‘Een meerwaarde in mijn leven’

3 juli 2020 om 20:09

Ik ben er door de corona nu drie maanden uit, en om het volleybal conditioneel weer op te bouwen lukt niet meer op mijn leeftijd. Dat moet je niet willen. Het is mooi geweest'', zegt Janny Janse resoluut.

Daarmee is een abrupt einde gekomen aan haar volleybalactiviteiten. Haar carriere begon in 1965. Het secretariaat van de dan 5-jarige volleybalvereniging SSS noteert in dat jaar Janny Gerrits als nieuw lid. De sportieve 20-jarige Janny speelde tot dat moment waterpolo bij De Waterkip, maar op aangeven van haar vriend Ton Janse (toen al een setje) besloot ze te gaan volleyballen. ,,Het zwembad was in de wintermaanden dicht en volleybal leek me een leuke sport. Er waren nog weinig dames dus ik kwam zonder volleybalervaring gelijk in het eerste team terecht.''

'MOOIE TIJDEN' We speelden ergens in de onderafdeling derde klasse geloof ik. Gewoon doordraaien zonder vaste spelverdeelster en de trainingen stelden nog niet veel voor. We trainden in de toenmalige Markthal in Barneveld op een harde vloer. Voor zowel de thuis- als de uitwedstrijden weken we uit naar Amersfoort, omdat onze hal niet geschikt was. Met zes meiden in één auto naar Amersfoort en weer terug. Mooie tijden'', zo blikt de bijna 76-jarige terug.

GEWAARDEERD LID Janny was niet alleen als speelster actief, maar ook op andere vlakken een meer dan gewaardeerd lid. Zowel binnen als buiten het bestuur kon SSS altijd een beroep doen op haar. Ze bekleedde jaren de functie van secretaris en gaf ondersteuning aan diverse feest- en jubileumcommissies. Binnen de lijnen stond ze ook haar mannetje. Fanatiek als ze was, kon ze zowel als spelverdeelster als in de aanval goed uit de voeten. Ze smaakte het genoegen van meerdere kampioenschappen met trainers als Eppo Luppes en Dick de Graaf. ,,Ik was redelijk technisch, had spelinzicht en de wil om te winnen was groot. Niet ten koste van alles hoor, want gelukkig kon ik ook wel tegen mijn verlies.'' Gevraagd naar de zwakke punten is ze ook duidelijk. ,,Dat blokken, waardeloos. Ik ben maar 1.66 lang en miste sprongkracht. Of mijn handen stonden weer niet goed, en die timing he…''

De ‘grand old lady’ kijkt met grote voldoening terug op een leven SSS. ,,Wedstrijdvolleybal doe ik al een jaar of vier niet meer, maar met de trainingen was ik er altijd bij. En natuurlijk de gezelligheid na afloop. In het begin hadden we helemaal geen bar, maar gelukkig was er café Vinkenborg, waar we onze sociale contacten verder onderhielden onder het genot van een wijntje. Nu heeft SSS een prachtig thuishonk, maar om eerlijk te zijn vond ik de Oosterboshal toch het gezelligst. Wat een sfeervol warm honk hadden we toen.''

WARM NEST De Barneveldse heeft haar vereniging altijd als een warm nest ervaren. ,,SSS is een heel sociale club waarbij het niet uitmaakt in welk team je zit. Ik heb er mooie vriendschappen en heel veel sociale contacten aan overgehouden. Het verenigingsgevoel is groot en ik heb het geluk gehad jarenlang in een hecht team te mogen spelen. Tijdens een zware periode in het ziekenhuis kwamen mijn teamgenoten me dagelijks beurtelings opzoeken. Dat zegt genoeg. We wilden graag bij elkaar blijven, dan maar een klasse lager en gelukkig hadden we de technische commissie daarin mee. Jarenlang heb ik in een team gespeeld met onder anderen Rita van de Broek en Teunie Visser. Nog steeds gaan we jaarlijks een weekendje weg met de oude garde. Zonder de mannen'', zo laat Janny veelbetekend optekenen.

,,Het voelt onwerkelijk dat het nu definitief gestopt is, al blijf ik ze volgen hoor. De jaren zijn omgevlogen, maar ik kijk met grote dankbaarheid terug. SSS heb ik in mijn hart gesloten. Een meerwaarde in mijn leven.''