden aanwezig zijn. Dat vinden we samen verschrikkelijk.

Ik zal de pastorale bezoeken aan Gijs en Gijsje missen. Ik hou van hun dialect. Hun eenvoud. Hun tevredenheid en gevoel voor humor. Hun dankbaarheid voor alle goede dingen die God hun gaf en geeft. Buutengewoan!

Leo Smelt, predikant hervormde gemeente Voorthuizen

In de rubriek Dominee-effect schrijft een predikant iedere week over iets wat hem of haar bezighoudt of opvalt.