Om de coronatijd door te komen ben ik met een collega een briefwisseling begonnen, een die ook anderen mogen lezen. Onlangs schreef ik dit - uitgezonderd de persoonlijke noten: ,,De kunst van het relativeren! Stel iemand komt bij de dokter en hij klaagt omdat hij altijd klaagt: ik heb zo’n hoofdpijn, het steekt en het flitst, en de dokter zegt: wat jij hebt is geen hoofdpijn, het is een onweersbui in je hoofd, die trekt wel weer over en voorbij. Weet je wat echt hoofdpijn is? Als je zegt: ik bén hoofdpijn. Als je dat zegt, dan heb je pas hoofdpijn. Eerder niet. In ieder geval niet om ermee naar de dokter te gaan.
Of stel: iemand heeft zijn been gebroken. En de dokter zegt: welnee, je hebt je been niet gebroken, het is op een rare manier geknakt, maar het grootste gedeelte van je been is nog heel, dus om nou te zeggen dat heel je been is gebroken, dat is wel een beetje overdreven. – Kijk, dát vind ik een kunst! De nachtelijke hemel kan niet zó donker zijn..
