[-62-]
30 juli 2020 om 10:15‘Nee hoor, ik heb onderweg nog wat gehaald,’ stelt Wendy haar gerust.
‘Lust je al taart?’
‘Daar heb ik altijd een gaatje voor.’
‘Loop even mee, dan kun je zelf kijken wat je wilt.’
Zonder aarzelen kiest Wendy voor de appeltaart. ‘Daar heb ik de hele dag al zin in,’ lacht ze voor ze teruggaat naar de kamer.
Anna herademt. Hopelijk is het onderwerp verjaardagscadeaus nu afgehandeld. Ze ziet dat de koffie bijna op is. Die zal ze gelijk bijvullen, anders grijpt ze vanavond mis. Ze hoort de stemmen van Harm en Wendy maar het lukt haar niet om te verstaan waar ze het over hebben.
Ineens buldert Harm het uit. Daardoorheen klinkt het lichtere gelach van Wendy. Onwillekeurig lacht Anna mee.
Ze zet de kopjes en de schoteltjes met gebak op het dienblad en wil dat net oppakken als Harm de keuken in komt.
‘Lieverd, help me onthouden dat ik je nooit meer iets huishoudelijks cadeau geef,’ zegt hij. ‘Wendy heeft me net verteld hoe schandalig het is als je je vrouw iets voor het huishouden geeft.’
Wendy komt achter hem aan. ‘Pap! Dat heb ik niet gezegd. Niet zo.’ Haar stem klinkt verontwaardigd, maar haar ogen lachen.
Anna laat het dienblad voor wat het is en omhelst in één gebaar haar man en haar dochter. ‘Mijn grootste cadeau is dat ik mijn verjaardag met jullie kan vieren.’
Even blijven ze zo staan.
Bijna vijftig, denkt Anna. Tegenwoordig ben je dan nog lang niet oud. Zo voelt ze zich ook niet. Tegelijk is het wel een leeftijd waarop je de balans op gaat maken van je leven. Ze weet best dat de verhouding met Wendy misschien nooit wordt zoals ze gehoopt had. Tenslotte maakt Wendy haar eigen keuzes en dat is haar goed recht als volwassen vrouw. Toch geeft dit moment haar de hoop dat er groei zit in de relatie. Dat ze, eindelijk, de kloof die in de puberteit ontstaan is, kunnen overbruggen. Harm vangt haar blik en lacht. Dit is nu al de beste verjaardag in jaren, denkt Anna. Ook al kan ze haar familie met twee armen omvatten, dit is haar gezin, dit zijn de mensen met wie ze gelukkig is. De tranen springen haar in de ogen. Ze snuift en verbreekt de omhelzing. Ze wordt een sentimenteel oud mens!
De hele dag loopt ze op wolken en de verjaardagsvisite waar ze zo tegen op heeft gezien, valt haar alles mee. In de dagen die volgen, keert ze langzamerhand weer terug op aarde. Voor haar gevoel was er zoveel veranderd, maar voor Wendy blijkbaar niet. Nog steeds reageert ze heel onregelmatig op berichtjes en vaak ook helemaal niet. Heeft ze te veel waarde toegekend aan de zaterdag van haar verjaardag? Ze beseft ook wel dat het te mooi was om waar te zijn, dat in één klap alles koek en ei zou zijn. Dat zou een te suikerzoet verhaal zijn, maar toch…
Harm is die maandag net als anders met de vrachtwagen vertrokken. Ineens voelde ze zich eenzaam en verlaten. Om dat gevoel geen kans te geven om te wortelen, is ze elke vrije minuut aan het tekenen gegaan. Ze heeft nog nooit zoveel oud papier geproduceerd als nu. Toch merkt ze dat ze groeit, dat haar tekeningen beter worden en dat ze leert om van tevoren in te schatten of wat ze in haar hoofd heeft, ook mooi is op papier. Het vol overgave bezig zijn verdreef het eenzame gevoel.
16
‘Toch handig, een pedicure als vriendin,’ zucht Bernadette.
‘Dat je zo lang met die likdoorn rondgelopen hebt,’ zegt Anna verwijtend.
‘Wist ik veel,’ zegt Bernadette. ‘Iedereen heeft weleens een pijntje, maar dit ging maar niet weg. Ik wist niet eens goed wat likdoorns nu eigenlijk zijn.’
‘Naar binnen gegroeid eelt,’ weet Agnes. ‘Je kunt er ook pleisters voor kopen.’
‘Jullie zullen wel denken, nu preekt ze voor eigen parochie, maar zeker zulke grote likdoorns kun je het beste door de pedicure laten verwijderen,’ zegt Anna. ‘Zo, klaar en opgeruimd. Gaan jullie mee naar beneden?’
Als ze beneden zijn, zegt Anna dat ze meteen koffie maakt. Agnes en Bernadette lopen door naar de woonkamer.
‘O kijk,’ zegt Agnes. ‘Anna is aan het tekenen geweest.’
Bernadette buigt zich over het werk. ‘Mooi hoor, zo kan ik het niet. Vooral die vlinder op die bloem. Zo teer.’
‘Het heeft iets weg van de teerheid die Ynske, en Brand soms ook, in haar werk heeft, maar wel in haar eigen stijl. Als Anna het pedicurewerk zat is, moet ze maar een ruimte in De Kunstfabriek huren,’ vindt Agnes.
‘Ik voel me wel saai, hoor,’ zegt Bernadette.
‘Jij? Saai? Waarom?’ vraagt Anna die met een dienblad binnenkomt.
‘Jullie zijn allebei zo creatief,’ zucht Bernadette. ‘Ik kan dat gewoon niet. Ik zie nu al op tegen het pottenbakken van morgen.’
‘Dat meen je niet,’ zegt Agnes verbaasd. ‘Ik heb er juist superveel zin in.’
‘Omdat jij er goed in bent,’ zegt Bernadette.
‘Mwah,’ doet Agnes.
‘We maken de cursus toch wel af?’ informeert Anna.
Bernadette haalt haar schouders op, maar Agnes roept meteen: ‘Natuurlijk!’
Anna schiet in de lach, onwillekeurig lachen ze mee.
‘Waarom lachen we eigenlijk?’ vraagt Agnes.
[wordt vervolgd