Trouwambtenaar vertelt over zijn belevenissen in nieuwe rubriek

Het kan u bijna niet ontgaan zijn dat ik sinds een jaar of drie actief ben als buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand, kortweg babs. In deze functie, die ik als hobby beschouw, dien ik de gemeenten Leiderdorp en Barneveld.

In deze rubriek vertel ik eens in de twee weken over mijn belevenissen. Ter geruststelling: alle betrokkenen hebben een andere naam gekregen. De bruidsparen kunnen dus altijd ontkennen dat hun verhaal de krant heeft gehaald.

KENNISMAKINGSGESPREK Mijn favoriete onderdeel is het kennismakingsgesprek met het koppel dat op het punt staat in het huwelijksbootje te stappen. In een enkel geval mag ik bekenden (van bekenden) trouwen, maar meestal zijn de geliefden mij op voorhand onbekend. En soms zie je ze denken als ik zojuist heb plaatsgenomen op de bank: wat komt die man hier doen? Wat wil hij precies weten? Nou, ik wil zo ongeveer alles weten, want alleen dan kan ik een toespraak maken waarin de geliefden zichzelf en elkaar kunnen herkennen. Ik wil maar één verhaal vertellen: het (liefdes)verhaal van het bruidspaar. 

GELUK BIJ EEN ONGELUK Na de inleidende beschietingen is mijn eerste ´echte´ vraag altijd: hoe hebben jullie elkaar ontmoet? Daar kom ik in andere afleveringen zeker op terug. De origineelste ontmoeting tot nu toe: een auto-ongeluk. De dader (de vrouw) en het slachtoffer (de man) waren niet meteen de beste vrienden, maar een paar jaar later zouden ze toch met elkaar in het huwelijk treden. De titel boven mijn toespraak: Geluk bij een ongeluk.

Het komt vaak voor dat geliefden eerst een tijdje om elkaar heen draaien voordat ze het boeiende terrein van de liefde betreden. Niemand wil een blauwtje lopen, dus begint het grote verkennen. Vindt ze mij net zo leuk als ik haar? Tegenwoordig zijn er tal van manieren om de mogelijke liefde van je leven te benaderen zonder dat je jezelf meteen helemaal bloot hoeft te geven. Een appje, mailtje of een like op Instagram of Facebook is niet meteen hetzelfde als een vraag om verkering.

POST OF TELEFOON In mijn tijd (maar ik ben dan ook stokoud) moest alles via de post of de telefoon. De smartphone was nog niet eens een stip op de horizon. Die telefoon stond ergens in het huis, verbonden aan een draadje. En meestal moest ik dan langs mijn schoonmoeder om mijn toekomstige verkering te kunnen spreken. Ondanks een flinke dosis buikpijn (van de zenuwen) heb ik op een gegeven moment toch maar de stoute schoenen aangetrokken en heb ik haar gebeld. Gelukkig vond ze mij net zo leuk als ik haar. 

Klaas en Janny draaiden enige tijd op een creatieve manier om elkaar heen. Ze stuurden elkaar Vlaamse woorden. zoals poepsnoepke. Weet u wat een poepsnoepke is? Dat is een zetpil.

En nu we toch bezig zijn:  heeft u enig idee wat een buitenwipper is? Dat is een portier.

En weet u hoe een schoonmoeder wordt genoemd in Vlaanderen?

Een trouwma, uit te spreken als trauma.

Als u deze column leest, zit u waarschijnlijk op uw poep. Dat is in Vlaanderen minder vies dan het voor Nederlanders klinkt, ‘poep’ is daar het gewone woord voor billen. De kans dat u momenteel ook aan het ‘poepen’ bent, is dan weer erg klein. Die term staat in het Vlaams namelijk gelijk aan geslachtsgemeenschap.