[-31-]

24 juni 2020 om 10:26

Ze werpt nog een blik in de spiegel. De klassieke donkerblauwe pantalon met bijpassende blazer staat haar goed. De rood-wit gestreepte blouse geeft het wat fleurigs. Nog zorgvuldiger dan anders heeft ze haar make-up aangebracht. Ze is er zeker van dat de meeste mensen ervan overtuigd zullen zijn dat ze alleen maar lippenstift heeft opgebracht en dat ze er voor de rest gewoon zo goed uitziet. Naast pedicure zou ze best een goede visagiste zijn, beseft ze.

Omdat ze naast Wendy niet het kleine moedertje wil zijn, is er maar één paar schoenen dat voor vandaag in aanmerking komt. Donkerblauwe, torenhoge naaldhakken. Schoenen die ze haar cliënten afraadt. Zelfs met die schoenen aan steekt Wendy met kop en schouders boven haar uit, zeker als ze dezelfde soort schoenen draagt. Ze kan Wendy moeilijk vragen op platte schoentjes te komen.

Ineens lacht ze. Haar ogen worden groot als ze in de spiegel ziet hoe haar gezicht daarvan verandert, hoeveel vriendelijker het wordt. Gek, dat je van jezelf niet weet dat je er van het ene moment op het andere zo anders uit kunt zien.

Als finishing touch doet ze de paarlen oorbellen in die ze bij hun vijfentwintigjarig huwelijk van Harm gekregen heeft. Ze houdt van parels en Harm vindt het fijn dat ze ze zo vaak draagt. Ze is ervan overtuigd dat Bernadette of Agnes hem in het oor gefluisterd heeft dat de oorbellen een perfect cadeau zouden zijn.

Goed, nu is het echt tijd om te gaan, anders is ze niet op tijd voor de lunch in Den Haag. In de auto rekent ze terug hoelang het geleden is dat ze Wendy heeft gezien. Het moet op Harms verjaardag zijn geweest. Een halfjaar heeft ze haar dochter dus niet gezien! Tussendoor hebben ze wel een of twee keer geprobeerd wat af te spreken, maar steeds zei Wendy op het laatste moment af. Een halfjaar is lang!

Soepel draait ze de snelweg op. De drukte op de weg valt mee, de spits is dan ook al voorbij. Ze haalt een paar vrachtwagens in en spint verder aan haar gedachten. Het komt vaker voor dat ze Wendy lang niet zien en ook weinig van elkaar horen. Ze appen of bellen echt niet dagelijks, zelfs niet wekelijks. De auto maakt een slinger als ze beseft dat Wendy maar een kleine rol in hun leven speelt en zij in het hare. Ze denkt eerder ‘dat moet ik Bernadette vertellen’ dan ‘dat moet ik Wendy vertellen’. Wat weet ze eigenlijk nog van het leven van Wendy, en Wendy van het hunne? Dat heeft ze nooit zo gewild en Harm ook niet, daar is ze van overtuigd. Hoe heeft het zo kunnen gebeuren?

Ze schrikt op als er voor haar ineens wordt geremd, en ze kan nog maar net op tijd reageren om een botsing te voorkomen. ‘Nu opletten, Anna,’ vermaant ze zichzelf geschrokken.

Naarmate ze Den Haag nadert, wordt het drukker op de weg en krijgen haar gedachten geen kans meer om af te dwalen. Ze zet de auto in de parkeergarage die Wendy haar aangeraden heeft. Ze is erg vroeg, ziet ze. Veel te vroeg. Dat wist ze van tevoren, maar ze wilde beslist niet te laat komen, dus daarom heeft ze extra marge ingebouwd en voor de zekerheid nog wat meer ruimte in de tijd genomen. Ondanks de drukte onderweg heeft ze toch behoorlijk door kunnen rijden, zodat ze nu meer dan een uur te vroeg is. Niet erg, denkt ze. Ze loopt eerst langs het restaurant zodat ze het straks goed weet te vinden, en gaat dan nog even winkelen.

Het valt tegen. Leuke winkels genoeg, maar ze is te onrustig om ervan te genieten. Een kwartier te vroeg staat ze alweer voor het restaurant. Ze besluit toch maar naar binnen te gaan, want ze heeft het koud en geen puf meer om nog langer rond te dwalen. Ze hoeft Wendy, die vast stipt op tijd is, toch zeker niet te zeggen dat ze er al zo vroeg zat? Dat komt altijd zo zielig over, vindt ze.

Ze moet ineens denken aan de verhalen van Agnes, die nogal wat ervaring heeft met daten via datingsites. Mannen die verongelijkt vertelden dat ze al een halfuur zaten te wachten tot het Agnes bliefde om, precies op tijd, te arriveren, maakten geen schijn van kans op een tweede afspraak, laat staan op een relatie. Evenmin als mannen die bij het eerste afspraakje meteen vertelden dat ze het leven zo zwaar vonden in hun eentje. Koken, wassen en nog werken ook, poehpoeh. Agnes raadde hun dan droog aan een advertentie voor een huishoudster te zetten.

Anna verbijt een glimlach. Agnes had zo een heel lijstje criteria waar een man aan moest voldoen, wilde ze nog een keer met hem afspreken. Ze gelooft niet dat Agnes veel tweede of derde afspraken heeft gehad. De laatste tijd hoort ze haar er trouwens helemaal niet meer over. Zou Agnes het zat zijn? Eindelijk geloven dat Anna gelijk heeft dat je via internet geen man opduikelt? Of zou Agnes haar negatieve uitlatingen beu zijn en er niet meer over praten waar Anna bij is? Hè, dat zou toch vervelend zijn! Ze bedoelt het juist zo goed. Je hoort soms zulke nare verhalen, daar wil ze Agnes tegen beschermen. Uiteindelijk ben je als vrouw alleen best kwetsbaar. Ze zal er extra op letten en het eventueel aankaarten bij Agnes, neemt ze zich voor.

Voor de tweede keer verzekert ze de serveerster dat ze zo bestelt, maar even wacht tot haar afspraak er is. Als ze nu koffie bestelt, dan is het kopje al lang en breed leeg voordat Wendy komt en dat zal haar dochter niet ontgaan. Ze zal snappen dat haar moeder er al veel te vroeg zat. Zal ze weggaan om een minuut voor de afgesproken tijd weer binnen te stappen? Nee, dat is ook raar. Ze voelt zich gewoon schuldig omdat ze hier nu al zit en weet dat Wendy daar wat van zou denken. Eigenlijk voelt ze zich altijd schuldig, want ze doet het nooit goed.

[wordt vervolgd