Ik ben opgegroeid in Schoonhoven, ook wel bekend als de Zilverstad. Zilver is prachtig, maar er gaat natuurlijk niets boven goud. Als je een zilveren medaille haalt, ben je tweede geworden (en dus niet eerste). Met respect voor mijn verleden is het motto van mijn eigen bedrijfje dan ook ´Spreken is zilver, schrijven is goud´. In Schoonhoven werden trouwens vaak wedstrijden georganiseerd waarbij de nummer twee als winnaar werd gekroond. Ik was daar heel goed in, al zeg ik het zelf. En nog steeds. Deze week deden mijn teerbeminde en ik een bod op een prachtige woning in Scherpenzeel. Het leek mij wel een goed plan om als vooruitgeschoven post het door Barneveld over te nemen gebied eens goed van binnenuit te gaan verkennen. Eens kijken hoe de zelfbewuste onderbuik er van dichtbij uitziet. Maar ja, ons bod bleek net niet goed genoeg. Weer tweede, weer zilver. Wat deze keer betekende dat we met lege handen achterbleven. Maar niet getreurd lieve lezers. Het is echt ontroerend om te zien hoeveel aanbiedingen ik deze week kreeg. Vooral vanuit Voorthuizen, nu ik er eens goed over nadenk. Best bijzonder dat die mensen aan de verkeerde kant van de tunnel ondanks alles toch nog van mij houden. De eerste Voorthuizenaar belde mij met de mededeling dat ik zijn huis wel mocht hebben (maar toen had hij de prijs nog niet genoemd), de tweede bood het huis van zijn buurman aan (dat inderdaad te koop stond) en de derde wilde namens mij wel een bod doen op een huis dat nog gebouwd moet worden. Er is dus alle reden om te vertrouwen in de goede afloop.
Donderdagavond vond ik meteen weer een prachtig huis op een geweldige spot. Hoorde daar ook maar een spotprijs bij, lieve lezers, maar spotgoedkoop wordt het alleen maar als je bereid zijn om heel ver naar het oosten of noorden te verhuizen.
