‘Mijn ergste huwelijksvoltrekking? De allereerste!’

Ik bewaar aan al mijn huwelijken tot op heden goede herinneringen, behalve aan mijn allereerste. Na een leuk eerste sollicitatiegesprek in Leiderdorp mag ik in de trouwzaal van het gemeentehuis laten zien of ik wel geschikt ben voor de functie van buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand. De opdracht: sluit een proefhuwelijk!

Via de mail krijg ik informatie over mijn ‘bruid’ en ‘bruidegom’. Als ik de informatie voor de eerste keer tot me neem, slaat de schrik me om het hart. Wat moet ik hier in vredesnaam mee aan?

De informatie: de bruidegom is een oude, bedlegerige man, die niet lang meer te leven heeft. Hij is miljonair, maar heeft geen contact meer met zijn kinderen. Hij wil ook niet dat ze profiteren van zijn aanstaande dood.

De bruid is de vrouw die Pieter (de bruidegom) de afgelopen vijf jaar heeft verzorgd. Zij is geboren in Reykjavik en heeft een achternaam die zich niet zo makkelijk laat uitspreken: Pieterdottir.

Mijn eerste gedachte is om de opdracht terug te geven aan die gemeneriken in Leiderdorp, die mij met deze onmogelijke opdracht hebben opgezadeld. 

FEYENOORD Maar een dag later dringt het opeens tot me door: bij deze toespraak heb ik meer ruimte dan ik ooit zal krijgen. Deze mensen zijn fictief, dus ik kan hun hele liefdesgeschiedenis bij elkaar verzinnen. Ik ben bij hen langs geweest, heb hun doopceel gelicht en weet precies waarom ze elkaar zo geweldig vinden. Aangezien de bruidegom Rotterdammer is, heb ik zelfs een deel van mijn toespraak gewijd aan Feyenoord en begin ik vol vuur te schrijven over een huwelijksaanzoek op de middenstip van De Kuip. Ik zie het al helemaal voor me. Als voetballer is het voor mij een kleine moeite om Feyenoord en het huwelijk aan elkaar te koppelen.

,,Jouw onvoorwaardelijke liefde voor deze club en jouw mentaliteit van ‘geen woorden maar daden’ zorgen ervoor dat ik er alle vertrouwen in heb dat jij van dit huwelijk iets moois gaat maken. Als Feyenoord-supporter weet je immers dat het leven geen feest is, dat het  langdurig kan tegenzitten, dat je soms wel achttien jaar moet wachten voordat de zon echt weer eens een keer doorbreekt. Als je al zoveel geduld hebt met je club en er toch zielsveel van blijft houden, dan zal het je ook geen enkele moeite kosten om jouw mooie bruid te blijven liefhebben. Eén van de eigenschappen van liefde is namelijk geduld.’’

HOPELOOS GEFAALD Met gepast vertrouwen reis ik af naar Leiderdorp, waar ik kennismaak met ‘mijn bruidspaar’ en de familie (drie juryleden van burgerzaken). Vol gloed steek ik mijn betoog af, vol enthousiasme strooi ik met grappen en vol passie predik ik de liefde. Maar wat ik ook doe, wat ik ook zeg, de gezichten bleven allemaal strak in de plooi. Normaal gesproken krijg je bij een toespraak automatisch reacties (al is het maar een opgetrokken wenkbrauw), maar deze keer voelt het alsof ik tegen een muur praat.

Na afloop rijd ik met een raar gevoel naar huis. Goede toespraak, maar toch hopeloos gefaald. 

Vandaar mijn verbazing dat ik een paar weken later word gebeld met de mededeling dat de gemeente Leiderdorp graag ja tegen mij zegt. ,,We hebben genoten van je toespraak.’’ Goede acteurs, die Leiderdorpers.

Het jawoord van de afdeling burgerzaken blijkt het startpunt van een avontuur dat tot op de dag van vandaag duurt. 

Ik ben inmiddels enkele tientallen huwelijken onderweg, maar die allereerste zal ik nooit vergeten.

In de rubriek Trouwens vertelt redacteur Erik Roest over zijn belevenissen als buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand, kortweg BABS. Hij is als trouwambtenaar in dienst van de gemeenten Leiderdorp en Barneveld.