Bewogen jaar voor Janneke en Gerald uit Voorthuizen: ‘Binnen een week lag ik in de operatiekamer’

VOORTHUIZEN Janneke en Gerald van de Kuilen uit Voorthuizen hebben een bewogen jaar achter de rug. In januari vorig jaar werd hun eerste kind geboren en een paar maanden later werd bij Janneke lymfeklierkanter geconstateerd. ,,Ik heb geen moment gedacht dat het helemaal mis zou gaan.’’

Een paar ballonnen hangen nog in de kamer van hun woning aan de rand van de wijk Holzenbosch. Ze herinneren aan de eerste verjaardag van zoon Boaz op 9 januari. Janneke, die van haar meisjesnaam Hazeleger heet en in Otterlo is opgegroeid, en ras-Voorthuizenaar Gerald zijn allebei 32 jaar. Ze zijn vijf jaar geleden getrouwd en wonen na een kort verblijf in Barneveld inmiddels alweer bijna vier jaar in Voorthuizen.

BLOEDARMOEDE Met het benoemen van de verjaardag van Boaz gaan de gedachten terug naar de geboorte van hun zoon in januari 2022. ,,Het was een vrij pittige bevalling en twee, drie weken later kreeg ik corona’’, vertelt Janneke. ,,Daar was ik niet heel ziek van. Wel was ik nog steeds erg vermoeid door bloedarmoede, we dachten door bloedverlies bij de bevalling, daarom kreeg ik ijzerpillen. Maar ik knapte niet op en bleef moe. En ik had wat dikke klieren in mijn hals, maar dat zou misschien door corona kunnen komen.’’

De opgezette klieren verdwijnen echter niet, ook niet na een antibiotica-kuur, en Janneke krijgt een verwijzing naar een internist in het ziekenhuis in Ede. Na het maken van een CT-scan ziet de medisch specialist op de foto’s meer opgezette klieren in de borstholte. ,,Nog geen week later lag ik op de operatiekamer om een lymfeklier weg te laten halen voor onderzoek. Daarna moesten we nog twee weken wachten op de uitslag.’’

NIET GOED Het is half mei als Janneke op een maandag wordt gebeld door de internist. ,,Ik was alleen thuis en kreeg van haar te horen dat het niet goed was en dat ik de ziekte van Hodgkin had, een vorm van lymfeklierkanker. Dat komt keihard binnen. Ik belde Gerald direct daarna en hij kwam meteen naar huis.’’

Samen delen ze die dag het slechte nieuws met ouders en schoonouders. ,,Het moeilijkste vond ik om het aan mijn moeder te vertellen’’, zegt Janneke. ,,Zij kreeg tijdens mijn zwangerschap te horen dat ze uitgezaaide borstkanker heeft, de situatie bij haar is nu gelukkig stabiel. Maar ik vond het heel heftig om als dochter tegen je moeder te moeten zeggen dat jij ook ernstig ziek bent.’’

(lees verder onder de foto)

Gerald en Janneke met zoontje Boaz in mei vorig jaar, een dag voor de eerste chemokuur. - Anita Fotografie

HEMELVAARTSDAG Daarna komt alles in een stroomversnelling. Janneke en Gerald bezoeken een dag later de internist en krijgen daar meer informatie over de ziekte van Hodgkin en het behandelplan. Op Hemelvaartsdag, donderdag 26 mei, gaat Janneke al naar het ziekenhuis voor de eerste chemokuur, er staan er dan nog zeven op het programma, telkens om de twee weken.

Bijzonder is dat er in de zomer na vier chemokuren via een CT-scan geen kankercellen meer te zien zijn. ,,Maar om te zorgen dat echt alles weg is, wordt het behandelplan toch volledig uitgevoerd’’, licht Gerald toe.

Na acht chemokuren staan nog bestralingen op de planning, maar uit een scan in het najaar blijkt dat de te bestralen lymfeklieren in de borstholte te dicht bij het hart liggen. Daarom wordt besloten tot nog eens drie chemokuren, waarmee het totaal op elf komt. De laatste kuur is half november geweest.

GENEZEN ,,De bloedwaardes zijn goed en ik voel me goed’’, zegt Janneke nu, twee maanden later, met een glimlach. ,,Ik ga er vanuit dat alle kankercellen weg zijn. In het begin ben je daar nog veel mee bezig, maar inmiddels ben ik gewend aan het idee dat ik echt beter ben.’’

,,De artsen spreken pas na twee jaar wegblijven van de ziekte van volledige genezing’’, vult Gerald aan. ,,Bij gelukkig maar zo’n tien procent van de patiënten komt de ziekte van Hodgkin in die periode terug.’’  ,,Mensen met deze ziekte hebben relatief grote overlevingskansen, ik heb ook geen moment gedacht dat het helemaal mis zou gaan’’, sluit Janneke daarbij aan. ,,Maar je moet er wel samen doorheen.’’

ANGST Een grote angst van haar is dat ze door de gevolgen van de chemokuren - lamlendigheid en vermoeidheid - minder zou kunnen genieten van Boaz. ,,Maar doordat ik niet kon werken, was ik meer thuis dan anders. Op de dagen dat ik me goed voelde, heb ik extra van hem genoten.’’

Gerald is teruggegaan van vijf naar vier dagen werken. ,,Dat was ik al van plan. Ik ben projectleider in de beveiligingstechniek en kan grotendeels mijn eigen tijd indelen. Daardoor kon ik er zijn voor Janneke en mee naar het ziekenhuis voor de chemokuren, ook dankzij de flexibiliteit van mijn werkgever en klanten. En ik dacht steeds vaker: ‘Waar maak je je druk om, nu is thuis belangrijk’.’’

DANKBAAR Verrast en verbaasd zijn ze door de steun die ze het afgelopen jaar van alle kanten hebben ontvangen. ,,We zijn echt heel erg dankbaar, omdat zoveel mensen voor ons klaar stonden en klaar staan. Ouders, familie, vrienden, buren en leden van de hervormde gemeente in Voorthuizen, waar we lid van zijn. Vanuit onze bijbelkring kwam er bijvoorbeeld elke week iemand eten brengen. En dan staat er zomaar iemand voor de deur om de was te doen. We hebben ook ontzettend veel bloemen en kaarten gehad. Het klinkt misschien wat vreemd, maar er zitten ook veel mooie kanten aan zo’n nare periode.’’

RIJKDOM ,,Ik liep vorig jaar zomer met mijn moeder op een braderie in Lunteren toen ik iemand hoorde zeggen: ‘Gezondheid, dat is pas rijkdom’’’, besluit Janneke. ,,Natuurlijk is het heel fijn als je gezond bent, maar de mensen die om je heen staan en voor ons ook het geloof in God vormen samen de échte rijkdom. Dat geeft ons de zekerheid dat we alles aan kunnen.’’ 

door Wim Vonk

Restaurant Oranjerie Lavande opende eind vorig jaar de deuren op landgoed De Schaffelaar in Barneveld. ,,Omdat we de kans hebben gekregen om de Oranjerie te exploiteren, geven we graag iets terug aan de gemeenschap’’, aldus de eigenaren. Het restaurant trakteert een aantal lezers van de Barneveldse Krant, die moeilijke tijden hebben doorgemaakt, op een etentje.