Vorige week werd ik positief geraakt door een bericht op Twitter. Het was gepost door professor Chantal Bleeker-Rovers van het UMC Radboud. Blij met Twitter, dat is geen vanzelfsprekendheid. Er zijn veel momenten waarop ik doodmoe word van sociale media. Zeker als het over de corona gaat. De meningen en de tabellen buitelen over elkaar heen. Uit veel reacties blijkt dat mensen niet communiceren, omdat ze zoeken naar begrip over en weer. Ook niet omdat ze nieuwsgierig zijn of die ander iets goeds te zeggen heeft. De ‘gesprekspartners’ zitten ieder voor zich in hun eigen monoloog en draaien hun eigen langspeelplaat af. Het is eenrichtingsverkeer, zenden en niet ontvangen. Ik leg m’n tablet meestal snel weg en pak een roman of kijk naar een goede film. Al die reacties en boosheid, het ‘vervuilt je ziel’, zoals een Benedictijnse zuster in het klooster in Oosterhout ooit treffend zei.
Maar de tweet van prof. Bleeker-Rovers deed me goed. In de verpleegpost van een COVID-afdeling heeft iemand op een whiteboard een gedichtje geschreven. Ik stel me zo voor dat medewerkers van het ziekenhuis in die ruimte even bijkomen met een kopje koffie of een lunch. Wat mooi dat er dan ook voor jou als zorgverlener wordt gezorgd. Via een gedic..
