'Een [rampjaar] om heel snel te vergeten'

23 december 2020 om 15:27

Voor Marti en Antoinette Jansen is 2020 een jaar om heel snel te vergeten. Corona, een burn out, een zeldzame botbreuk, een doodzieke dochter en een sterfgeval binnen de familie: het is slechts een kleine greep uit de ellendige gebeurtenissen waarmee de familie de afgelopen maanden werd geconfronteerd. ,,We riepen al heel snel dat wat ons betreft de vuurpijl de lucht in mocht om 2021 in te luiden, maar dat is ons ook nog afgepakt'', zegt Marti met een knipoog.

Normaal gesproken is Marti Jansen één bonk energie. Naast zijn werk bij de Moba (als technisch schrijver) is de Barnevelder in zijn vrije tijd druk bezig om nieuwe initiatieven te ontplooien. Hij staat te boek als dichter, schrijver, wandelgids, storyteller, veilingmeester en kartrekker (van het Literair Café Barneveld en het niet zo geheime genootschap van Bockbierrijders). Dit jaar liep de anders zo onverstoorbaar doordraaiende machine helemaal vast. ,,De coronacrisis heeft er bij mij stevig ingehakt. Ik wilde thuiswerken, maar omdat de systemen niet optimaal werkten, ging ik steeds langer door. Ik wilde mijn werk goed doen en alles op tijd klaar hebben, maar alles liep steeds moeizamer. Ik sliep slecht, ging ook ´s nachts uit mijn bed om weer aan het werk te gaan. Het werd van kwaad tot erger. Uiteindelijk knapte het lijntje rond Hemelvaartsdag.''

RISICOGROEP Op zich was het vrij logisch dat Marti thuis wilde werken. Als diabetespatiënt met astmatische klachten behoort de Barnevelder tot de corona-risicogroep. ,,De angst voor het virus bereikte ook mij. Ik ging er helemaal mee aan de haal, mede door de onbekendheid eromheen. En dan helpt het niet dat je thuis in je eentje op je boekenkamer zit te werken. Achteraf gezien was het beter geweest als ik minimaal één dag per week naar kantoor was gegaan. Dan was ook de communicatie soepeler gelopen.''

Aangejaagd door adrenaline hield Marti het nog best lang vol, maar rond Hemelvaartsdag was de pijp volkomen leeg. De symptomen: huilbuien, een hoge hartslag, een ontregelde suikerspiegel, slapeloosheid en stress. ,,Ik was niet te genieten, voelde me heel snel aangevallen en reageerde me af op mijn omgeving. Voor Antoinette en onze twee dochters was het geen leuke tijd.''

KWAADAARDIGE TUMOR Marti´s werkgever schoot te hulp. De Moba schakelde niet alleen een mediator in, maar ondersteunde ook zijn wens om op Texel even tot zichzelf te komen met zijn vrouw, overigens met volledig goedvinden van de ARBO-arts. Die tactiek leek goed te werken, maar begin juli stond het leven van de familie Jansen opnieuw op z'n kop. ,,Ik ging op bezoek bij mijn ouders. die op dat moment vakantie aan het vieren waren op een camping in Otterlo waar ze een stacaravan hadden'', vertelt Antoinette. ,,Het viel me op dat de mondhoek van mijn moeder scheef hing. Ook articuleerde ze slecht. Ik vermoedde dat ze was getroffen door een tia. We zijn naar de huisartsenpost gegaan om testjes te laten doen. Uiteindelijk werden we doorverwezen naar het ziekenhuis, waar we te horen kregen dat mijn moeder een kwaadaardige tumor in haar hoofd had. Dat was een ongelooflijke klap, die we niet hadden zien aankomen.''

Antoinette's moeder (de in Barneveld woonachtige Ineke van Dam) werd doorverwezen naar het UMC in Utrecht, waar de neuroloog een operatie voorstelde. 'Dat is de enige manier om te kijken hoe we er voorstaan', zei hij.

Niet veel later werd Ineke geopereerd. ,,Omdat de tumor niet ingekapseld bleek te zijn, wist de arts niet wat mijn moeder eraan over zou houden. Later bleek ze aan de linkerkant van haar lichaam verlamd te zijn. Mede dankzij haar eigen sterke wil en doorzettingsvermogen kon ze al snel weer zelfstandig achter een rollator lopen.''

DOLDWAZE DAGEN Voor Antoinette, in het dagelijks leven verpleegkundige, waren het doldwaze dagen. Waar mogelijk ruilde ze diensten met haar 'lieve' collega´s van het verpleeghuis waar ze werkzaam is. ,,Omdat mijn ouders in dezelfde straat wonen, was ik in de gelegenheid om mijn moeder na haar operatie te verzorgen en stond ik mijn ouders met raad en daad terzijde in het overleg met artsen en ziekenhuizen.''

In de tussentijd begon dochter Nicky steeds meer buikpijn te krijgen. De klachten werden bij de huisartsenpost eerst nog afgedaan met de diagnose 'zomergriepje', maar de pijn werd in de loop van de tijd alleen maar erger. De huisarts signaleerde in tweede instantie een overactieve dikke darm en schreef pillen voor. ,,Die hielpen voor geen meter, want 's nachts zat Nicky op de trap te huilen van de pijn. De andere ochtend heeft de huisarts ons doorverwezen naar het Meander Medisch Centrum, waar een scan en bloedonderzoek duidelijk maakte dat er torenhoge ontstekingswaarden in het bloed zaten.''

De diagnose: een heftige blindedarmontsteking; de blindedarm was al veertien dagen eerder gesprongen. ,,De arts zei dat hij Nicky voor de dood heeft weggehaald. Als we een dag later waren geweest, had onze dochter nu niet meer geleefd. Door die ontsteking zat er ongelooflijk veel viezigheid in die buik. Ze was intern flink vergiftigd.''

Vanwege de aangescherpte coronamaatregelen mochten Marti en Antoinette pas een dag later bij hun dochter op bezoek. ,,Maar het spreekuur konden we niet vol maken, zo ziek was ze nog.''

LONGONTSTEKING Tot overmaat van ramp moest ook Antoinette's moeder juist op dat moment weer naar het ziekenhuis vanwege een longontsteking en diverse longembolieën. ,,Van het ambulancepersoneel, dat ons ronduit onbeschoft behandelde, mochten we niets meegeven en mocht er niemand mee naar het ziekenhuis. Vreselijk was dat.'' Vanaf dat moment pendelde de familie opgesplitst heen en weer, tussen het Meander Medisch Centrum in Amersfoort (waar Nicky lag) en Ziekenhuis Gelderse Vallei in Ede, waar Antoinette’s moeder werd verpleegd. Voor Antoinette en Marti waren het hectische dagen.

Inmiddels was duidelijk geworden -uit gesprekken met artsen uit het UMC- dat de hersentumor bij Ineke niet bestreden kon worden. ,,Mijn moeder gaf aan geen chemo te willen, omdat ze toch niet meer beter zou worden. Gezien de groei van de tumor gaven de artsen haar nog een maand of drie.''

Dochter Nicky was inmiddels ook weer thuis. ,,Met heel veel pijn, maar nu ook met angst. Ze zag nu pas in hoe ernstig haar situatie was geweest. Het kan een half jaar tot wel een jaar duren voordat ze weer de oude is.''

Alle hectiek en stress misten hun uitwerking niet. Marti kreeg steeds meer last van de nekhernia die hem al jaren parten speelt. ,,Ik ben in de loop der jaren bij diverse klinieken geweest, maar geen enkele artsen durfde het aan om me te opereren.''

VALPARTIJ Ook kreeg Marti weer pijn in zijn onderrug. ,,Het leek me verstandig om in beweging te blijven en dus besloot ik de schuur een beetje op te gaan ruimen. Zonder dat ik het doorhad, viel de bezem naast de deur om, die als een soort van rekstok op een schap op kniehoogte bleef hangen. Bij het naar buiten lopen klapte ik als een knipmes voorover. Gelukkig landde ik met mijn hoofd op een tuinkussen, maar met mijn schouder en nek kwam ik vol op de klinkers terecht.''

De diagnose: een gebroken bot, net onder het sleutelbeen. ,,Een zeldzaamheid'', zei de chirurg tegen mij. ,,Hoe verzin je het allemaal hè?'' Marti moest zes weken met zijn arm in een mitella en was zo goed als uitgeschakeld.

RENNEN VLIEGEN Ondertussen had Antoinette's moeder steeds meer zorg nodig. ,,Ik wilde niet dat ze werd opgenomen in een hospice, omdat ik dan bang was dat we elkaar vanwege alle coronamaatregelen niet meer zouden zien'', vertelt Antoinette. ,,Zorgverlof bleek door de CAO-regels geen optie, dus bleef ik rennen en vliegen. De nachtrust schoot er bij in, ik bleef voortdurend in de stress-stand staan. Op een gegeven moment was mijn hartslag zelfs op rustmomenten ruim boven de 100 en bleek na een bezoek aan de huisarts ook mijn bloeddruk veel te hoog. Zij schreef mij onmiddellijk rust voor. Uiteindelijk heb ik daarom besloten om me ziek te melden. Dat was voor mij de enige manier om het vol te houden.''

,,Samen met mijn vader heb ik voor mijn moeder kunnen zorgen. Ze wonen hier gelukkig om de hoek, waardoor ik heel veel kon doen: ik haalde haar uit bed, zette haar in de stoel, ging dan naar huis en kwam een tijdje later weer langs. Haar achteruitgang was heel confronterend om mee te maken, al is dat eigenlijk vooral na haar overlijden pas echt tot me doorgedrongen. Ik heb als professional zorg verleend. Dat was ook de enige manier om te overleven, denk ik nu. We moeten hierbij ook een groot compliment geven aan onze buren, die onze steun en toeverlaat zijn geweest, zowel voor ons als voor onze ouders.''

De gifbeker bleek nog lang niet leeg. Eerst werd Antoinette geveld door het coronavirus, waardoor ze in quarantaine moest. ,,Mijn broer en zijn vrouw konden de zorg voor mijn moeder gelukkig van mij overnemen, maar ik kreeg er geen rust door, hoewel ik ziek op bed lag. Zeker toen bleek dat mijn moeder ook corona had. 'Straks komt ze te overlijden en kan ik er niet bij zijn' schoot er door mijn hoofd. Dat zou toch vreselijk zijn! Gelukkig had ze nauwelijks last van het virus.''

CORONA Ondertussen werd Marti steeds zieker. De combinatie van corona en een astmatische bronchitis leverde temperaturen op van tegen de 40 graden Celsius. ,,Ik wilde bij voorkeur niet naar het ziekenhuis, want dan werd het voor mijn familie zo goed als onmogelijk om mij te bezoeken. Hoewel de saturatie-waarden (zuurstofpercentage in het bloed) intussen onder de minimumwaarden zakten en een ziekenhuisopname eigenlijk noodzakelijk werd, vocht hij thuis door. ,,Gelukkig heb ik het volgehouden en knapte ik mede door de antibioticakuur (tegen de astmatische bronchitis) langzaam meer zeker weer op.''

Wel heeft Marti een flinke tik gekregen door het coronavirus. Hij viel negen kilo af en voelde zich lange tijd intens moe. ,,Als ik voor mezelf een kopje koffie had gehaald, moest ik eerst een kwartier bijkomen op de bank. Inmiddels heb ik drie speciale corona-therapiesessies per week om aan mijn herstel te werken. En binnenkort gaan we weer diverse scans maken van de rug en de nekhernia bij een privékliniek in Amersfoort.''

AFSCHEIDSDIENST Ondertussen zag Antoinette's moeder het einde van haar leven naderen. ,,We hebben gesproken met elkaar, met de artsen en de begrafenisondernemer. Mijn moeder heeft haar eigen afscheidsdienst in elkaar gezet. Ze straalde in die laatste dagen ontzettend veel rust en vrede uit. Toen ze onder narcose was (tijdens de operatie ter bestrijding van haar hersentumor), heeft ze haar vier overleden pleegbroers rond het bed zien staan. Zij zeiden dat ze haar na haar dood zouden opvangen. Dat was voor mijn moeder een hele geruststelling. Ze geloofde niet in de kerk, maar wel in God. We hebben gelukkig allemaal op een goede manier afscheid van haar kunnen nemen. Ze had voor iedereen een persoonlijk woord. Eén van de mooie karaktereigenschappen van mijn moeder was dat ze het goede in anderen kon zien. Dat probeer ik mezelf ook steeds meer eigen te maken.''

Een paar weken na het overlijden van haar moeder probeert Antoinette de scherven bij elkaar te rapen en een beetje rust te vinden. ,,Het ene moment gaat het goed, het andere moment zit ik als een kind te huilen. Ik ga mijn moeder enorm missen. Ze was een lieve en actieve vrouw, die in onze beleving honderd zou worden. Ze fietste nog overal naartoe en wandelde elke dag uren met de honden. En dan zie je een gezond iemand in 3,5 maand helemaal wegkwijnen. Ongelooflijk. Gelukkig heeft mijn moeder dankzij Nicky en de Stichting Ambulance Wens vlak voor haar dood nog een bezoek kunnen brengen aan Texel. Dat was een bijzondere dag, waar we met ontzettend veel plezier en dankbaarheid op terugkijken.''

De kerstboom heeft zoals gebruikelijk een plekje gekregen in het gezellige huis van de familie Jansen, maar veel zin in de feestdagen hebben Marti en Antoinette niet. ,,Wat ons betreft mag dit jaar heel snel voorbij zijn. 2021 kan alleen maar beter worden. Daar gaan we voor.''