De beelden van de overstromingen in Nederland, Duitsland en België zijn aangrijpend. Zelf ben ik opgegroeid in een dijkwoning in Hardinxveld-Giessendam. Ik speelde op het strandje tussen de kribben. Ik ken de charme van het water, maar ook het gevaar. De zuigende kracht wanneer een duwboot langs komt, de sterke stroming in de Merwede. Het was nog voor de Deltawerken, dus springtij kon leiden tot hoge waterstanden. De tuin en de kelders hebben meerdere keren blank gestaan. Maar het huis stond boven op de dijk en als kind voelde ik me veilig.
In de jaren negentig woonde ik nog steeds in Hardinxveld-Giessendam. Op een minder veilige plek, binnendijks. In 1995 steeg het water opnieuw. Het klotste tegen de dijk. Het was wel spannend, maar we bleven er kalm onder. Gekscherend zeiden we tegen elkaar in ons flatje driehoog: ‘Het moet wel gek gaan willen wij natte voeten krijgen.’
