Oudste inwoner gemeente Barneveld viert zijn 106e verjaardag

BARNEVELD Aalt Wallet werd gisteren 106 jaar. De oudste inwoner van de gemeente Barneveld, die vanmorgen bezoek kreeg van burgemeester Jan Luteijn, is tegenwoordig woonachtig in verpleeghuis Norschoten. Felicitatiekaartjes zijn welkom op het volgende adres: Aalt Wallet, Norschoten, Kweekweg 5, 3773 BH Barneveld.

Twee jaar geleden stond er een groot interview met Aalt Wallet in deze krant. Hieronder een aantal passages uit dat artikel.

ZWARTEBROEK Aalt werd 9 januari 1916 geboren, in een boerderij aan de Wolfsesteeg nog net op grond van Nijkerk, pal bij de grens met Barneveld. ,,Mijn vader - Marinus Wallet - had een gemengd bedrijf. Ik moest na schooltijd helpen met aardappelen rapen. Dat ging in die tijd nog op die manier, het was niet zo goed voor je rug.”

Omdat dit vlak bij Zwartebroek is, was de familie Wallet volledig op dit dorp gericht. Zodoende bezochten Aalt en zijn twee zusters Geertje en Mina daar de School met de Bijbel. Hij kon prima met hen opschieten. ,,Daarom moesten we elke dag op klompjes een klein half uurtje lopen, want we hadden nog geen fiets. Op school leerden we psalmen uit ons hoofd, maar daar had ik geen moeite hoor. Je zat met z’n tweeën in een houten bankje en je schreef met een pennetje dat je in de inkt moest dopen. Soms knoeide je weleens natuurlijk.”

In de natuur ging Aalt met zijn vrienden op zoek naar vogelnestjes en ving hij meikevers. Een vriendje had deze torren een keer in zijn zakdoek gedaan om op school te laten zien, maar de juf vond het maar enge beestjes. ,,Een paar vlogen door de school. Daar was zij niet zo blij mee (lacht).”

Het gezin ging in Zwartebroek naar de Gereformeerde Kerk. Aalt Wallet bleef altijd lid, ook toen de Protestantse Kerk Nederland (PKN) ontstond. Het geloof betekent veel voor hem, al waren er periodes dat hij dit minder sterk ervaarde. ,,Anders is het leven leeg. Het kerkhof is niet het laatste. Boven zijn niet zoveel deurtjes als hier op aarde. Hier heb je katholieken, gereformeerden, hervormden en veel afscheidingen. Dat is op de Veluwe heel sterk. Ik vind dat niet zo nodig, want er is maar één Bijbel.”

HARINGVLIET Aalt was 44 toen hij trouwde met Adriana Vroegindeweij, een verpleegkundige die geboren was in Stad aan ‘t Haringvliet op Goeree-Overflakkee. ,,Ik leerde haar kennen toen ze werkte in het Bennekomse streekziekenhuis. We zijn bijna 52 jaar getrouwd geweest, maar hebben helaas nooit kinderen gekregen. Mijn vrouw heeft er wel veel in haar armen gehad, omdat ze verpleegster was.”

Het echtpaar ging eerst wonen op de plek van de boerderij van Aalts ouders. Daarna verhuisden ze naar een woning aan de Jacob Catsstraat in Barneveld, waar zij samen twintig jaar woonden. Aan de rand van het dorp woonde hij hier in een ‘twee onder één kap’ met buurman Gert Waaijenberg. 

Vervolgens ging hij lange tijd wonen in een appartement in het midden van Barneveld, boven een Grieks restaurant aan het Pastoor Gowthorpeplein. De buren Riet van Lagen en Greet Donkersteeg ziet hij af en toe nog weleens. Wallet heeft nog familie, één schoonzuster van 86 en een zwager van 91 jaar oud.

TIMMERFABRIEK Wallet werkte bij timmerfabriek Sterlie aan de De Ruiterlaan in Voorthuizen. ,,Ik maakte kleine houten spullen, zoals playboys om toiletrollen op de stapelen. Ik vond het werk niet zo leuk, maar ja, je moet wel iets doen om de kost te verdienen.”

Dit deed Wallet tot zijn vierenzestigste, want toen bleek ineens dat hij evenwichtsstoornis had. Hij moest hierdoor vlak voor zijn pensioen stoppen met werken. ,,In het begin heb ik daar veel last van gehad, maar later niet meer.”

De Barnevelder zegt dat hij redelijk verschoond bleef van fysieke ongemakken. Het breken van zijn heup bagatelliseert hij sterk. Daar zit nu een prothese. ,,De andere heup heb ik ook gebroken, maar die hebben ze met drie schroeven weer aan elkaar gedraaid. Lopen gaat nu eigenlijk niet meer. Dat is nu eenmaal zo, want alles wat aan mijn lijf zit, is ruim 9 jaar oud hè. Ik zeg altijd: houd het hoofd koel, de voeten warm en stop niet al te vol de darm.”

Wallet eet graag lekker en neemt genoegen met ‘wat de pot schaft’. ,,Een stukje vlees lust ik altijd wel.” Wallet gaf weinig om alcohol, al herinnert hij zich dat hij in Duitsland en Oostenrijk weleens een halve liter geserveerd kreeg. Daar kwam hij wel met vakanties met busgezelschappen. De schoonheid van de bergen kon hij waarderen. Later dronk de Barnevelder wel graag elke dag een borreltje en later een glaasje Port.

Wallet herinnert zich de weg die van Apeldoorn naar Utrecht liep, wat niet de huidige snelweg was. Hij behaalde zelf al snel zijn rijbewijs. Zijn eerste auto was een kleine Fiat 600. ,,Je kon ook auto’s huren, voor vijf cent per kilometer.”

Aan de Hoevelakenseweg bij Terschuur pootten Aalts vader en zijn broer een eikenboom die er nog steeds staat. Het fietspad is er netjes omheen gelegd. Wallet herinnert zich ook het oude stationsgebouw. Er liep nog een spoorlijntje vanuit de haven van Nijkerk, door Appel heen naar Barneveld. Als er een trein aan kwam, liep er iemand met een rode vlag naar buiten, zodat auto’s even stopten. Op donderdag kwamen er altijd mensen naar de markt. Deze spoorlijn is in 1939 al opgeheven.”

VERZET Aalt was 24 toen de Tweede Wereldoorlog begon. Hij moest met zijn ouders evacueren, omdat de boerderij in de vuurlinie lag van het oorlogsgeweld. Dus verhuisde de familie Wallet naar Putten, waar ze bij iemand anders introk. ,,Toen we teruggingen, was het een flinke rommel op de boerderij.”

Zijn zuster Geertje was tijdens de oorlog actief in het verzet. Ze bracht als koerierster boodschappen over. ,,Er stond ook een keer een grote koffer met gestolen voedselbonnen klaar, die moest naar Arnhem worden gebracht. Niemand durfde dit te doen. Ze zette die koffer achter op de fiets en reed zo langs twee controleposten heen. Gelukkig vroeg geen mens wat er in die koffer zat. Later is ze in Heemstede terecht gekomen en heeft ze daar tijdens de hongerwinter nog tulpenbollen en suikerbieten gegeten. Geertje heeft het er levend afgebracht. Als ze haar hadden betrapt, zou ze de kogel hebben gekregen.”

Zelf was Aalt tijdens de oorlog zoveel mogelijk thuis aan het werk. De helft van de melkopbrengst ging naar de fabriek, de andere helft dronk het gezin zelf. ,,We verkochten ook wel wat boter.”

Hij herinnert zich dat er eind 1944 veel Puttenaren opgepakt werden door de Duitsers, na een liquidatieactie van Het Verzet op een hoge officier. Daar zaten ook twee neven van Wallet bij. Zij werden afgevoerd naar een concentratiekamp. ,,Ik heb nooit meer iets van hen gehoord.” Zelf is Aalt de oorlog redelijk doorgekomen. Hij had zich moeten melden om voor de Duitsers te werken, maar dat heeft hij nooit gedaan.

BIJEN EN ORGEL De Barnevelder kan geen televisie meer kijken, vanwege zijn blindheid, maar hij luistert nog wel dagelijks naar de radio om het nieuws te volgen. ,,Vroeger was dat maar zo’n klein kistje dat kon praten, dat was heel bijzonder (lacht).” De Barnevelder heeft altijd AR gestemd en later het CDA. ,,Maar ik was niet zo revolutionair hoor.”

Dat het klimaat en het milieu vandaag de dag de verkeerde kant op gaan, is volgens Wallet de schuld van de mensen. ,,Er kunnen bijna geen insecten meer leven en er zijn bijna geen bijen meer. Als dat zo doorgaat, krijgt Nederland gewoon weer woeste grond. De kinderen zitten nog niet in de schoolbanken of ze spelen al met zo’n mobieltje. Ik heb er nog nooit een gehad en gebruik de gewone telefoon.”

Aalt leerde orgelspelen. Thuis stond een orgel met een ‘doorlopende trompetklank’. Hij had geen ambitie om kerkorganist te worden. Als muzikant houdt de Barnevelder van allerlei muziek, zoals André Rieu met zijn Strauss-orkest en de muziek van accordeonist John Woodhouse, van wie hij meerdere elpees kocht.

SWIEBERTJE Wallet gaf niet zoveel om televisie, maar series als ‘Swiebertje’ en ‘Stiefbeen en zoon’ kon hij wel waarderen. Ook keek en luisterde hij wel naar ‘Nederland zingt’. Twaalf jaar was hij tenor in het koor Ex Animo van Terschuur/Zwartebroek.

Wallet had vroeger een grote witte keeshond, die hij voor het gemak maar Kees noemde. Hij herinnert zich dat het dier weleens wegrende en nergens meer te vinden was. ,,Dan ging ik zoeken, maar als ik thuiskwam bleek dat hij gewoon bij mijn vader op schoot zat. Want pa woonde toen bij ons in het bakhuisje.” Later kwam een andere (soort Fox-)hond aanlopen en die ging nooit meer weg bij Wallet.