[Lijdensweg] is voorbij
18 januari 2020 om 08:58Zowel Ruano Taribuka als Silvan van Hierden sloten na de winterstop aan bij de A-selectie van SDV Barneveld. Voor de aanvallers kwam daarmee een definitief einde aan hun revalidatie. Kort na elkaar raakte het tweetal, dat elkaar buiten het veld regelmatig tegenkomt, geblesseerd. ,,Ik raakte als eerste geblesseerd'', begint Van Hierden. ,,In de zomer van 2018 was het bloedheet en was ik met vrienden in het zwembad. Ik sprong om een balletje te vangen en hoorde wat knakken. Eerst dacht ik dat het wel mee zou vallen, maar later bleek dat mijn middenvoetsbeentje gebroken was."
,,Ach, dat duurt een week of zes en dan kan ik weer aansluiten dacht ik'', vervolgt de 21-jarige centrumspits. ,,Zo gebeurde het ook. In oktober begon ik weer met voetballen. Bij de derde of vierde training draaide ik weg bij een tegenstander en knakte het op precies hetzelfde plekje. Ik moest weer naar het ziekenhuis. Daar zeiden ze dat het geen nieuwe breuk was, maar een scheurtje in de oude breuk."
,,Ik kon er gewoon mee doorgaan, kreeg ik te horen. Daardoor was ik opgelucht. Toen ik de volgende morgen wakker werd voelde ik dat er veel meer aan de hand was. Ik geloofde eigenlijk al niet wat ze in het ziekenhuis tegen me hadden gezegd. Omdat ik het niet vertrouwde ben ik naar een ander ziekenhuis gegaan en foto's laten maken."
,,Daar zagen ze dat het toch wel een echte breuk was en ik een week in het gips moest. Ik bleef daarna last houden en in december liet ik nog een keer een foto maken. Toen bleek dat die breuk er nog steeds zat. Ik kreeg toen de keuze om zes weken in het gips te gaan, of me laten opereren. Dan kwam er een schroef in en zou het daardoor veel sterker worden."
,,Ik koos voor de operatie, nadeel was wel dat dat pas in maart zou kunnen en ik daarna twee weken in normaal en vervolgens vier weken in loopgips moest. Dus wist ik dat het voor mij einde seizoen zou zijn."
NAAR A-SELECTIE Op dat moment was Taribuka ook al zwaar geblesseerd geraakt. Als B-junior werd hij gescout door diverse profclubs en werkte de negentienjarige vleugelspeler stages af bij Go Ahead, NEC en De Graafschap. Dat leidde niet tot een overstap, wel tot een vervroegde overgang naar de A-selectie. ,,Bij SDVB kreeg ik een gesprek met Johan de Man en Wilco van Dijk'', vertelt Taribuka. ,,Zij vonden het beter voor mijn ontwikkeling als ik de A-junioren zou overslaan. Ik ging meetrainen met de A-selectie en mijn wedstrijden spelen in het tweede."
,,Ik had mijn debuut in het eerste al gemaakt toen ik in het seizoen erna geblesseerd raakte in een wedstrijd met Jong SDVB. Dat was in oktober, dus twee maanden nadat Silvan geblesseerd raakte. Ik weet nog precies wat er gebeurde. Ik maakte een schijnbeweging naar links en ging zelf door naar rechts. Mijn knie zakte naar buiten en ik lag op de grond. Lopen ging op dat moment niet meer."
,,Ik wist meteen dat het foute boel was. Het is lastig te omschrijven. Je voelt dat er wat kapot is in je knie, maar na ijzen kon ik gewoon naar huis fietsen. Daardoor dacht ik dat het misschien wel mee zou vallen. Ik hield eerst een tijdje rust, maar toen dat niet hielp ben ik toch maar naar het ziekenhuis gegaan."
'KWARTJE MOEST NOG VALLEN' Daar hoorde Taribuka dat zijn voorste kruisband helemaal afgescheurd was, terwijl zijn achterste kruisband was ingescheurd. ,,Mijn moeder wist meteen hoe erg het was, maar bij mij moest toen het kwartje nog vallen. Ik had er nog nooit van gehoord en wist echt niet wat het was. In december werd ik geopereerd."
,,Daarna bleek er een ontsteking in mijn knie te zitten en moest ik weer onder het mes. Dat zorgde er voor dat ik achterstand opliep in mijn revalidatie. Dat heb ik daarna gelukkig wel ingehaald. Ik heb intensief gerevalideerd bij de KNVB en half augustus stond ik bij SDVB weer op het trainingsveld."
Zover was Van Hierden op dat moment nog niet. ,,Ik ben eerst een paar keer terug geweest voor controle. Bij een middenvoetsbeentje is het zo dat hoe vaker je 'm breekt hoe langer het duurt voordat het weer goedkomt. Eind augustus ben ik weer begonnen met krachttraining en fysiotherapie. Daarna kon ik ook weer het veld op en langzaam maar zeker minuten maken in het tweede om ritme op te doen. Voor de winterstop heb ik weer een aantal wedstrijden meegedaan. Dat was heerlijk. Door zoiets stoms mis je een compleet voetbalseizoen. De dokter zei overigens wel dat het een zwakke plek was en als het toen in het zwembad niet was gebeurd, dat het op een later moment wel was gebeurd. Doordat die schroef er nu in zit is de kans heel klein dat het nog een keer breekt."
VEEL CONTACT Tijdens hun revalidatie hadden de twee veel contact met elkaar. Van Hierden heeft verkering met Shanice, de zus van Ruano. ,,Daardoor zagen we elkaar regelmatig en hadden we veel steun aan elkaar'', zegt het tweetal. Van Hierden: ,,Toen ik mijn voet brak was hij nog gewoon aan het voetballen. Op het moment dat hij zijn kruisband afscheurde was ik juist op de weg terug, tenminste dat dacht ik toen."
,,Vanaf het moment dat ik opnieuw een breuk opliep in mijn voet zaten we wel een beetje in hetzelfde schuitje'', vervolgt de spits. ,,Op dat moment ben je echt lotgenoten en dan heb je wel veel aan elkaar. Je staat er niet alleen voor. Samen met iemand doen werkt wel fijn."
'ZWAAR GENOEG' Zo denkt Taribuka er ook over. ,,We hebben veel met elkaar kunnen praten en gingen samen bij de wedstrijden kijken. Het is al zwaar genoeg dat je langs de staat en je weet dat jij een jaar niet kan voetballen. Het gevoel dat je dan niet alleen bent was wel een steun voor me."
,,We konden niet echt samen revalideren'', vervolgt de vleugelaanvaller. ,,Ik ben in Zeist gaan revalideren, dus dat veranderde de situatie wel een beetje." Van Hierden: ,,We hadden ook andere schema's. Het proces bij een kruisband duurt veel langer en je moet langzaam maar zeker spierkracht opbouwen. Bij mij was het juist vooral wachten, heel lang wachten, totdat het bot was aangegroeid. Dat moest sterker worden. Daarna kon ik weer het veld op."
Dat lukte beiden eind vorig jaar. Ze speelden zelfs al de nodige wedstrijden in het tweede team van SDVB. Taribuka: ,,Ik heb vier of vijf wedstrijden in het tweede gespeeld om het op die manier rustig op te bouwen. Nu ben ik 100 procent fit.'' Van Hierden: ,,Ik heb zelfs een wedstrijd of acht in het tweede meegedaan. En op het einde ook volop meegetraind met de A-selectie. Het voelt weer helemaal goed. Ik heb nergens last van. Gelukkig was het mijn rechtervoet. Ik ben links, dus ik hoef hem alleen maar als standbeen te gebruiken, haha."
Voor beiden was het geweldig nieuws toen ze te horen kregen dat ze vanaf nu weer volledig bij de A-selectie horen. Dat betekent natuurlijk niet dat ze automatisch hun wedstrijden in het eerste spelen. ,,Er is altijd tegen me gezegd dat ik bij de A-selectie zou blijven ondanks de blessure'', benadrukt Taribuka, die in Amersfoort de opleiding media en design volgt aan het ROC. ,,Dat was voor mij mentaal heel fijn. Ik wist dat ze me niet lieten vallen nu het tegenzit. Of ik er tegen DFS bij ben weet ik nog niet. Door kleine pijntjes heb ik niet altijd mee kunnen trainen. De keuze is aan de trainer. Ik weet dat ik twee heel goede voetballers voor me heb staan en enorm mijn best zal moeten doen."
Ook Van Hierden, die werkt als adviseur buitendienst bij BDU Media, weet nog niet of hij als speler of toeschouwer meegaat naar Opheusden. ,,Ook ik wist dat als ik weer fit was terug zou keren in de A-selectie. De afspraken die we voor vorig seizoen gemaakt hadden zijn doorgeschoven naar dit seizoen. Blijkbaar hadden ze wel vertrouwen in me, dat was fijn om te horen. Ik hoop dat ik er bij zit. Mijn wedstrijdritme is misschien nog niet zoals het was, ik ben er wel klaar voor."
SAMEN BELANGRIJK WORDEN De twee moeten dus vanaf nu gaan strijden voor een plekje. Door hun blessures is de onderlinge band alleen maar hechter geworden. De droom is nu om samen belangrijk te worden voor SDVB 1. ,,Vroeger hadden we het daar nooit over. Dat kwam denk ik ook door het leeftijdsverschil'', zegt Taribuka. ,,Maar het zou mooi zijn als we het samen kunnen halen. Zeker nu lijkt het me heel mooi om met Silvan in het eerste te spelen. Ik geef ze wel voor en gun hem zijn goaltjes wel."
Van Hierden begint te lachen als hij dat hoort. ,,Het is zeker ons doel om samen in de basis te komen en ik vind die rolverdeling prima. Ruano moet ze voorgeven en dan schiet ik ze er wel in. Daar hebben we het aan het begin van onze revalidatie veel over gehad. De laatste tijd wat minder. We waren vooral blij dat we weer konden voetballen. Als je zo'n lange tijd niet kunt voetballen, dan maakt het je niets uit in welk team je weer gaat spelen. Maar nu we er weer bij zitten gaan we er ook echt voor. Samen in het eerste."
Taribuka knikt instemmend. ,,Samen aan de aftrap verschijnen in het eerste. Dat lijkt me geweldig mooi. Dan zijn we echt beiden weer helemaal terug na onze blessures."
