Het is maandagmorgen als ik deze column schrijf. Zojuist heb ik onze jongens naar de peuterspeelzaal en kleuterschool gebracht. Bij thuiskomst ga ik achter mijn bureau zitten en start mijn laptop op. Het lijkt een gewone maandagmorgen, net als anders. Totdat ik via een livestream verbonden raak met voormalig kamp Westerbork (in Drenthe). Ik hoor een donkere mannenstem. In rustige cadans leest hij namen voor: ‘Rein Wertheim, 14 jaar; Robert Martin Wertheim, 7 jaar; Rosa Wertheim, 24 jaar’. Ik word stil. Al dagenlang worden er namen voorgelezen over de livestream. Het zijn alle 102.000 joodse en andere slachtoffers die vanuit Nederland in nazi-kampen zijn vermoord. Ik realiseer met dat het vandaag 27 januari 2020 is, de dag waarop Auschwitz werd bevrijd. Wat dat met mij doet, vijfenzeventig jaar later?
Aan de ene kant bekruipt me een gevoel van zorg. Is de wereld er sinds de Holocaust beter op geworden? Ik hoor steeds vaker dat antisemitisme en jodenhaat in onze moderne samenleving toenemen. Ik hoor steeds vaker dat joodse scholen en restaurants, bijvoorbeeld in Amsterdam, beveiligd moeten worden met hoge hekken en politiecamera’s. Ik hoor s..
