‘Op 40-jarige leeftijd kreeg ik een [flinke baan]'
Elk kind is een kunstenaar. Het probleem is kunstenaar te blijven terwijl je opgroeit’. Het citaat van Pablo Picasso hangt bij Ada aan de muur in de kamer waar leerlingen individueel begeleid werden en waar met collega’s, ouders en externen veel gesproken is in het belang van de leerlingen. ,,Ik heb in januari 2019 de knoop al doorgehakt om nu te gaan stoppen, omdat ik wist dat ik veel tijd nodig zou hebben om me los te maken van deze school”, verklaart ze met een zweem van weemoed.
Van ouds was de gehandicaptenzorg haar domein. Daarna werd Ada vanaf 1980 vijftien jaar fulltime moeder. Ze deed veel vrijwilligerswerk in de kerk en op De Wheemschool (waar haar kinderen op zaten), als computermoeder, spelletjesmoeder en als lid van de oudercommissie.
Totdat er in 1996 een vacature kwam voor een onderwijsassistent op De Wheemschool en de Koningin Wilhelminaschool (KWS), allebei van de stichting Hervormde Scholen. Ada solliciteerde en kreeg deze functie. ,,Best spannend, omdat ik ineens een flinke baan kreeg op veertigjarige leeftijd.”
TROPENJAREN Het beviel goed. Ada herinnert zich de activiteiten, van plantjes poten tot pietenpakken naaien en van kelders schoonmaken tot individuele begeleiding. Na twee jaar werken als onderwijsassistent stimuleerde een collega haar om in Ede de deeltijd-PABO te doen, zodat ze leerkracht kon worden. ,,Dat waren tropenjaren, vanwege mijn gezin met twee pubers, werken en studeren. Dit had ik nooit gekund zonder de volledige steun van mijn man Piet. In die tijd hadden mijn ouders ook meer zorg nodig en overleden er familieleden. In september 2003 kon ik de opleiding toch afronden.”
Ada merkte al snel dat ze zich enorm aangetrokken voelde tot de leerling die meer tijd en aandacht nodig had om dingen te leren. Daarom twijfelde ze of ze voor de groep wilde staan of kinderen individueel wilde gaan begeleiden. Ze volgde haar hart en koos voor dat laatste, met zo nu en dan invalwerk in een groep. Bovendien besloot ze zich verder te specialiseren. Ze volgde de officiële opleiding voor remedial teacher en IB-er. Beide taken kon ze op De Wheemschool oppakken.
NOODLOT Echter, in 2010 sloeg het noodlot toe, want in dat jaar werd Ada ernstig ziek. ,,In eerste instantie leek dit met een operatie klaar te zijn, maar dit liep anders, waardoor ik een langdurig intensief traject in moest. Toch ben ik blijven werken met ondersteunende taken, ook al zat ik in de ziektewet. Zo had ik wat afleiding, want je wordt hierdoor wel een kwetsbaar persoon. Nu zijn we alweer tien jaar verder, dus: hoe mooi is dat? Ik ben heel dankbaar (grote glimlach).”
Vervolgens ging de onderwijsstructuur op de schop. De rol van de remedial teacher werd minder en die van IB-er groter, om de leerkrachten te begeleiden. ,,Ik dacht: help! Want ik wist dat ik mijn energie vooral uit de begeleiding van de kinderen haalde. Mijn toenmalige directeur wees erop dat je met goede begeleiding van collega’s nóg meer kinderen kunt bereiken en dat vond ik wel een mooie visie.”
Met de huidige directeur, Gert de Vries, had Ada als IB-er vanaf 2012 direct een goede klik. Met hem kon ze binnen het managementteam werken aan meer samenhang, ook om nieuwbouw te begeleiden. ,,Er waren veel ontwikkelingen tijdens het proces naar ‘passend onderwijs’, om te bepalen hoe je de school vorm wil geven.
Dan bewandel je als team een intensief proces, waarbij het ook belangrijk is om ouders mee te nemen. Je zoekt naar wat hun kinderen nodig hebben om tot bloei te komen. Daar horen soms ook teleurstellingen bij omdat je als school niet kunt bieden wat er echt nodig is. We gingen handelingsgericht werken en in de groepen gingen we lesgeven op drie niveaus. Dat was niet altijd eenvoudig, maar we kregen in onze nieuwe school prachtige leerpleinen en stilteplekken, ook om de zelfstandigheid van leerlingen te bevorderen.”
OPENHEID Ada prijst zich gelukkig dat ze een fantastisch team van collega’s heeft. ,,Er is weleens iets, maar er bestaat een enorme openheid om de dingen te bespreken. We vallen de persoon niet af, maar praten wel over de werkwijze die nodig is om doelen met kinderen te bereiken. Wanneer je als team een goede chemie hebt, straal je dat ook uit naar kinderen en ouders.”
De bewondering voor haar collega’s is groot. Ze merkt dat ze als IB-er zeer goed op haar plek zit. ,,De leerkrachten moeten het in de groep waarmaken, omdat het dáár gebeurt. Ik kan vanuit mijn kamer van alles bedenken en doen, maar zij zorgen ervoor dat alle leerlingen in de groep de aandacht krijgen die nodig is. Dat vraagt veel.”
Het pedagogische klimaat en de sfeer zijn volgens Ada cruciaal voor succes, met grote aandacht voor veiligheid en het welbevinden van de leerling. ,,Dat is de basis die je ieder jaar weer aan het begin van het schooljaar moet leggen. Daarna kun je verder met de cognitieve aspecten.”
RUIMDENKEND Ze wijst op de drie kernwaarden die de christelijke school hanteert: toewijding, verbinding en ontspanning. ,,De passie is er en de verbinding heb je met God en de mensen om je heen. We openen als team elke maandag de week met elkaar. Het is mooi dat ieder hier iets persoonlijks van maakt. Om even pas op de plaats te maken en te beseffen dat we het niet alleen kunnen.”
Bijzondere muziek en personen kunnen Ada dan enorm raken en inspireren. Ze was ook jeugdouderling in de gereformeerde kerk, maar het is duidelijk dat ze niet houdt van de hokjes waarin mensen vaak geduwd worden. ,,We zijn een hervormde school, maar de diversiteit is groot en we zijn ruimdenkend. Daarom kiezen veel mensen voor deze school en groeien we op dit moment weer behoorlijk.” Er komen nu zo’n driehonderd leerlingen naar De Wheemschool.
Ada kan met een gerust hart De Wheemschool verlaten. Tijd voor een andere invulling. Samen met haar man genieten van de (klein)kinderen. ,,Maar De Wheemschool zal altijd in mijn hart blijven.”