Afbeelding
Stefan de Vogel

‘Sommige mensen denken dat ik zo gek ben als een deur’

7 december 2013 om 17:01 Mensen

BARNEVELD Hij is goedlachs en joviaal, maar ook eigenwijs en luidruchtig. Ben Kruidbos (61) is een bekende verschijning in Barneveld. Samen met zijn trouwe viervoeter maakt hij dagelijks een ronde door het dorp, om zich vervolgens weer terug te trekken in zijn ‘mini-museum’ aan het Jan Seppenplein. Gesprek met een Barnevelder met het hart op de tong. ,,Sommige mensen denken dat ik zo gek ben als een deur.’’ 

Hond Danko blaft en kort daarna opent Ben de deur. Hij glimlacht en is duidelijk trots dat hij in de krant komt. ,,Een serie over bijzondere mensen? Nou, daar pas ik wel in... zeggen ze.’’ 

Een bijzonder portret is Ben zeker, al is het alleen maar vanwege de niet-alledaagse inrichting van zijn huis aan het Jan Seppenplein. De Barnevelder blijkt een verwoed verzamelaar. Drie leren banken liggen vol met knuffelberen en kussens van Ajax en het Nederlands elftal. Ook de wanden zijn niet ontkomen aan de verzameldrift van Ben. Ze zijn rijkelijk gevuld met krantenknipsels, foto’s, sjaaltjes en vaantjes. Zijn familie, Ajax, voetbalvereniging Barneveld (VVB), honden en een schaarsgeklede Tatjana Simic vormen de rode draad in de bonte verzameling. Ze ogen een tikkeltje rommelig, maar voor Ben zijn z’n ‘walls of fame’ van onschatbare waarde. ,,Mijn familie heeft ooit voorgesteld om alles netjes te behangen. Toen heb ik ze gewaarschuwd: ‘Als jullie dat doen, komen jullie mijn huis niet meer in’.’’ 

Officieel woont Ben alleen, maar echt alleen is hij nooit. Danko houdt hem altijd gezelschap en vanuit een kooi klinkt het vrolijke gefluit van valkparkiet Frank Rijkaard. ,,Erg gezellig al die dieren’’, zegt Ben. ,,En dit is nog niet alles.’’ Trots wijst hij naar Johan Cruijff, die buiten in een konijnenhok woont. 

Ben ziet 61 jaar geleden het levenslicht in ,,de stad van de lampen’’, buiten de kring van Ajax-supporters ook wel bekend als Eindhoven. ,,Ik ben in die stad geboren, maar heb nooit iets met PSV gehad hoor’’, haast Ben zich te zeggen. Hij begint uit te wijden over zijn liefde voor Ajax, totdat hij beseft dat hij over zijn jeugd aan het vertellen was. ,,Ik ben opgegroeid in een gezin met zes kinderen. Mijn ouders waren gigantisch lieve mensen, die een erg zwaar leven hebben gehad. Mijn moeder heeft in de Tweede Wereldoorlog in een ‘Jappenkamp’ gezeten en mijn vader moest als krijgsgevangene aan de beruchte Birma-spoorlijn werken, tussen Thailand en Birma. Hij heeft mij wel eens verteld over de vele doden die daar zijn gevallen. Verschrikkelijk!’’

Na de Tweede Wereldoorlog verruilt de familie Kruidbos Nederlands-Indië voor Eindhoven, waar pa Kruidbos een baan vindt in het Nederlandse leger. ,,We vormden een leuk gezin. Ik herinner mij nog dat we ons elke dag buiten wasten in een teil en op zaterdag pinda’s pelden op een krant.’’ 

De Barnevelder typeert zijn vader als een ‘man van normen en waarden’. ,,Als we onbeleefd waren, werden we naar boven gestuurd en volgde huisarrest. Maar een pak slaag kregen wij alleen als we het hadden verdiend. Of dat vaak gebeurde?’’, herhaalt Ben met een ondeugende blik de vraag. ,,Ik was vroeger geen lieverdje. Onbeleefd was ik nooit, maar ik gooide wel eens een ruitje in. En toen mijn vader ontdekte dat ik op school een meester een knal had verkocht, kreeg ik een flink pak op de broek.’’

Ben is tien jaar als hij met de rest van de familie naar Lunteren verhuist. Dit heeft te maken met de overplaatsing van zijn vader naar de kazerne in Ede. ,,’Ruiken jullie de koeienstront al?’, vroeg mijn vader lachend toen we Lunteren voor het eerst binnenreden. Ik kende niets of niemand in het dorp, maar vond het prima dat we verhuisden. Ik ben een makkelijk mens dat zich goed kan aanpassen. Zolang er eten en drinken is, komt het wel goed met mij. Ook in Lunteren was ik al snel gewend.’’ 

Als voetballiefhebber meldt hij zich aan bij VV Lunteren, waar hij wordt ingedeeld in de A4. ,,Ik was geen talent, maar had wel plezier in het spelletje. Na acht maanden haalde mijn vader mij van voetbal af. Hij was niet tevreden over het rapport dat ik had meegekregen van de Hugo de Vriesschool. ‘Als je niet je best doet om te leren, kun je ook niet voetballen’.’’

Ben heeft de neiging om van de hak op de tak te springen en wisselt serieuze verhalen graag af met grappen. Daarbij is hij niet vies van de nodige zelfspot. ,,Waarom ik uit Lunteren ben vertrokken? O wacht, ik heb een helder moment. Dat gebeurt niet vaak, dus ik moet snel antwoorden... Toen ik 21 jaar en vier maanden oud was, vond ik het tijd om het ouderlijk huis te verlaten. Mijn ouders waarschuwden dat ik daar nog niet klaar voor was, maar ik dacht toen dat ik alles wist. Achteraf kun je wel zeggen dat ik door schade en schande wijs ben geworden.’’ 

Na zijn vertrek uit Lunteren gaat Ben in de kost in Voorthuizen en Barneveld, waarna hij een eigen woning krijgt op de Wildforster in Barneveld. Inmiddels woont hij alweer 28 jaar aan het Jan Seppenplein. ,,Een prima buurt, je maakt hier van alles mee’’, zegt hij cryptisch. ,,Verdere toelichting is niet nodig. De mensen weten wel wat ik hiermee bedoel.’’

Als zijn hond ter sprake komt, valt spraakwaterval Ben even stil. ,,Danko is echt mijn grote passie. Ik heb hem opgevoed’’, zegt hij trots. ,,Zijn vorige baasjes hebben hem slecht behandeld, waardoor het voor mij in het begin ook moeilijk was. Op een keer wilde hij mij zelfs bijten. Toen balde ik mijn vuist en heb ik hem drie keer achter elkaar in z’n strot geduwd. Daarna is hij nooit meer agressief geweest en is onze band alleen maar sterker geworden. Iedereen is trouwens gek op hem. Als ik door het dorp loop, zijn er geregeld kinderen die met hem op de foto willen.’’ 

Danko is Ben’s derde hond. Eerder liep hij met BA (vernoemd naar de krachtpatser uit tv-serie The A-team, red) en Tatjana door de straten. ,,Een hond geeft erg veel liefde’’, legt Ben uit. ,,Maar schrijf dat maar niet op, want dan gaan ze op het voetbalveld weer verkeerde dingen denken’’, voegt hij er snel met een glimlach aan toe. 

De Barnevelder had best willen trouwen, maar daar is het nooit van gekomen. ,,Je krijgt wat je toekomt. Trouwen was voor mij niet weggelegd. Ik heb vaak verkering gehad; m’n langste verkering duurde twee jaar. Voetbal en vriendinnen gingen vaak niet zo goed samen. Op de één of andere manier hielden mijn aanstaande schoonouders wel altijd van het spelletje. Dan zetten ze op zondagavond de televisie aan en vroegen ze ‘Ben, lust je een biertje? Zat ik daar met hen voetbal te kijken, terwijl mijn vriendin wilde wandelen.’’

Op 61-jarige leeftijd volgt Ben het voetbal nog altijd op de voet. Iedere zaterdag is hij bij VVB te vinden, waar hij in het verleden jarenlang leider en materiaalman was. Trots wijst hij naar foto’s van kampioenschappen op de muur. Ook over De Kieviten en Lunteren, clubs waarbij hij in het verleden actief was, raakt hij niet uitgepraat. Over SDV Barneveld is hij minder te spreken. ,,Ik heb geen hekel aan die club, maar ik hou niet van dat wijze gedoe met contracten en betalingen. Maar geen kwaad woord over SDVB-voorzitter Wim Coenen hoor. Ik heb hem op een begrafenis leren kennen en vind hem een prachtgozer.’’

Hoewel vrijwel niets hem ontgaat van het regionale amateurvoetbal, is profclub Ajax zijn grote liefde. ,,Johan Cruijff was de allerbeste, maar in het huidige team lopen ook goede spelers. De overwinning op Barcelona was grandioos. Ik weet zeker dat ‘we’ dit jaar weer kampioen worden. Kom, ik moet je iets laten zien.’’

Ben staat op en loopt naar zijn slaapkamer, die qua stijl prima past bij de woonkamer en de gang. Naast zijn bed staat een levensgrote kartonnen pop van de Amerikaanse zangeres Mariah Carey en ook voor Tatjana is weer een plekje ingeruimd. Het gaat Ben echter om de grote posters van Ajax-helden Johan Cruijff en Marco van Basten. ,,Met Lunteren hebben we nog tegen Ajax en Barcelona gespeeld. Kijk, daar hangen de aanplakbiljetten. Of ik de uitslagen nog weet? Dat niet, maar volgens mij hebben we verloren.’’

Ben heeft tegenwoordig alle tijd om van het voetbal te genieten. Een betaalde baan heeft hij niet meer sinds hij is afgekeurd vanwege een versleten knie. ,,Mensen maken wel eens opmerkingen over dat ik niets doe, maar daar heb ik schijt aan. Ik heb altijd hard gewerkt, zelfs toen ik voor tachtig procent arbeidsongeschikt was verklaard.’’ Hij legt uit dat hij voor zijn knie-operatie onder meer actief was bij een kippenslachterij, transportonderneming en in de bouw. 

Na de knieproblemen werkte hij als schoonmaker in scholencomplex De Lijsterhof en bij taxibedrijf Van de Broek, als begeleider van moeilijk opvoedbare kinderen. Tegenwoordig doet hij vrijwilligerswerk. ,,Iedere donderdag loop ik een rondje met een bewoner van verpleeghuis Norschoten, die door een ongeval in een rolstoel zit.’’

Wandelen is sowieso een favoriete bezigheid van Ben. Met Danko bezoekt hij dagelijks het centrum van Barneveld. ,,Ik ben wel een beetje een bekende Barnevelder ja’’, zegt hij trots. ,,Sommige mensen denken dat ik zo gek ben als een deur. Dat komt doordat ik altijd zeg wat ik denk. Als iets mij niet aanstaat, zeg ik dat recht in iemands gezicht. Ik heb een hekel aan achterbakse mensen en kan niet tegen onrechtvaardigheid. Als ik bijvoorbeeld in een winkel zie dat een kind wordt voorgetrokken, dan zeg ik daar wat van. Niet iedereen kan dat waarderen, maar ik ben zoals ik ben.’’

De Barnevelder heeft soms ook moeite met ,,allerlei pluimage’’ in het dorp. Hij slaat de landelijke krant open die voor hem op tafel ligt en wijst naar een artikel over een dominee die zegt dat de C1000-supermarkt in Zeist op zondag de deuren moet sluiten. ,,Daar gaat die man toch niet over? Zelf ben ik katholiek opgevoed. Naar de kerk ga ik niet meer, maar ik bid altijd voor en na het eten. Op mijn slaapkamer hangt een rozenkrans bij een foto van mijn moeder. Elke avond voordat ik ga slapen, zeg ik haar en andere dierbaren die zijn overleden welterusten.’’

Hoewel hij het soms moeilijk vindt dat familie en vrienden ernstig ziek worden of overlijden, blijft de Barnevelder optimistisch. ,,Ik geef het leven elke dag een 8,5. Ik ga zingend naar bed en sta zingend op. En dat komt niet door de wekkerradio (lachend). Natuurlijk zijn er ook wel eens dagen dat ik chagrijnig ben, maar die zijn op één hand te tellen. Vroeger was ik na een nederlaag van Ajax drie dagen niet te genieten, maar als je ouder wordt besef je dat er veel meer is dan voetbal. Er gebeuren zoveel erge dingen. Neem die misbruikzaak in Barneveld. Vreselijk toch? En wat denk je van al die ruzies en oorlogen? Wat dat betreft kunnen sommige mensen nog wel iets van mij leren. Ik ben tevreden met wat ik heb. Als iedereen dat zou zijn, was er nergens oorlog.’’

Geertjan Jansen

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie
advertentie