[-17-]

16 december 2020 om 14:25

Waarom zou ze dus ergens anders een baan hebben gezocht? Het had haar voordeel gebracht om bij haar vader te werken en dat hij ook haar privéleven wilde beïnvloeden, had ze op de koop toegenomen. Haar man niet. Die had er na een aantal jaren genoeg van dat zijn schoonvader meer invloed op zijn kinderen had dan hijzelf. En dan nog wel een invloed die hij ongewenst vond. Daar had hij groot gelijk in. Haar schoonvader had er bij hen nooit de kans voor gekregen. Bob had iedere inmenging bijna obsessief van de hand gewezen. Zo dat zijzelf het weleens overdreven had gevonden.

Haar eigen vader en moeder hadden haar alle ruimte gegeven en ze had zich toen nooit gerealiseerd dat ze eigenlijk enorm met hen geboft had. Een gevoel van dankbaarheid welde in haar op. Dat haar ouders altijd voor haar klaarstonden was een zegen. Haar ogen ontmoetten die van Paul. Ze kleurde even toen ze de uitdrukking erin zag.

Hij glimlachte teder en klemde haar dichter tegen zich aan. ‘Geen zorgen. We zorgen hier in het dorp goed voor elkaar. Als er iets te koop komt in het dorp, hoort John het doorgaans als eerste. We laten niet toe dat hier het grootste deel van het jaar de huizen leegstaan.’

Liesbeth en John keken goedkeurend toe. Het kwam wel goed met die twee. John ving de blik van Liesbeth en knikte naar haar. De lijnen om zijn ogen werden dieper en Liesbeth lachte. Een klein veelzeggend lachje. ‘Dat komt wel goed. Wij zullen echt pa Van Hierden niet inlichten als hier een huis de verkoop in gaat.’

Meneer Van Hierden kwam na een paar gesprekken tot dezelfde conclusie. Hij vroeg de makelaars in de omgeving wel of ze hem op de hoogte wilden houden. Hij wilde gaan beleggen in vakantiewoningen, dus als er iets in de aanbieding kwam…

‘Nee, daar is niet veel kans op voorlopig. Maar als je toch de toeristenbranche in wilt gaan, pak het dan een beetje breed aan. Er komt binnenkort een vakantieparkje in de aanbieding, heb ik gehoord,’ lachte een van hen. ‘Er gaat iemand stoppen, want hij moet, als hij door wil gaan, investeren. De toeristen willen hoe langer hoe meer luxe en hij heeft er met zijn zeventig jaar geen zin meer in om dat park aan te pakken. ‘De “Hof van Heden” heet het. ’

‘Een heel park. Toe maar,’ grinnikte meneer Van Hierden. ‘“Hof van Eden” durfde hij zeker niet aan? Kan ik me voorstellen. Je moet wel lef hebben om een camping als een paradijs te betitelen. O, ligt het zo mooi? Nou ja. Dat mag dan ook wel. Maar Ik zie mezelf nog niet als campingbaas. Enfin, ik hoor van je als er huizen in dat dorp vrijkomen, hè? Liefst een beetje grote panden. Prijs is ondergeschikt als het echt iets is. Doe je best.’

‘Doe ik. Maar weinig kans dat dat vlug gebeurt. Hier deunt het ook niet van mensen die willen verkopen. Overal gebrek aan huizen. Amsterdam is echt geen uitzondering.’

‘O, ik dacht dat het bij jullie gemakkelijker lag dan bij ons…’ zei meneer Van Hierden vaag. ‘Nou ja, er komt wel iets vrij. Bedankt alvast.’

De makelaar legde zijn telefoon weg op zijn bureau en schudde zijn hoofd. Die lui uit de Randstad hadden toch een vreemde kijk op de rest van het land.

Meneer Van Hierden vouwde zijn handen in elkaar en keek door het raam van zijn kantoor naar buiten. De bomen langs de weg hadden het meeste blad al verloren en de kale takken bogen licht in de wind. Bijna november… de winter kwam eraan. Hij hield niet van de winter. Die maanden lag de handel in huizen zo goed als stil. Het was tijd voor nieuwe projecten. Kantoorpanden werden het hele jaar door verhandeld. Een camping. Of was het een bungalowbedrijf? Hij had op het moment geld genoeg te besteden. Te veel kapitaal op de bank was niet handig. Zijn gedachten zwierven weg. November. Was Robbie niet jarig in november? Hij zou het Meta even vragen.

Hij streek over zijn beginnende buik en tikte op zijn telefoon zijn huisnummer in. ‘Meta. Wanneer is mijn… eh… onze jongste kleinzoon ook alweer jarig? De vijftiende? Zeker weten? Dat is vorig jaar niet gevierd, anders zou ik het wel geweten hebben. Houd die datum in ieder geval vrij. O, had je dat al gedaan. Goed! We gaan dat natuurlijk vieren. O, was je dat al van plan? En een cadeau? Overleg met Victorien? Lijkt me niet nodig. Wel? Nonsens. Die jongen mag wel iets extra’s hebben. Hij mist al genoeg. Zijn vader en ook nog eens zijn moeder. Enne… Ik ben op tijd thuis.’

Hij staarde naar de telefoon in zijn hand. Dat moest hij Meta nageven: ze wist dit soort dingen altijd. Al leek ze minder om de kinderen en kleinkinderen te geven dan hij… waarom zou ze er anders niets om geven dat ze zo ver weg woonden… ze wist wel precies wanneer ze jarig waren en hoe ze het op school deden. Nou ja, ze had ook niet veel anders aan haar hoofd en ze had een minder sterk karakter dan hij. Nog altijd was ze niet in haar gewone doen na… Zijn gezicht verstrakte. Niet dat zij het erger vond dan hij dat Bob overleden was. Bob, ondanks zijn starre houding en zijn weerzin tegen het bedrijf dat hem toch maar een goed huis en een goede opvoeding had opgeleverd, was toch zijn zoon. De jongen had hem tenminste nog iets extra’s nagelaten. Die kleine Robbie kon het gemis misschien een beetje vergoeden. Lastig dat Victorien en die Liesbeth zo star waren. Maar daar was wel iets aan te doen.

[wordt vervolgd